گزیده سرمقاله روزنامه‌های امروز

خراسان: مردم به اردوغان تعظیم نخواهند کرد

«مردم به اردوغان تعظیم نخواهند کرد»عنوان یادداشت روز روزنامه خراسان به قلم علیرضارضاخواه است که در آن می خوانید؛1-همه چیز خیلی سریع اتفاق افتاد. حمله شبانه پلیس به چند صد معترض که در پارک "قزی "در حاشیه میدان "تقسیم " در استانبول ، در اعتراض به تخریب این پارک و ساختن یک مجتمع تجاری تحصن کرده بودند، بشکه باروت خشم جوانان ترک را منفجر ساخت. استانبول قلب گردشگری ترکیه از کار ایستاده است. توقف سیستم حمل و نقل عمومی نه تنها گردشگران وحشت زده و کتک خورده را سرگردان کرده است بلکه جمعیت 12 میلیونی این شهر را نیز دچار مشکل ساخته است. بیش از هزار زخمی، و شش تن که بینایی خود را به صورت کامل از دست داده اند و صدها مورد دستگیری این آمار تنها مربوط به دو روز درگیری است. پرواز بالگردهای پلیس در آسمان استانبول، ماشین های آب پاش، انبوه پلیس ضد شورش، گازهای اشک آور و شیشه های شکسته و ساختمان های مخروبه، چهره منطقه اروپایی نشین این شهر را از یک قطب گردشگری در خاورمیانه به یک میدان جنگ بیشتر شبیه ساخته است.

خشونت پلیس به گونه ای بوده است که نه تنها سازمان های حقوق بشری چون عفو بین الملل آن را محکوم ساخته اند بلکه وزارت خارجه اوباما دوست نزدیک اردوغان نیز وی را به خویشتن داری فراخوانده است. پارلمان اروپا هم در بیانیه ای استفاده مفرط پلیس از خشونت را نگران کننده خوانده است. با این حال اعتراض ها به استانبول محدود نشده است؛ آنکارا (پایتخت)، بادروم، کوجالی، مرسین، قونیه و ازمیر نیز شاهد تظاهرات اعتراضی جوانان ترکیه در همبستگی با معترضان استانبول است. به گزارش بی بی سی یکی از پلاکاردهایی که در جریان تظاهرات روز جمعه در دست معترضان بود، کاریکاتور رجب طیب اردوغان را در لباس یک سلطان عثمانی نشان می داد و زیر آن نوشته شده بود: "مردم به تو تعظیم نخواهند کرد."

2-" طرح نوسازی " همان طرح دولتی که ظاهرا به بهانه آن قرار است پارک قزی در میدان تقسیم تخریب شده و به جای آن یک مجتمع تجاری ساخته شود، بخشی از رویاهای اردوغان برای یک دهه پیش رو است. رجب طیب اردوغان، نخست وزیر، که بر مبنای قانون اساسی این کشور دیگر نمی تواند در مسند نخست وزیری قرار بگیرد این روزها سودای رئیس جمهورشدن دارد و می خواهد با تغییر قانون اساسی تا 10 سال دیگر که جمهوری ترکیه صد ساله می شود، در این مقام بماند. ار دوغان که خود را در رقابتی تنگاتنگ با کمال آتاتورک می بیند تلاش دارد تا با اجرای چندین پروژه عظیم از جمله ایجاد چند نیروگاه اتمی دوران خود را در تاریخ ترکیه ثبت کند.وی اخیرا قراردادی ۲۲ میلیاردی با شرکت های ساختمانی ترک امضا کرده تا آنها "بزرگترین" فرودگاه جهان با ظرفیت 150 میلیون مسافر در سال را برای این شهر بسازند. قرار است یک تونل راه آهن زیرزمینی نیز دو بخش استانبول در دو کرانه تنگه بسفر را به هم مرتبط کند و به قطع ارتباط ریلی میان اروپا و آسیا پایان دهد. همچنین به زودی با بودجه ای معادل سه و نیم میلیارد یورو پروژه ایجاد سومین پل بر روی بسفر شروع می شود. این پل بخشی از اتوبان مرمره است که جزئی از اتوبان 80 اروپا خواهد شد و لیسبون پایتخت پرتغال را به مرزهای ترکیه و ایران وصل می کند. ایجاد یک تنگه مصنوعی میان دریای سیاه و دریای مرمره نیز از دیگر پروژه های دولت اردوغان است. اردوغان در انتخابات سال 2015 اجازه نامزدی برای یک دور دیگر نخست وزیری را نخواهد داشت. قصد او این است که با تغییر احتمالی در قانون اساسی و افزایش اختیارات ریاست جمهوری، خودش از سال 2015 بر این مسند تکیه زند و تا سال 2023 که 100 سالگی برپایی جمهوری ترکیه است در این مقام بماند.

3- تصاویر منتشر شده در رسانه های خبری جهان از ناآرامی های 2 روز گذشته استانبول ترکیه برای بسیاری از تحلیل گران سیاسی یادآور اعتراضات عربی سال 2011 است. خشونت بیش از اندازه پلیس در میدان تقسیم استانبول، ماجرای "جمل" (حمله هواداران مبارک با اسب و شتر به معترضان) در میدان التحریر را به ذهن متبادر می سازد. اردوغان نیز دیروز در یک نطق تلویزیونی همچون مبارک خواستار پایان سریع اعتراض ها شد. مثلث "جوانان"، "فیس بوک" و "چادر" در میدان تقسیم همان ترکیب آشنایی است که میدان های کشورهای عربی را در بهار 2011 اشغال کرده بود و نقطه عطفی برای تاریخ منطقه شد. رویاهای اردوغان برای ساخت بزرگ ترین ها هم بی شباهت به جاه طلبی های قذافی، مبارک و شیخ نشین های حاشیه خلیج فارس نیست. هرچند ساز و کارهای سیاسی قابل انعطاف در ترکیه و هویت متفاوت نظام این کشور مانع از آن می شود که میدان "تقسیم" چون میدان "التحریر" ، به تحریر ملت و اسقاط نظام بینجامد، اما "میدان تقسیم" علاوه بر این که شکاف و تقسیم میان حاکمیت و مردم را بیشتر خواهد ساخت دستیابی اردوغان به رویاهایش را نیز دشوار می کند. امری که پلاکاردهای میدان تقسیم به خوبی بر آن گواه بودند: "مردم به تو تعظیم نخواهند کرد."

کیهان:آمریکا و ضدانتخابات در ایران عنوان یادداشت

«آمریکا و ضدانتخابات در ایران» عنوان یادداشت روز روزنامه کیهان به قلم سعدالله زارعی است که در آن می خوانید؛تشدید فضای رسانه ای «ایران هراسی» که در این روزها به وضوح شاهد آن هستیم، ارتباط مستقیمی با برگزاری انتخابات ریاست جمهوری در ایران دارد. نشانه آن این است که فضای روانی رسانه ای علیه ایران که تا نیمه اردی بهشت ماه یعنی زمان آغاز نام نویسی نامزدها روندی فزاینده داشت، از نیمه اردی بهشت به مدت دو هفته تا حد بسیار زیادی آرام شد و از روز اول خردادماه یعنی زمان اعلام اسامی نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری ایران و مشخص شدن اینکه دو نفر از کاندیداها در لیست نهایی انتخابات نیستند، بار دیگر تبلیغات رسانه ای علیه ایران اوج گرفت و هم اینک با تبلیغات فزاینده علیه ایران و انتخابات ریاست جمهوری مواجه هستیم.

مرور سخنان و مواضع مقامات و مراکز آمریکایی نشان می دهد که روی انتخابات در ایران حساسیت ویژه ای دارند. واشنگتن اگر می توانست انتخابات ایران را به «ضدانتخابات» تبدیل کند از مقطع برگزاری انتخابات ریاست جمهوری به مثابه یک فرصت ویژه برای به چالش کشیدن بنیانها، اصول و عوامل اصلی ماندگاری نظام جمهوری اسلامی استفاده می کرد. کمااینکه موضعگیری رسانه ای به نفع بعضی از کاندیداهای انتخاباتی که به گمان نادرست آمریکایی ها می توانستند منشأ چالش های مهمی برای نظام اسلامی ایران باشند و نیز موضعگیری صریح و رسمی علیه انتخابات ایران پس از آنکه معلوم شد شورای نگهبان این دسته از کاندیداها را احراز صلاحیت نکرده است، از این موضوع خبر می دهد. مقامات آمریکا و دستگاههای اطلاعاتی، امنیتی و سیاسی این کشور از قبل گفته بودند که انتخابات 92 ایران فرصت لازم را برای بازسازی حوادث سال 88 به وجود می آورد. اما اینک آمریکایی ها این راه را در انتخابات دو هفته آینده مسدود می دانند و طبعا امیدی به آن ندارند.

