گوچي،يك برند اصيل با جنس خوب

سايت گل – نيمكت نشيني هاي دو ماه اخير بعد از ورود آن ژاپني هاي پرهوادار به تيم  و ادامه درخشش مهاجمان آفريقايي ليژ مي توانست گوچي را از آنچه در برد 5-صفر مقابل لبنان ديده بوديم كم حوصله تر،كم بنيه تر و سست تر نشان دهد اما انگار رضا همان مهاجم هايپري است كه سال هاست دنبالش مي گرديم؛يكي كه منظر رسيدن توپ زير پايش مقابل دروازه خالي نباشد يا بابت كم كاري هافبك ها  و پاس ندادن شان، در طول بازي  و بعد از آن، در مصاحبه ها  يا گفت و گوهاي دوستانه اش غر نزند كه«وقتي پاس نمي دهند چطور گل بزنم؟»



بعد از آن گل سه امتيازي و نمايش دلپذير در دوحه گوچي در تهران دوباره مهاجم نوك تيم ملي بود  و طبيعتا اميد اول گلزني به حساب مي آمد.

رضا در دماي بالاي 30 درجه تهران درست مثل دوحه با يك استرچ يقه دار زير لباس اصلي اش ظاهري متفاوت از بقيه داشت  و تماشاگر بازي تيم ملي را به اين فكر فرو مي برد كه انگار اين ظاهر متفاوت سري پشت خود دارد.حتما ديشب همه از خود مي پرسيدند  او كه دراروپاي خنك  و هواي مطبوع هلند و بلژيك رشد كرده و قاعدتا بايد با اين گرماي خردادي تهران و دوحه غريبه باشد چطور اين استرچ گرم كننده را زير لباس اصلي اش به تن مي كند  و چطور 90 دقيقه با اين لباس مي دود؟

شايد كمي فانتزي باشد اما انگار گوچي با اين پوشش متفاوت موتور خودش را گرم مي كند؛براي توپ ربايي ،براي به هم پيچاندن مدافعان حريف،براي جنگيدن در يك سوم دفاعي حريف و مشغول كردن چهار مدافعي كه از ترس هجوم او به سمت شان زير توپ زدن را بهترين چاره كار براي خروج از فشار مي دانند.

گوچي يك مهاجم فوق العاده است و براي رسيدن به اين تعريف لازم نيست سال ها بازي هاي او را ديده  و رصد كرده باشيم.او در همان بازي اول مقابل كره جلوي چشم صد هزار نفر گام بزرگي در راه اثبات اين مهم به ما و رقبايش برداشت و تنها بعد از چند بازي فيكس در تركيب تيم ملي در دقيه 46 بازي با لبنان ثابت كرد مهاجمي كه سال ها دنباليش مي گشتيم را  كمي دير اما سر بزنگاه پيدا كرده ايم.

يادمان نرود رضا در نيمه اول هم فوق العاده بود؛جايگيري هاي درست،فرارهاي تماشايي و ضرباتي كه فقط  با بدشانسي راهي به دروازه پيدا نمي كرد او را در كانون توجه نگه داشته بود اما براي مهاجمي كه در اين بازي يكطرفه نمي تواند به گل برسد فقط كلافگي مي ماند و بس و البته  تهديدي جدي از سوي مهاجمان روي نيمكت.

دقيقه يك نيمه دوم كه رسيد هنوز خيلي ها سرجاي خود ننشسته بودند كه رضا به تمام اين كلافگي ها پايان داد؛پاس تودر جباري البته كه خوب و مفيد بود اما شايد در اين جور مواقع مثلا مي شد فقط  از رونالدوي برزيلي يا مهاجمي در كلاس فني او انتظار گل داشت.رضا در ميان سه مدافع  قرمزپوش لبناني گرفتار شده و كم كم زاويه اش تنگ مي شد پس با توجه به سختي كار اكثر آن نود هزار نفر زحمت نيم خيز شدن هم به خود نداه بودند تا اينكه رضا كارستانش را تكميل كرد.

لحظه اي بعد، به چشم برهم زدني گوچي با يك سر توپ تماشايي و مانوري ديدني خودش را در موقعيت گل قرار داده بود اما باز هم مغلوب كردن عباس حسن از آن زاويه تنگ دشوار مي نمود؛با اين حال رضا درست مثل يك مهاجم در كلاس جهاني با ضربه پاي چپ خود  پروژه گلزني از يك زاويه بسته و از بين سه مدافع لبناني را به پايان رسانده بود  تا خيلي از آن تماشاگران كه دير نيم خيز شده بودند بعد از شادي سوم و فروكش كردن هياهوي ناشي ازجشن نود هزار نفري خطاب به كنار دستي شان بگويند:«عجب فوروارديه اين  گوچي».

حالا خوشحاليم كه رضا را داريم  و با او ورود به دهان ببرهاي اولسان هم نگران مان نمي كند.شايد كمي پرتوقع شده باشيم اما يك درخشش انفرادي ديگر از او در هجده قدم حريف سنتي قاره اي روياي صعود مستقيم به ريو را تكميل خواهد كرد.آخ كه چه كيفي مي دهد با  فوتباليست هاي با كيفيتي مثل گوچي و دژاگه به برزيل برويم.