در وجه دوم آمریکا تلاش می کند تا سلامت انتخابات ریاست جمهوری را در ایران زیرسوال ببرد. کمااینکه پس از ناامیدی از سوار شدن بر روند انتخاباتی ایران بلافاصله به سمت مخدوش نشان دادن این انتخابات در بالاترین سطح رفتند. در این میان خانم «وندی شرمن» معاون وزیر خارجه، صلاحیت شورای نگهبان را برای بررسی صلاحیت ها زیر سوال برد و مدعی شد این شورا «به هیچ وجه مشروعیت و مسئولیت پذیری مدنی ندارد» و جان کری اعضای شورای نگهبان را «اعضای غیرمنتخب» که فقط دنبال کنندگان منافع ملی نظام را تایید می نمایند، خواند و انتخابات خردادماه ایران را نیز فاقد آزادی، عدالت و شفافیت معرفی کرد. سخنگوی کاخ سفید نیز معیارهای رد صلاحیت در ایران را مبهم خواند و شورا را متهم کرد که به ابزار حکومتی برای زیرپا گذاشتن حق مردم تبدیل شده است.

در واقع غرب انتخابات ایران را تحت شرایطی یک «فرصت» و تحت شرایط دیگری یک «تهدید» تلقی می نماید. آمریکایی ها در شرایطی که نمی توانند در انتخابات رخنه کرده و به یک جدال فراگیر علیه جمهوری اسلامی تبدیل نمایند، آن را یک «تهدید بزرگ» برای خود ارزیابی می نمایند. چرا؟ غرب و رژیم های وابسته به آن در منطقه می دانند که مهمترین عاملی که پایه های انقلاب اسلامی و نظام برآمده از آن را مستحکم نموده و به اصول و ارزش ها و استراتژی های آن طراوت بخشیده و دیگران را تحت تأثیر قرار می دهد، «انتخابات پرشور» است. غرب نمی خواهد در ایران انتخابات برگزار شود و در صورتی که چاره ای جز پذیرش برگزاری آن ندارد، نمی خواهد پرشور باشد. آمریکا می داند در ایران علی رغم آنکه گرایش غالبی به سمت تمدن و فرهنگ غرب وجود ندارد، مردم سالاری حاکم است. اکثریت قاطع مردم در ایران در فواصل زمانی کوتاهی از یکدیگر به پای صندوق های رأی می روند و «حکمرانان» را خود انتخاب می نمایند. این برای غرب غیرقابل باور است چرا که دهها سال است که برگزاری انتخابات و حکومت دمکراتیک را به عنوان ابزار تمدنی خود معرفی کرده است و حالا کسانی که ابعاد زیادی از تمدن و فرهنگ غرب را قبول ندارند، بیش از مردم در غرب از این ابزار برای استحکام نظامی که با غرب هیچ میانه خوشی ندارد، استفاده می کنند. این برای غرب غیرقابل قبول است.

غرب در عین حال یک نگرانی جدی دیگر هم دارد و آن این است که مدل مردم سالاری ایران به وضوح در «منطقه اسلامی» در حال پذیرش عمومی است. اولین بار اسلام گراهای ترکیه به پیروی از انقلاب اسلامی ایران به استفاده از «انتخابات» برای رسیدن به اهداف روی آوردند.

رجایی کوتان و مرحوم نجم الدین اربکان که از ابتدای دهه 1960 رابطه تنگاتنگی با جمهوری اسلامی داشتند از فضای به وجود آمده در دولت «تورگوت اوزال» استفاده کردند و به کرسی هایی در مجلس و شهرداری ها دست یافتند از این پس برخورد دولت های لائیک ترکیه با اسلام گراها مشکل شد و این زمینه ساز روی کارآمدن اولین دولت اسلام گرا در میانه دهه 1990 گردید. در همین دوران این تجربه در اردن و الجزایر نیز تکرار شد و اکثریت نسبی یا مطلق کرسی های مجلس و شهرداری ها بدست اسلام گرایان در این دو کشور افتاد. یک دهه بعد این تجربه در چند جای دیگر از جمله لبنان و فلسطین تکرار شد و جنبش های حزب الله و حماس توانستند نقش مهمی در شکل گیری دولت های مقاومت یا دولت هایی که با مقاومت مشکل نداشتند، ایفا نمایند.

کما اینکه این مدل گروه اسلام گرای محافظه کار «اخوان المسلمین مصر» را هم از نیمه دهه 1990 به سمت انتخابات سوق داد و در نهایت پارلمان مصر را به آنان سپرد.
استفاده از شیوه انتخابات پارلمانی برای تحقق اهداف اسلام گرایانه، پیش از انقلاب اسلامی ایران و مطرح شدن الگوی حضرت امام خمینی(ره) نه بین شیعیان و نه بین اهل سنت مرسوم نبود. پیش از این مسلمانان به سه دسته تقسیم می شدند، دسته ای که در حکومت های لائیک هضم شده بودند، دسته ای که خارج از حکومت بوده و از تأثیرگذاری بر آن مأیوس بودند و گروه کوچکی که معتقد به توسل به شیوه مسلحانه برای دستیابی به قدرت بودند. این دسته هر از گاهی از گوشه ای سربر می آوردند ولی بسرعت توسط حکومت ها سرکوب شده و از بین می رفتند. گروه فدائیان اسلام به رهبری شهید نواب صفوی در ایران و جریان التکفیر و الهجره به رهبری شکری ابراهیم در مصر دو نمونه از این دسته در میان شیعیان و اهل سنت بودند. انقلاب اسلامی که در عین پرجوش و خروش بودن و در برگرفتن بزرگترین امواج انسانی، «مسالمت آمیز» به پیروزی رسید و تثبیت شد، راه جدیدی را فرا روی مسلمانان شیعه و سنی گذاشت. و آن امکان پیروزی از طریق همراهی توده های مردم و توسل به شیوه های مسالمت آمیز بود.

پدیده انتخابات در میان اهل سنت بیش از شیعیان غریب بود چرا که برادران سنی ما راهی به جز «غلبه»، «استخلاف» و «شیوه اهل حل و عقد» نمی شناختند و راه های دیگر را شرعی نمی دانستند. برادران سنی ما در مصر قیام علیه حکومت را خلاف شرع می دانستند و از این رو به طرد هواداران «شکری ابراهیم» که وزیر اوقاف مصر- ذهبی- را به جرم خدمت به کفار ترور کرده بودند، روی آوردند. پذیرش انتخابات راه تازه ای بود که برادران سنی ما به تأسی از انقلاب اسلامی برگزیدند و امروزه به یک شیوه اخلاقی سیاسی و قابل انطباق با شریعت در بین برادران سنی ما تبدیل شده است. این در حالی است که غرب با اسلامیزه شدن دمکراسی به شدت مخالف است و این را راهی برای از بین رفتن نفوذ غرب در جهان اسلام ارزیابی می نماید. چرا که انتخابات در جهان اسلام همواره مخالفان غرب را به قدرت رسانده است.

دقیقا از این رو غرب آنگاه که نتوانسته از انتخابات، کاندیدای دلخواه خود را بیرون آورد و یا نتوانسته به بستری علیه اساس نظام تبدیل کند، به شدت علیه انتخابات فعال شده است. وزیر خارجه آمریکا به صورت صریح به یک نهاد حقوقی در نظام جمهوری اسلامی حمله می کند و این در مورد هیچ کشور دیگری مصداق ندارد و اساسا «جان کری»، «اوباما» و «وندی شرمن» نمی دانند چه ساز و کار داخلی در کشورهای دیگر وجود دارد. در واقع غرب و به ویژه آمریکا خود را با جزئیات انتخابات ایران نیز درگیر می کند چرا که این انتخابات با مسائل مختلفی در آمریکا و حوزه پیرامونی آن گره خورده است.

اما، ما بارها تجربه کرده ایم که فشار آمریکا روی فضای داخلی ایران و کلید کردن روی یک موضوع از یک موفقیت بزرگ ایران خبر می دهد. مسلما اگر پیش بینی آمریکایی ها از یک انتخابات کم رمق و کم رونق خبر می داد آنان کمی خویشتنداری که لازمه حکومتداری است، پیشه می کردند. بالا گرفتن تبلیغات ضد ایرانی در ایامی که همه چیز از یک انتخابات باشکوه و یک «انتخاب هوشمندانه» حکایت می نماید، کاملا قابل درک است. آمریکایی ها برای اینکه چنین اتفاقی نیفتد، خیلی تلاش نموده اند، تحریم های سنگینی که بخصوص طی دو سال اخیر دنبال کرده و تهدیدات مداومی که بر زبان رانده اند، اگر با یک انتخابات پرشکوه در ایران باطل شود، آمریکا هیچ چاره دیگری ندارد جز این که آشکارا دست های خود را بالا ببرد کما اینکه همین روزها در ماجرای برگزاری «اجلاس ژنو2» شاهد اعلام رسمی پذیرش نقش ویژه ایران در «آینده سوریه» از سوی وزیر امور خارجه آمریکا بودیم.

جمهوری اسلامی:پیروز انتخابات کیست؟

«پیروز انتخابات کیست؟»عنوان سرمقاله روزنامه جمهوری اسلامی است که ر آن می خوانید؛

- سیاست خارجی ما باید بازسازی شود
- اقتصاد کشور دچار بحران است
- بخش مهمی از مشکلات، ناشی از سوءمدیریت است
- فساد اداری غوغا می کند و...

اینها بخشی از مطالبی هستند که این روزها تعدادی از داوطلبان ریاست جمهوری حتی در گفتگوهای تلویزیونی خود به زبان می آورند. اگر خوب در این جملات دقت کنید، خواهید دید که اینها همان مطالبی هستند که چهار سال قبل نیز توسط بعضی داوطلبان ریاست جمهوری گفته شدند ولی با آنها برخورد شد و وجود بحران در سیاست خارجی و اقتصاد کشور و همینطور سوءمدیریت کاملاً انکار گردید.

اینکه این اظهارات درست است یا نه، مقوله و مبحث دیگری است که اکنون درصدد بررسی آن نیستیم ولی این نکته را قابل توجه و تأمل می دانیم که این مطالب اکنون از زبان کسانی شنیده می شود که در سال های گذشته به ویژه در سال 88 گویندگان همین مطالب را به انواع و اقسام تهمت ها متهم می کردند و حتی تا وابسته بودن آنها به قدرت های خارجی و دستور گرفتن از بیگانگان نیز پیش رفتند! اکنون همان افراد، به راحتی همان مطالب را به زبان می آورند و در عین حال کاندیدای ریاست جمهوری هم هستند!

مردم که در حافظه خود این مطالب را از قول این حضرات به عنوان منکرات آشکاری که عده ای وابسته و منحرف از مسیر نظام جمهوری اسلامی در سال 88 به زبان آورده اند، دارند اکنون از خود و از همدیگر می پرسند اگر اینها درست هستند چرا با آن افراد به جرم بیان همین مطالب برخورد شده و اگر درست نیستند چرا این افراد که آن روز منکر بودند، حالا که می خواهند رئیس جمهور شوند خودشان آن را به زبان می آورند؟

پاسخ دادن به این سؤال از عهده ما خارج است و امیدواریم خود داوطلبان امروز بتوانند پاسخی بدهند که قانع کننده باشد و ذهن های کنجکاو را درباره اینکه بالأخره سیاست خارجی ما نیاز به بازسازی دارد یا نه؟ اقتصاد کشور دچار بحران است یا نه؟ و سوءمدیریت و فساد اداری در کشور وجود دارد یا خیر؟ توجیه نمایند.
 
از این مقوله که بگذریم، نشانه های فراوانی در سخنان بعضی از داوطلبان ریاست جمهوری وجود دارد که حاکی از ادامه سیاست دولت های نهم و دهم در زمینه های اقتصادی، سیاست خارجی، موضوع هسته ای و نوع برخورد با مسائل اجتماعی است. اینکه یک یا چند نفر از داوطلبان ریاست جمهوری به ادامه سیاست های دولت کنونی تمایل داشته باشند، حق آنهاست و کسی نمی تواند آنها را از حق قانونی شان محروم کند یا آنها را به خاطر داشتن چنین سیاستی سرزنش نماید، ولی سؤال اساسی اینست که این افراد باید وابستگی خود به اردوگاهی را که اعلام می کند علیرغم حمایت های گذشته اش از این دولت اکنون این سیاست ها را قبول ندارد، نفی کنند و مرز خود را با این اردوگاه و جناح مشخص نمایند. این افراد یا باید آشکارا اعلام کنند که با سیاست های دولت کنونی مرزبندی دارند و یا بر استمرار راه این دولت تأکید نمایند. اینگونه است که مردم می توانند تکلیف خود را با داوطلبان مشخص کنند و برای شناخت آنان دچار سردرگمی نشوند.

نکته سوم، شعارهای غیرعملی بعضی داوطلبان ریاست جمهوری است. پایان دادن به معضل بی کاری ظرف چند ماه، حل سریع مشکلات مربوط به موضوع هسته ای، سروسامان دادن به مسائل اقتصادی (بعضی ها با وعده دو ماهه، بعضی ها ششماهه، بعضی ها یکساله و بعضی ها که اندکی با انصاف تر هستند دو سه ساله...)، بازسازی سیاست خارجی و حتی برقراری رابطه با تمام کشورها از جمله آمریکا و... از وعده هائی است که در اظهارات شعارگونه داوطلبان ریاست جمهوری وجود دارد.

همین اظهارات به روشنی نشان می دهند این افراد، مرد میدان عمل نیستند و صرفاً با شعارهای زیبا و مردم پسند درصدد جمع آوری رأی هستند.

تحقق بعضی از این وعده ها به سال ها تلاش و زحمت نیاز دارد، بعضی دیگر از وعده ها اصولاً از دایره اختیارات رئیس جمهور خارج هستند و بعضی دیگر نیز شاید تا پایان یک دوره ریاست جمهوری قابل تحقق نباشند. شعار دادن آسان است اما عمل به شعارهاست که مشکلات را حل می کند. عمل نیز فقط درصورتی میسر است که امکان آن وجود داشته باشد. بدیهی است که برای انجام هر کاری شرایطی لازم است و بسیاری از شعارهائی که این روزها توسط داوطلبان ریاست جمهوری داده می شوند اصولاً شرایط لازم را برای تحقق ندارند. بدین ترتیب، روشی که بعضی از داوطلبان ریاست جمهوری در پیش گرفته اند، نوعی وعده سرخرمن است که به مردم می دهند. این نوع وعده دادن ها برای کسی که قرار است شخص اول اجرائی کشور شود و طبعاً باید در اجرای قانون، اخلاق مداری، پای بندی به وعده ها و انطباق گفته و عمل الگوی دیگران باشد، زیبنده نیست. معنای دیگر این عبارت اینست که چنین افرادی زیبنده عنوان ریاست جمهوری نیستند.

نکته دیگر که متأسفانه در اکثر انتخابات ها مشاهده می شود و هنوز چاره ای برای آن اندیشیده نشده، برخوردهای منفی داوطلبان نسبت به همدیگر است. اخلاق اسلامی، که باید در انتخابات متجلی شود، ایجاب می کند هر یک از داوطلبان ریاست جمهوری برای شناساندن نقاط مثبت و قوت خود و برنامه های خود به مردم تلاش کنند و از نفی و تخریب دیگران خودداری نمایند. توجه به این نکته نیز مهم است که نقد با نفی و تخریب تفاوت دارد و نقد منصفانه یک داوطلب ریاست جمهوری توسط داوطلب دیگر، حق قانونی داوطلبان است. آنچه دور از انتظار است و اکنون مشاهده می شود، نفی و تخریب است هر چند بعضی از داوطلبان نیز با زبانی منطقی و اخلاقی به نقد عملکردها نیز می پردازند. رعایت این نکته در مناظره ها بسیار مهم است به ویژه آنکه مناظره چه از جنبه های رفتاری و چه از نظر شناختی که به نسل جوان نسبت به شخصیت های مطرح کشور می د هد، حائز اهمیت زیاد است. البته منظور، مناظره واقعی است نه آنچه در روز جمعه از تلویزیون پخش شد که چیزی شبیه مسابقه کنکور بود!

آخرین نکته ای که در این مقاله یادآور می شویم، هر چند آخرین نکته ای که می توان در مقوله تبلیغات انتخابات ریاست جمهوری گفت نیست، ضرورت پرهیز داوطلبان از دوگانگی هاست. اینکه یک داوطلب با خودروی کم قیمت رفت و آمد کند ولی در انجام وظایفی که یک رئیس جمهور برعهده دارد ناتوان باشد و همین امر موجب افزایش مشکلات در جامعه شود و مطالبات مردم بر زمین بماند، به جای آنکه توجه مردم را جلب کند آنها را نه فقط نسبت به این داوطلب بلکه نسبت به اصل موضوع بدبین می کند. در نظام جمهوری اسلامی، نباید با توسل به تز پوسیده "هدف، وسیله را توجیه می کند"برای پیروز شدن در انتخابات تلاش کرد. پیروز واقعی انتخابات کسی است که در تبلیغات انتخاباتی خود، پای بندی به اخلاق، ارزش ها و یک رنگی با مردم را متجلی نماید.

رسالت:نیرنگ دشمن و موضع گیری نامزدها

«نیرنگ دشمن و موضع گیری نامزدها»عنوان سرمقاله روزنامه رسالت به قلم محمود فرشیدی است که در آن می خوانید؛حضور پرشور مردم در انتخابات آینه ای فرا روی مسئولان می نهد تا تصویر عملکرد خویش را در آن مشاهده کنند وچالش ها و کمبودها را از زبان رای مردم بشنوند؛ نسیم این فصل پر نشاط، برطراوت و رویش نظام مردم سالاری دینی می افزاید و پژمردگی و پلشتی را از آن دور می سازد اما غربی ها از فرصت حضور مردم ما در ایام انتخابات تحلیل سودجویانه خویش را دارند و معتقدند همواره در این ایام فضای سیاسی ایران بازتر می شود و حاشیه امنیت برای اظهارنظرهای سیاسی گسترش می یابد و نظام اسلامی به منظور هیجان انتخاباتی، با سعه صدر بیشتری به فضای رسانه ای نگاه می کند و براساس این تحلیل به این جمع بندی می رسند که در این دوران فرصت مناسبی پیش می آید تا سر سپردگان نظام سلطه جهانی برای تخریب نظام اسلامی وارد صحنه شوند.

براساس این تحلیل در سال های پس از پیروزی انقلاب، هدف ثابت غربی ها، همواره آن بوده است که از فرصت انتخابات حداکثر استفاده را ببرند تا دوباره در ایران برای خود جای پایی دست و پا کنند و حداقل انتظار آنان، اثبات تاثیرگذاری غرب بر انتخابات ایران بوده است و حداکثر آن روی کار آمدن دولتی غربگرا که زمینه استحاله نظام اسلامی را فراهم سازد. البته راهبرد آنان در هر دوره از انتخابات، تفاوت می کند چنانچه در انتخابات سال 88 با راهبرد مسائل سیاسی یکپارچه و با تمام قوا برای بهره گیری حداکثری به میدان آمدند و در انتخابات سال 92 با کسب تجربه از آن شکست، به بهره گیری حداقلی دل خوش کرده اند و با راهبرد طرح مشکلات اقتصادی رویکرد سازش- مهار را در پیش گرفته اند.

در این رویکرد نظام سلطه جهانی می کوشد همه ابزارهای سخت و نیمه سخت و نرم خود را به کار گیرد تا ایران را به پذیرش سازش وادار کند و با ارسال پیام های جداگانه برای مردم و نخبگان چنین وانمود کند که ریشه تمام مشکلات اقتصادی ایران، تحریم های اقتصادی است و بنابراین کلید حل همه مشکلات هم در دست غرب می باشد و متاسفانه برخی سیاست بازان خودباخته در پوشش واقع گرایی و موازانه قوا چنین توجیه می کنند که به منظور برقراری صلح و دوری از هرج و مرج و جنگ می بایست به این تحمیل تن در داد.

از زوایای گوناگون می توان به رویکرد سازش پاسخ داد که به مواردی اشاره می شود:
1- اگرچه بخشی از مشکلات اقتصادی کشور، ریشه در تحریم های دشمن دارد اما بخش دیگر آن هم به مدیریت اجرایی کشور باز می گردد و مدیریت اجرایی توانمند، می تواند با راهبرد اقتصاد مقاومتی و با پشتیبانی ملت آزمایش داده ایران، از این مبارزه نیز سربلند بیرون آید.

2- در شرایط کنونی جهان، مشکلات اقتصادی کمتر یا بیشتر تقریبا همه کشورها را فراگرفته است حتی از کشورهای مرفه اسکاندیناوی نظیر سوئد نیز فریاد اعتراضات و صدای پای تظاهرات به گوش می رسد آ یا این راه حل برای همه کشورها پذیرفتنی است که دست خود را
به سوی آمریکا دراز کنند؟! یا هر ملتی باید بتواند خود مشکلات خویش را مرتفع نماید و ملتی که در برابر مشکلات طبیعی و تحمیلی اظهار عجز نماید و به بیگانه متوسل شود نمی تواند در جامعه جهانی به عنوان یک ملت سربلند ظاهر شود.

3- البته این یک واقعیت است که بخشی و شاید بخش عمده ای از مشکلات اقتصادی ما را آمریکا به وجود آورده است اما سئوال اینجاست که ملت ایران باید چه بهایی در قبال مهربان شدن آمریکا بپردازد و چه مقدار از استقلال خود را در قبال دریافت نان یا وعده نان بفروشد؟!
همچنین استمرار دوستی ناعادلانه ایران و آمریکا چه ضمانت اجرایی دارد و اگر هر روز ناعادلانه تر و یکسویه تر شد، آیا راه برگشتی برای ملت ایران باقی می ماند؟!

4- سئوال دیگر آن است که کشورهای دیگری نظیر مصر که شرایط مشابه ما را داشته اند آیا از طریق دوستی با آمریکا توانسته اند مشکلات خود را کاهش دهند و اینک - گذشته از وابستگی سیاسی- از نظر پیشرفت علمی و حل معضلات اقتصادی در قیاس با ایران وضعیت بهتری دارند؟!
5- از طرف دیگر آیا پذیرش تحقیر و ذلت و شهروند درجه چندم در جامعه جهانی سزاوار ملت غیور و مسلمان و شهید پرور ایران است و آیا فردا فرزندان این ملت، پدران خویش را نفرین نخواهند کرد که استقلال مملکت را به بیگانگان فروختند آنچنان که امروز ما با تورق صفحات تاریخ همه نفرت خویش را نثار امثال وثوق الدوله ها می کنیم که با قرار داد ننگین خود دشمنان را بر ایران مسلط کردند و آن شاعر دلسوخته در سوگ این وطن فروش سرود:

دیگر از تاریخ دنیا نام ایران بست رخت
رفت ملک و رفت دین و رفت تاج و رفت تخت
باغبان زحمت مکش کز ریشه کندند این درخت
میهمانان وثوق الدوله خونخوارند سخت
ای خدا با خون ما خوان گسترانی می کنند

کلام آخر آنکه در سخنرانی و مناظرات ایام انتخابات، ملت ایران از نامزدهای ریاست جمهوری انتظار دارد هوشیارانه رویکرد سازش- مهار دشمن را رصد و با آن مقابله کنند و از آنجا که هر تعبیر و تحلیلی که بین سیاست خارجی و ارتباط با آمریکا از سویی و حل مشکلات اقتصادی کشور از سوی دیگر پیوندی اجتناب ناپذیر را القا کند، خواسته دشمن است، مردم ایران توقع دارند پاسخ نامزدهای ریاست جمهوری را به این نیرنگ فریبنده بشنوند.

تهران امروز:دیپلماسی هوشمند برنامه دولت یازدهم

«دیپلماسی هوشمند برنامه دولت یازدهم»عنوان سرمقاله روزنامه تهران امروز به قلم حشمت الله فلاحت پیشه است که در آن می خوانید؛تعامل با دنیای امروز مبنای سیاست خارجی است.در این راستا هم بحث عزت ملت مطرح است و در عین حال حکمت و مصلحت. باید بخشی از برنامه دولت یازدهم در واقع معطوف به این مسئله مهم یعنی سیاست خارجی باشد.محمدباقر قالیباف از معدود نامزدهای انتخاباتی است که برای سیاست خارجی برنامه دارد. برنامه وی مشخصا اهداف سند چشم انداز بیست ساله را دنبال می کند. از محورهای اصلی این برنامه، تعامل سازنده با منطقه و دنیاست.تعریفی که در این برنامه مد نظر است تنش زدایی از موضع قدرت است. در ریز این برنامه ساز وکاری تعبیه شده است که از همه ظرفیت های کشور اعم ا زحضور مردم در انتخابات و هم ظرفیت های نخبگان استفاده شود.

مخصوصا تاکید شده است از ظرفیت های مقامات دولت های گذشته در این راستا استفاده شود تا سیاست خارجی ایران در یک کانون راهبردی پیش رود. در برنامه مذکور تنش زدایی یک اصل قرار گرفته است. اما باید توجه داشت که ایجاد تنش هایی با بعضی از کشورها طبیعی است. دیوار بی اعتمادی در سیاست خارجی بین برخی کشورها با ایران، دیواری است که می تواند به عنوان سنگری برای پیشبرد اصول کشور مورد استفاده قرار گیرد.این راهبرد فراتر از تز افرادی که اعتقاد به تنش زدایی ندارند در حل مسئله مثمرثمر است. نکته حائز اهمیت این است که عدم تخصص واولویت یافتن برخی سخنوری ها در عرصه سیاست خارجی دشمنی های بیهوده ای را ایجاد کردند.

البته می شود این پرده را کنار زد و تعامل سازنده را با کشورهای بیشتری شکل داد. قالیباف در برنامه خود معتقد به تنش زدایی از موضع عزت با تمرکز بر تحریم زدایی است. یکی از اهداف باید کم کردن تحریم ها علیه ایران از موضع عزت باشد. در کنار آن باید توجه داشت که ایران با پانزده کشور اطراف خود قدرت تعامل دوجانبه دارد، این ظرفیت ها اگر احیا شود طبق مستندات جغرافیای سیاسی و جغرافیای اقتصادی می تواند جوابگوی بی نیازی ما از نفت باشد.

در عرصه منطقه ای، ایران تنها کشور خاورمیانه است که سه سند راهبردی در سیاست خارجی را در سازمان ملل ثبت کرده است.بر اساس این اسناد ایران می تواند نقش برتری را در ارتباطات منطقه ای داشته باشد. سند اول کشوری عاری از سلاح کشتار جمعی است. سند دوم برگزاری رفراندوم در سرزمین های اشغالی برای پایانی عادلانه بر این منازعه است. سند سوم دفاع از حق تعیین سرنوشت سیاسی مردم هر سرزمین است. به رغم وجود این اسناد مترقیانه برخی از دولتمردان سخنانی را مطرح می کنند که به هیچ وجه در راستای این اسناد نیست.

در عرصه بین الملل با وجود برخی دشمنی های طبیعی که وجود دارد دشمنان سعی می کنند ایران را به قلمرو استراتژیک خود بکشانند. یک اصلی را که ما باید بدانیم این است که دیگر ایران مسئله اول آمریکا نیست.آمریکا در سطح کلان با بحران هژمونی و بحران شکست خود مواجه هست و در تلاش برای توجیه نیروهای خود در موضعی انفعالی قرار می گیرد. در چنین شرایطی ایران باید سعی کند از موضع برتر منافع خود را دنبال کند.یک نکته ای که در عرصه بین الملل باید توجه شود این است که ایران برای رسیدن به بمب اتمی منع فقهی دارد و برای تفهیم این مسئله که ایران به دنبال بمب هسته ای نیست باید به یک زبان و تعامل مشترک با دنیا برسد.تا این تنش زدایی بتواند اتفاق بیفتد.
    
آفرینش:  تغییر فرهنگ و نزول جایگاه اجتماعی

«تغییر فرهنگ و نزول جایگاه اجتماعی»عنوان سرمقاله روزنامه آفزینش به قلم حمید رضا عسگری است که در آن می خوانید؛نقش فرهنگ و اصول رفتاری در جامعه بسیارتعیین کننده است، به طوری که عوامل شکل دهنده الگوهای اجتماعی مستقیماً در کنش ها و عملکرد اعضای جامعه تاثیرگذار خواهد بود. متاسفانه الگوهای رفتاری ما درطی زمان، به سبب نگرش غلط فرهنگ سازان و گرایش جامعه به سمت ناهنجاری های اخلاقی، تغییر کرده و موجب به وجود آمدن باورهای غلط در میان افکارعمومی و عملکرد افراد گردیده است.

این معضل امروزه خود را در عرصه های مختلف سیاسی،اقتصادی و اجتماعی نمایان ساخته است. البته ضعف الگوهای اجتماعی به عنوان معیاراصلی و تعیین کننده دیگر محورها شناخته شده و سرمنشأ اصلی ناهنجاری های رفتاری تلقی می گردد.

 بسیاری از عادت های فرهنگی و صفات اجتماعی ما ریشه در تنبلی اجتماعی دارد به طوری که براساس آمار، ایرانی ها دارای میزان تنبلی بالاتر از متوسط جهانی هستند. این امر به سبب رواج فرهنگ های غلط به وجود آمده در رفتارهای روزمره ماست. به عنوان نمونه فرهنگ کار و تلاش در کشورما شیوه ای ناصحیح پیدا کرده، یعنی افراد درس می خوانند تا کار نکنند و اگر کسی درس نخواند باید کار کند!، به عبارتی فرار کردن از کار و زحمت یک نوع شیوه زندگی تلقی می شود.

در گذشته هر کسی که کار می کرد و بیشتر زحمت می کشید، زرنگ قلمداد می شد، اما امروزه برعکس، زرنگی و سودآوری را می توان در عدم تمایل به درس خواندن در مدارس، دانشگاه ها و در نحوه عملکرد بسیاری از کارمندان درادارات مشاهده کرد.

رواج خرده فرهنگ های ناصحیح همچون میزان بالای تماشای تلویزیون ، کاهش میزان مطالعه و کتاب خوانی، تمایل زیاد به استخدام در دستگاه دولتی و پشت میزنشینی، همچنین عدم تمایل برای کسب تخصص و مهارت و کارآفرینی و ...، از جمله ویژگی های یک جامعه تنبل تلقی می گردد.

آفت این رفتارهای غلط اجتماعی در عرصه اقتصاد نیز دامن جامعه امروز ما را گرفته است. توجه به امر تولید و نوآوری اقتصادی جای خود را به دلالی، رانت خواری، پول فروشی، سواستفاده ازوضعیت نابسامان جامعه، تحمیل فشار به مردم برای کسب منافع فردی و گروهی، احتکار و اختلال درنظام کالا برای گران شدن محصولات و... تنها بخشی از بدرفتاری های اقتصادیست که جایگاه اجتماعی ما را رو به افول قرارداده است.

دربخش سیاسی نیز این ناهنجاری های رفتاری، فضای سیاسی و عملکرد سیاسیون کشوررا آلوده کرده است. گرایش به پیمودن راه صدساله دریک شب، اتکا بر تصمیمات خلق الساعه و دوری از آینده نگری، ترجیح صلاح و منافع شخصی برمنفعت عمومی، گرایش به سمت این الگو که هدف وسیله را توجیه خواهد کرد، بی مسئولیتی و همواره دنبال مقصر بودن، عدم پایبندی به ارزش ها و تفسیر به رأی کردن قوانین و...، همگی به سبب رواج الگوهای غلط اجتماعی و عادی شدن ناهنجاری ها به عنوان الگوهای عرفی جامعه می باشد.

اصلاح این رویه در مدت زمان کوتاه غیرممکن است، چون درطول زمان نسبتاً طولانی شکل گرفته است، اما بالاخره باید ازیک نقطه ای به فکر تصحیح آن برآمد. ازجمله عواملی که می تواند موجب اصلاح این جمود، تنبلی و ایستای اجتماعی گردد، رهایی از روزمرگی است.

اگر هریک ازاعضای جامعه درروش کار و زندگی خود تامل کنند، می توانند عوامل ابتلا به روزمرگی را بیابند. راه کاردیگر؛ برنامه ریزی برای آینده درتمام عرصه های سیاسی ، اقتصادی و اجتماعی است. مسلماً برنامه ریزی های کلان از سوی مسولان و اتخاذ مدل های آینده نگر ازسوی مردم ، می تواند وضعیت فعلی و تنبلی عرفی در جامعه را اصلاح نماید و حداقل شروعی باشد برای ارتقای جایگاه اجتماعی کشورمان.

شرق:نقض غرض

«نقض غرض»عنوان سرمقاله روزنامه شرق به قلم علی مطهری است که در آن می خوانید؛در خصوص مناظره برگزارشده میان کاندیداهای ریاست جمهوری چند نکته قابل ذکر است:
1- مناظره همیشه دوطرف دارد، همچنان که کلمه «مناظره» از باب مفاعله است و مفید عمل طرفین است. طرفین این مناظره معلوم نبود، مثلا چهارنفر، یک طرف و چهار نفر، طرف دیگر یا سه نفر، یک طرف و پنج نفر، طرف دیگر.

2- اساسا مناظره میان هشت نفر موفق نخواهد بود، چون  هیچ کدام از افراد، فرصت بیان نظر خود را پیدا نمی کند.

3- زمانی که تعداد افراد شرکت کننده در مناظره زیاد است باید یک سوال روشن و به عبارت دیگر یک مساله مطرح شود تا برتری برخی بر برخی دیگر روشن شود، نه اینکه چندین سوال مطرح شود و شنونده در مقابل انبوه پاسخ های مشابه یکدیگر، قادر به تشخیص قوی از ضعیف نباشد.

4- هدف از مناظره در تبلیغات انتخابات این است که مردم، اصلح را از صالح تشخیص دهند، وقتی این هدف برآورده نشود، نقض غرض شده و برگزار نشدن آن اولی است.
5- مطرح کردن سوال تستی برای کاندیداهای ریاست جمهوری و یا درخواست اظهارنظر درباره یک عکس که شبیه مسابقات تفریحی تلویزیونی است، خلاف شأن کاندیداها و نوعی توهین به آنهاست.

امید است صداوسیما اشکالات وارد به مناظره گذشته را رفع کند و یا از خیر آن بگذرد. البته مارگزیده از ریسمان سفید و سیاه می ترسد. صداوسیما هم پس از مناظرات سال 88 از برگزاری مناظره به صورت طبیعی هراس دارد، ولی این هراس موجه نیست، چون کاندیدایی با ویژگی خاص آقای احمدی نژاد در میان کاندیداها وجود ندارد. پیشنهاد می کنم برای جذاب شدن مناظره ها بین افرادی که به طور نسبی بیشترین فاصله را با هم دارند، مناظره برگزار شود، مثلا بین آقای روحانی و آقای جلیلی، بین آقای حداد و آقای عارف، بین آقای رضایی و قالیباف، بین آقای ولایتی و آقای غرضی.

مردم سالاری:تکرار تلخی های 84ناشی از تعقل نیست

«تکرار تلخی های 84ناشی از تعقل نیست»عنوان سرمقاله روزنامه مردم سالاری به قلم منصور فرزامی است که در آن می خوانید؛ بی پرده بگویم که در فضای نه چندان گرم انتخاباتی امروز که تا خلق حماسه، فاصله هاست، برخلاف عنوان برخی روزنامه ها، کفه اصلاحات، بسیار سنگین تر است و از فحوای کلام نامزدهای انتخاباتی که قریب به اتفاق از اصولگرایان اند، صحت و سلامت برنامه های دولت اصلاحات در زمینه های مختلف، حقایق را بیشتر به مردم نشان می دهد و نظریه های اصلاحی داوطلبان اصلاحات و نزدیک به آن، بسیار وزین تر و علمی تر و منطقی تر به نظر می رسد و گرایش مردم، این سوتر است تا آن سوتر! دلیل ما ورود هاشمی به عرصه انتخابات بود که موجی عظیم ایجاد کرد و با تاسف فراوان، این همه توانمندی و حسن که می توانست به سود و استحکام نظام باشد، خاموش شد و بخشی از جامعه امیدوار به «بهبود» وضع موجود مایوس و محروم شدند چرا؟ چون آنان که در تبیین و باورداشت اصلاحات، موقع و منافع خود را در خطر می بینند و تابوتش را در خیال می سازند توان دیدن این نور خیره کننده را ندارند و در باور آنان نمی گنجد که مصلحت حفظ نظام، از ضروریات است اما:

هر که نامخت از گذشت روزگار

نیز ناموزد زهیچ آموزگار

واکنون که داوطلبان عزیز احراز صلاحیت شده، برگ برگ عمق ناکارآمدی اجرایی کنونی را، در بیانات تبلیغی خود پیش چشم مردم بهت زده می خوانند، این حیرت زدگان در اضطرار گرفتار مانده، پی می برند که کارنامه دولت های پیشین نه آن بوده است که شنیده اید و نیز، پی برده اند که تصمیمات غیرعملی و احساسی و باری به هر جهت، کشور را به کجا برده است؟

و صد البته، بزرگان مدعی اصلاحات هم، در آشفته بازار امروز، گناهشان از آن طرفی ها کمتر نیست. چون هرکس، در انتخابات 84، سایه همای سعادت و قدرت را بر سرخود می خواست و نتیجه این شد که از دیگ جوشان اصلاحات، کاسه کاسه برداشتند و دوستداران و بزرگان اصلاحات نیز سلامت خود را بر کنار دیدند و بزرگی نکردند و منفعل شدند و آنی شد که اکنون عوارض ناگوار آن را همگان می برند و این تحمل در دو رنج آن تا به دیر باقی است! در حالی که اگر کار برای خدا می بود، فرقی نمی کرد که رئیس و مرئوس کیست و اگر برای هوای نفس بود که بود، انتظاری باقی نماند و نمی ماند:

مردان خدا اگرچه هزارند، یکی اند

مستان هوا، جمله دوگانه است و سه گانه است

و تاریخ را برای همین نوشته اند که عبرتی از گذشته باشد و این عبرت، نتیجه عقول توانا و مزیت صاحبان خرد است و شرایط همچنان حکم می کند که تکرار آن تجربه تلخ، ضایعه ای بیش از اوضاع کنونی خواهد داشت و از یاد نبریم که «مومن از یک سوراخ، دوبار گزیده نمی شود.» پس اقتضای انقلاب و نظام و کشور ما چنین است که بزرگان اصلاحات و دوستداران کیان نظام، در وحدت دو دست توانا پیشقدم شوند و آن دو را متقاعد کنند که مکمل هم باشند در آن صورت در دل دوستان، هیچ تفوقی یکی بر دیگری نخواهد داشت و در دل تاریخ نیز، کریم و جوانمرد جاودان خواهند ماند و مهم تر آن که فضایی پدید خواهد آمد که اهالی تجربه و دانش و قابلیت و مدیریت، از راست و چپ و میانه با برنامه های دقیق علمی برای کوتاه مدت و دراز مدت، به میدان بیایند تا عقلانیت جایگزین هیجان زدگی و عناصر هیجان زده و بی برنامه شود و اصولگرایان اهل خرد و آگاه نیز برای بقای طیف فکری خود، از آن مهم تر، بقای نظام یاری کنند و از اقدامات ایذایی و حرکت های عرضی باز دارنده و زیان بار پرهیز کنند و بدانند که در محیط پویا و آرام و مترقی و با برنامه مدون و اصولی، همه سود می برند.

از طرفی، صاحبان عقل سلیم و ذهن برنامه ریز و مغز اندیشه ور، می دانند که در میدان تنگ، باید از کمترین فرصت استفاده کرد و به جای خود تخریبی و خود تسکینی و مبتلا شدن به انفعال و گوشه گرفتن، باید ایستاد و شرایط را عوض کرد.

تجربه به ما نشان داده است که نتیجه قهر کردن و در خانه نشستن و به تنهایی و برای ادای وظیفه، یک رای را به صندوق انداختن و مهری بر شناسنامه داشتن، پخته شدن همان آشی خواهد بود که اکنون آشپزان نابغه اش هم، شوری اش را دریافته اند و اگر بر زبان آورند، از درهم کشیدن چهره شان پیداست و ما به امید روزهای بهتر و آینده ای درخشان تر، چشم آن داریم که گذشت و فداکاری در تاریخ ماندنی عزیزان خود را ببینیم و بشنویم و ببینیم که راست می گویند و قصد خدمت دارند هشدار بدهیم که: « گذشته، چراغ راه آینده است.» مبادا که تاریخ از شما به بدی یاد کند.

قانون: دستگاه دیپلماسی پاسخ کانادا را بدهد

«دستگاه دیپلماسی پاسخ کانادا را بدهد»عنوان یدداشت روز روزنامه قانون به قلم ابراهیم آقامحمدی است که در آن می خوانید؛جان برد وزیر خارجه کانادا، به تازگی اعلام کرده است که  روابط تجاری خود را با ایران کاملا قطع می کند و نام ۳۰ نفر و ۸۲ شرکت دیگر را هم به فهرست تحریم های خود اضافه کرده است وزیر خارجه کانادا این اقدام کشورش را در اعتراض به برنامه هسته ای ایران و "نقض حقوق بشر و حمایت تهران از تروریسم" اعلام کرده است.

کانادا همواره خوش خدمتی هایی برای ایالات متحده و انگلستان داشته است. این کشور هیچ گاه استقلال کامل ندارد به طوری که همواره مستعمره  یا ایالتی از آمریکا محسوب می شود. در واقع حاکمیت کانادا همواره سیاست های وابسته داشته است. در شرایطی که آمریکا از تحریم ها ناامید شده و اخیرا اقلامی را از تحریم خارج کرده است، حالا کانادا برای تحریم های تازه قدم پیش می گذارد. حدود 9 ماه پیش کانادا روابط سیاسی خود را با ایران به حال تعلیق در آورد و سفارتش را در تهران تعطیل کرد؛ در مورد رابطه ایران و کانادا باید گفت که این ما هستیم که به کانادا نفع می رسانیم. تحریم ابزاری نیست که کارساز باشد بلکه کشورهای عامل در تحریم ها خود از این مسئله متضرر می شوند. دنیای غرب در راستای سیاست های لیبرالیستی حرکت می کند. مکتب لیبرالیسم، مکتب منفعت طلبی است و این مکتب نمی تواند در برابر سختی ها مقاومت کند. امروز دنیا منافع خود را دنبال می کند و رویکرد تحریم اقتصادی در بلندمدت نمی تواند از سوی غرب ادامه داشته باشد. امروز تعداد بالایی از دانشجویان ایرانی در کانادا تحصیل می کنند و دلارهای زیادی به جیب دولت این کشور می ریزند، اگر دیپلماسی خارجی ایران بتواند ساز و کاری را برای ادامه این تعداد دانشجو در داخل کشور یا در کشورهای دیگر فراهم کند، زیان های جدیدی به اقتصاد کانادا وارد می شود. متاسفانه دستگاه دیپلماسی تا کنون در برابر کانادا کوتاه آمده است.

همچنین باید این نکته را در نظر داشت که دنیا در چند کشور خلاصه نمی شود، سرمایه های دنیا در منطقه خاصی متمرکز نیست که حالا با تحریم از سوی بخشی از دنیا، ایران با مشکل جدی مواجه شود؛ اما این مسئله نیازمند دیپلماسی فعال جمهوری اسلامی در جایگزین کردن کشورهای دیگر برای مقابله با تحریم ها ست. سختی های تحریم های اقتصادی می تواند با تدبیر دستگاه سیاست خارجی کشور از بین برود.

ابتکار:آینه 84 فراروی اصلاح طلبان

«آینه 84 فراروی اصلاح طلبان»عنوان سرمقاله روزنامه ابتکار به قلم فضل الله یاری است که در آن می خوانید؛هشت سال پس از انتخابات ریاست جمهوری سال 84،کم کم عبرت های این اتفاق خود را نشان می دهد.اصولگرایان به عنوان پیروز آن روز در حال درس گرفتن از مسائل پس از آن انتخابات هستند(اگرچه به روی خود نمی آورند). آنان این بار تلاش می کنند همه راه هایی که به خلق پدیده ای تحت عنوان”محمود احمدی نژاد” در فضای سیاسی کشور منجرشد،را دوباره نپیمایند. دیگر نمی خواهند همه سرمایه های مادی و معنوی خود را به پای یک چهره ناشناخته بریزند. گروه ها و افرادی از این جناح، حتی به این نتیجه رسیده اند که گفتمان اصولگرایی به تنهایی قدرت اداره کشور را ندارد.به همین خاطر است که برخی از چهره های این جناح همه تلاش خود را برای ورود حداکثری اصلاح طلبان( درقامت هاشمی رفسنجانی) به کار بستند.

اما عبرت های انتخابات 84 شاید تنها یک روز پس از اعلام نتیجه آن، برای اصلاح طلبان آشکار شد. زمانی که سکان هدایت کشور را در دستان فردی دیدند که نه تنها کوچک ترین نظر مثبتی به اصلاح طلبان نداشت، بلکه نسبتش با جریان اصولگرایی حامی وی نیز نامشخص بود(و بعدها حتی انکار هم شد).

اصلاح طلبان درحالی که دولت خاتمی را دردست داشتند، با چهار نامزد وارد انتخابات شدند و دولت را به کسی تقدیم کردند که از تاکتیک ها و تکنیک های بازی وی در زمین انتخابات اطلاعی نداشتند. به همین خاطر در انتظار نشستند تا پا به توپ شود و بتوانند بازی اش را (آن چنان که این روزها مصطلح شده) آنالیز کنند. این انتظار، اما چهارسال طول کشید تا دوباره بازی تکرار شود، که نتیجه آن را همه می دانند.

اکنون اما وضع برای اصلاح طلبان به اندازه ای که بتوان با آن فضا را ارزیابی کرد، به انتخابات سال 84 شباهت پیدا کرده است. نیازی به ذکر مقدمات نیست که چگونه خاتمی نیامد وهاشمی آمد و جواز حضور در انتخابات را به دست نیاورد. آن چه در این زمان مشخص است، این است که در میان هشت نامزد کنونی انتخابات 92 دو نفر نسبت خود را با جریان اصلاح طلبی مشخص کرده اند( بدبینانه اگر نگاه کنیم این است که نسبتی با اصولگرایی فعلی ندارند).

حسن روحانی و محمد رضا عارف دو چهره ای هستند که از فیلتر شورای نگهبان عبور کرده و از سوی نهادهای رسمی نظام و جناح اصولگرا به پای حضوراصلاح طلبان در انتخابات نوشته می شوند. البته خود نیز نشان داده اند که می توانند بخشی ازمطالبات اصلاح طلبان را در چارچوب نظام جمهوری اسلامی ایران، نمایندگی و درصورت رسیدن به قدرت برآورده کنند.

در چند هفته گذشته که مبارزات انتخاباتی به صورت غیررسمی و رسمی برگزار شده، این دو نفر نیز نشان داده اند که داعیه حمل گفتمان و پرچم اصلاح طلبی دارند. شعارهایشان با برخی از خواسته های مردم و منویات رهبران جریان اصلاحات، نزدیکی بسیاری پیدا کرده است. از سوی دیگر نیز هر دونفر تا کنون بر حضور تا آخر رقابت انتخابات، تاکید کرده اند. موضوعی که می تواند انتخابات سال 84 را دوباره تکرار کند( اگرچه اصولگرایان نیز تاکنون با تعدد کاندیدا دست و پنجه نرم می کنند و ظاهرا تن به ائتلاف نداده اند. اما موقعیت آنان در ساختار سیاسی کشور با وضعیت اصلاح طلبان تفاوت اساسی دارد).

به نظر می رسد وقت آن رسیده تا اصلاح طلبان نگاه عمیق تری به وضعیت کنونی خود،فضای سیاسی کشور و البته نسبت خود به ساختار قدرت در جمهوری اسلامی انداخته و متناسب با این واقعیت ها تصمیم بگیرند. برای این امر مهم در نظر گرفتن برخی تحولات یک ماهه اخیرضروری به نظر می رسد:

1- حضور هاشمی رفسنجانی در آخرین دقایق مهلت قانونی ثبت نام، سبب ایجاد شور وهیجانی در میان اقشار وسیعی از مردمی شد که دل در گرو تغییر وضعیت کنونی داشتند. گروه های بسیاری که پس از حوادث انتخابات خرداد88 ترجیح داده بودند تنها نظاره گر تحولات کشور باشند و از همین منظر نیز به انتخابات مجلس نهم( که نامزدهای نزدیک به سلیقه سیاسی خود را در آن غایب می دیدند) نگاه می کردند.اما تصمیم هاشمی برای حضور پیرانه سر در انتخابات – حتی به اذعان بسیاری از اصولگرایان-عزم بسیاری از این رای دهندگان را برای شرکت در انتخابات جزم کرده بود. لیکن با رد صلاحیت رئیس مجمع تشخیص مصلحت نظام از سوی شورای نگهبان، بیم آن می رود که همه این ظرفیت پنهان مانده جریان اصلاح طلبی، به پستوی انفعال و بی تفاوتی برگردد.

 این ظرفیت بزرگ رای دهندگان اگرچه دل به اعتبار و توانایی های هاشمی رفسنجانی بسته بود، اما بخش بزرگی از آن همچنان می تواند به اشاره وی به فعلیت درآید. هاشمی نیز نشان داده که برای عملی کردن تصمیمی که – برای مردم و کشور و نظامی که برای تشکیل اش مبارزه کرده – لازم می داند، از خرج کردن آبرو اعتبارسیاسی و اجتماعی اش، دریغ نمی ورزد. او بدون تردید یکی از بزرگ ترین زیان دیدگان انتخابات 84 بوده است. این موضوع به اضافه اتفاقاتی که در هشت سال گذشته بر کشور و خود وی رفته است، می تواند دیده عبرت بین اش را بازتر و دقیق تر کند.

2-خاتمی نشان داده که با همه بی مهری هایی که به وی می شود، هنوز می تواند در چارچوب همین نظام به کنش سیاسی واجتماعی بپردازد. هنوز هم در میان هواداران اصلاحات در کشور و هم در بین چهره های شاخص این جناح گوش هایی برای حرف ها و توصیه هایش وجود دارد.

حضور وی در کنار هاشمی به عنوان نیروی محرکه جریان اصلاح طلبی، می تواند بسیاری از مردم را به پای صندوق های رای بکشاند.تصمیمی که ملاحظات مربوط به رد صلاحیت از سوی شورای نگهبان جایی در آن ندارد.

3-بدنه اصلاحات در جامعه اگر در نگاه اول منفعل دیده می شود، اما متناسب با یک تصمیم بزرگ می تواند تغییر کند. آنان اگر حرکتی جدی از سوی رهبران اصلاحات وبه خصوص نامزدهای حاضر ببینند، از لاک انفعال بیرون می آیند و به کنش گرانی فعال تبدیل می شوند. منحصر شدن نامزدهای اصلاحات به یک نفر نقش عمده ای در این مسیر بازی می کند.

4-برای چهارمین واقعیتی که به نظر می رسد باید کمی فضا را مجازی کنیم.اگر این دو نامزد( روحانی و عارف) تا روز انتخابات در رقابت ها حضور داشته باشند، فردای انتخابات با دو موقعیت رو به ور خواهیم بود؛ یا با دو نامزد شکست خورده اصلاح طلب مواجهیم و یا با یک رئیس جمهور اصلاح طلب و یک نامزد شکست خورده از همین جریان، که در هر دو صورت، عملا بخشی از ظرفیت اصلاح طلبی حاضر در این انتخابات را به انفعال و سرخوردگی می کشاند.اما بدون تردید کنار رفتن، یکی از این دونفر، حتی اگر به شکست اصلاح طلبان منجر شود، تلخی ای به اندازه وضعیت قبلی نخواهد داشت و حتی امیدهایی را برای ادامه کنش گری اصلاح طلبانه در جامعه ایجاد می کند.

آرمان:اجماع، دغدغه چپ و راست

«اجماع، دغدغه چپ و راست»عنوان یادداشت روز روزنامه آرمان به قلم یدالله طاهرنژاد است که در آن می خوانید؛در واپسین روزهای باقی مانده تا انتخابات یازدهم ریاست جمهوری سران اصلاحات به دقت تحرکات، وعده ها و اظهارات کاندیداهای نزدیک به اصلاح طلبان را پیگیری می کنند و قرار بر این است که در اواخر این هفته مجموعه این اطلاعات جمع آوری شده و پس از ارزیابی در نهایت شورای هماهنگی جبهه اصلاحات تصمیم بگیرد که چه نوع برخورد و حمایتی داشته باشد.

اما تا زمانی که این جمع بندی انجام نشود هیچ برنامه ای برای دخالت و حمایت از کاندیدای خاصی در جبهه اصلاحات وجود ندارد. در حال حاضر بررسی ها ادامه دارد و موضوع حمایت از فرد خاصی به صورت کامل از سوی سران اصلاحات از بین آقایان حسن روحانی و محمدرضا عارف مطرح نیست ولی ذکر این نکته ضروری است که احتمال اینکه شرایطی پیش آید که این دو کاندیدا با هم همکاری کنند وجود دارد.

برای رسیدن به خروجی نهایی و ائتلاف روی یک کاندیدا روش های مختلفی پیشنهاد شده است که یکی از این روش ها نظرسنجی است اما تا کنون روشی به صورت قطعی انتخاب نشده و قرار بر این است که پس از جمع بندی نظرات، این روش ها در شورای هماهنگی اصلاحات بررسی شده و سپس به مرحله اجرا برسد. اما نباید این نکته را فراموش کرد که بیش از حمایت جبهه اصلاحات و سران اصلاح طلبی مانند آیت ا... هاشمی این دو کاندیدا باید با یکدیگر جلسه گذاشته، به جمع بندی برسند و پس از آن است که جبهه اصلاحات به حمایت از آنها خواهد پرداخت.

در مقابل جناح سیاسی رقیب نیز با شنیدن خبر احتمال اجماع اصلاح طلبان فعالیت خود را با شدت و دقت بیشتری ادامه می دهد به گونه ای که آن طور که از شواهد و قرائن مشخص است این طیف سیاسی از سعید جلیلی فاصله گرفته و به سمت علی اکبر ولایتی متمایل شده اند. مواضع و سخنرانی هایی که جلیلی طی روزهای گذشته انجام داده در بین اصولگرایان انتقاداتی را نسبت به او در پی داشته و به نظر می رسد گروه های اصولگرا برای انتخابات 24خرداد امید چندانی به او ندارند، لذا باید در روزهای آینده در انتظار این باشیم که جبهه متمایل به ولایتی تقویت شود.

اما نکته شایان توجهی که از حرکات اصولگرایان قابل برداشت است این است که هر گونه تحول در جبهه اصلاحات بسته به نوع، زمان و چگونگی اجرا بازی اصولگرایان را تحت تاثیر قرار می دهد. همانگونه که ورود آیت ا... هاشمی در این طیف امواجی ایجاد کرد، اجماع روی یک کاندیدا و حمایت سران اصلاحات از این فرد نیز می تواند اصولگرایان را با موجی جدید مواجه کرده و به سمت تصمیماتی دیگر سوق دهد.

بهار: کمدی یا تراژدی

«کمدی یا تراژدی»عنوان سرمقاله روزنامه بهار به قلم کسری نوری است که در آن می خوانید؛شوی تلویزیونی که روز جمعه گذشته به نام مناظره نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری از سیمای جمهوری اسلامی پخش شد، جدای از شکل و محتوای سخیف و توهین آمیزی که داشت، حامل یک پیام آشکار بود.

این برنامه که ظاهرا حاصل «خردجمعی» و ساعت ها تفکر و برنامه ریزی دست اندرکاران برگزاری انتخابات ریاست جمهوری بود بیانگر سیاست بخشی از حاکمیت است که گویا قصد دارد با تنزل و تخفیف جایگاه ریاست جمهوری، راه سرکشی های احتمالی رییس جمهوری آینده را سد کند. براساس این راهبرد یک فرد تحقیر شده که برای رسیدن به ریاست قوه مجریه به هر نمایش سبکی تن داده است چندان قادر به ابراز وجود و عرض اندام نخواهد بود.

در این که رییس جمهوری باید تابع و منقاد قانون باشد جای هیچ تردیدی وجود ندارد اما به نظر می آید برخی برای جلوگیری از بازتولید پاره ای رفتارها در قوه مجریه، به جای پذیرش مسئولیت خود در فراهم آوردن بستر بروز چنین رفتارهایی، درصدد پاک کردن صورت مسئله برآمده اند.

آنها که امروز راه جلوگیری از تکرار برخی خودمحوری ها را در پایین آوردن سقف پروازی
رییس جمهوری جست وجو می کنند در حقیقت می خواهند بر تقصیر خود در صدور مجوز ارتفاع گیری غیراستاندارد توسط جناب احمدی نژاد سرپوش بگذارند.

روزی که بسیاری خیرخواهان تذکر دادند مانورهای غیراصولی و ناگهانی دولت در کریدورهای پروازی نامتعارف و تهاجم به تمامی ساختارهای کشور آثار مخربی خواهد داشت، نه تنها برای هدایت قوه مجریه به مسیر صحیح اقدام عاجلی انجام نشد بلکه این بلندپروازی های بی مبنا مورد تشویق و تحسین هم قرار گرفت. غافل از این که این پرواز های کور سرانجام در مسیر حرکتی مشوقان هم اختلال ایجاد خواهد کرد.

اکنون نیز به نظر می آید آنها که بانی و مشوق آن پروازهای ناشیانه و غیراصولی بودند باز هم به مسیری اشتباه پا می گذارند. بی گمان راه بازگرداندن دولت به مسیر قانون، تخفیف و تنزل شأن و جایگاه ریاست جمهوری نیست. کشاندن نامزدها مقابل دوربین های تلویزیون و اجرای نمایشی که جز استهزا و تولید انبوه پیامک های تمسخرآمیز حاصلی نداشت، شاید طراحان این سناریو را به مقصود اصلی یعنی کوچک کردن شأن و جایگاه ریاست جمهوری نزدیک کند اما آنچه مورد غفلت قرار گرفته این است که اداره این سرزمین نیازمند مردان بزرگ است. یک رییس جمهور تحقیر شده یا اصطلاحا شاخ شکسته، هرگز قادر نخواهد بود در میانه توفان های سهمگینی که این روزها درگرفته کشور را به ساحل ثبات و آرامش برساند.

مناظره اخیر شاید عصر جمعه مفرحی را برای مردم رقم زد و اسباب انبساط خاطر و شادمانی شد اما واقعیت این است که نشان داد حال مدیریت و سیاست در این سرزمین خیلی خراب است. روز جمعه خیلی ها از اعماق وجود خندیدند اما این نمایش به ظاهر کمدی در واقع یک تراژدی محض بود.

دنیای اقتصاد:مشکلی به نام مناظره

«مشکلی به نام مناظره»عنوان سرمقاله روزنامه دنیای اقتصاد به قلم دکتر پویا جبل عاملی است که در آن می خوانید؛گویی سبک و سیاق مناظره های انتخاباتی، نه مورد پسند نامزدها قرار گرفته است و نه مخاطبان. یک بحث شکل و شمایل مناظره روز جمعه است که مورد اعتراض کاندیداها و ستادهایشان قرار گرفت، بحث دیگر محتوای پرسش ها است. سخت بتوان متقاعد شد که پرسش های مناظره اقتصادی، توسط متخصصان و اقتصاددانان طراحی شده باشد. البته بدون تردید برای مناظره ای که مخاطبانش عموم مردم هستند، باید پرسش ها ساده باشد، با این وجود می شد برخی پرسش ها حداقل در سطحی که مثلا در برنامه های تخصصی خود سیما شاهدش هستیم، مطرح می شدند.

به عنوان بیننده، بزرگ ترین مشکلات پاسخ های اقتصادی نامزدها را در عدم انسجام درونی سیاست های پیشنهادی، عدم توجه به قیود و محدودیت ها، ایده آل گرایی محض، تداخل موضوعات غیرمرتبط و در نهایت محصول و راه حلی می بینیم که در اغلب اوقات غیرعملی است. اگر قرار است انتخاب اصلح صورت گیرد، لازم است تا مخاطبان این مناظره ها، یعنی توده های مردم، حداقل نظرات کارشناسان را نیز در مورد اظهارات و برنامه های کاندیدا ها بدانند. در واقع اگر این انگیزه وجود دارد تا فرم مناظره ها تغییر کند، باید فکری هم برای محتوای پرسش و پاسخ ها شود.

اگرچه این کار برای رسانه ملی بسی پر خطر است که بخواهد تحلیلی بر محتوای پاسخ کاندیداها از نگاه مستقل داشته باشد و این شائبه ایجاد می شود که رسانه حامی فلان نامزد است؛ اما در وضعیت فعلی نیز بدون چالش قرار گرفتن نظرات از دیدگاه کارشناسی، ای بسا کاندیدا ها در پی آن روند که هر چه بیشتر به شعار های عوام پسندانه تکیه کنند و مبارزات انتخاباتی خود را بر آن محور سامان دهند و نتیجه چنین وضعیتی برای اقتصاد ایران مطلوب نخواهد بود. از این نظر شاید بتوان در برنامه های تخصصی و با توجه به آنکه بخشی از دیدگاه های کاندیداها ارائه شده است، به آسیب شناسی مستقل دیدگاه ها پرداخت.

از سوی دیگر برنامه ای که با حضور نمایندگان اقتصادی ستاد های تبلیغاتی نامزد ها انجام می شود، باید محلی باشد که به طور شفاف کارشناسان مورد اعتماد کاندیدا ها بتوانند با فراغ بال، به تحلیل و نقد علمی دیدگاه های اقتصادی نامزد ها بپردازند. مناظره به معنی ارائه دیدگاه صرف نیست. مناظره جایی است که رویکرد برتر باید نشان دهد که از گزینه های رقیب دیگر بهتر است و این امر تنها زمانی رخ می دهد که صاحب رویکرد برتر بتواند نشان دهد که به خاطر دیدگاهش دارای قدرت نقد نظریه های رقیب است.

بدون این امر چه فرقی بین مناظره و مصاحبه است. در مناظره است که ذهن انتخاب کننده می تواند به طور همزمان نبرد اندیشه را شاهد باشد و همان قدری که توهین و تمرکز به مسائل فردی و شخصی به هیچ وجه نباید در مناظره صورت گیرد، ضروری است رویکرد ها به رقابت با یکدیگر بپردازند و مخاطبان بتوانند از این رقابت، گزینه برتر را بیابند. بنابراین نه تنها صدا و سیما باید شکل و محتوای مناظره ها را تغییر دهد و از ضلع سوم کارشناسان نیز در تحلیل دیدگاه ها یاری جوید، بلکه نامزد ها هم باید با نقد و آشکار ساختن ضعف رویکرد های رقیب نشان دهند که اندیشه و توان آنان قابلیت اتکا از سوی رای دهندگان را دارد.