شورای شهر یا شورای شهرداری

 
پس از پیروزی انقلاب اسلامی تلاش های حضرت آیت الله طالقانی برای وضع قوانین مربوط به شوراها در قانون اساسی اولین اقدام جدی و مهم در کشورجهت مشارکت مردم دراداره ی امور شهری بود.

پس از آنکه در سال 1361 اولین قانون شوراها در مجلس تصویب شد و سرانجام در اسفند1377 اولین دوره شوراها شکل گرفت، تا امروزکه در آستانه شکل گیری دوره چهارم شوراهای اسلامی شهر و روستا هستیم، همواره میزان تاثیر گذاری مردم درنحوه مدیریت شهری و استفاده از حقوق شهروندی برای تعیین سرنوشت شهر محل سکونتشان مورد بحث و بررسی بوده و هست. از همین رو میزان اختیارات قانونی شورای شهر و نحوه نظارت و تاثیرگزاری آن بر روی شهرداری از حساسیت های خاص خود برخوردار است. 

درمیان حدود 35 هزار شوراهای مختلف (روستا، شهر، بخش، شهرستان، استان، و شورای عالی استان ها)، تهران، "کشور شهری" است که به لحاظ اجتماعی و سیاسی جایگاه ویژه ای دارد و شهروندان تهرانی با مشکلات ومعضلات انبوهی در همین زمینه دست و پنجه نرم می کنند.

در مورد مدیریت شهر تهران باید توجه داشته باشیم که هدایت امور مختلف تهران تنها نباید با این دید باشد که شهر  فقط یک محیط فیزیکی با امکانات و خیابان ها و ساختمان و فضای سبز و... است. بلکه باید توجه داشت که هویت تهران ، هویت نظام اسلامی و مردم ایران است.  

متاسفانه سهم خواهی های جریان های سیاسی از شورای شهر تهران و نحوه ی چینش اعضای شورای شهر باعث شده تا شورای شهر و به تبع آن شهرداری تهران بیش از آنکه متوجه رسالت مشارکت محور و انسانی خود در بهبود مدیریت شهری باشد، به سکوی پرتاب مهم ترین پست های اجرایی کشور و در رأس همه آنها ریاست جمهوری تبدیل شود.

بعد از اتفاقاتی که دردوره اول شورای شهر تهران افتاد این شورا رنگ وبوی سیاسی به خود گرفت و دردوره دوم نیز اوج سیاسی بودنش را با تبدیل شهردار تهران به رئیس جمهور به رخ همگان کشید و در دوره سوم نیز یکی ازمطرح ترین کاندیدا های ریاست جمهوری را به عرصه سیاسی کشور معرفی کرد.

اینگونه شده است که وزن سیاسی شوراها بر وزن رسالت فرهنگی- اجتماعی آنها سنگینی می کند و پایتخت ایران با پیشینه تمدنی غنی و افتخار آمیز خود به محملی برای هنر نمایی های تبلیغاتی شهرداران دوره های مختلف برای تحکیم جایگاه خودشان تبدیل شده است.

غلبه داشتن تصمیات سیاسی بر سایر تصمیات در حوزه مدیریت و نظارت شهری بویژه در دوره سوم، باعث شده تا تهران به لحاظ سخت افزاری در زمینه های مختلف امکانات رفاهی و کالبدی شهر تقویت شود و در میان این سهم خواهی های سیاسی باعث شده تا  تقویت زیر ساخت های اجتماعی و فرهنگی مدیریت شهری مغفول بماند.
گویا مسؤلین ما فراموش کرده اند که شهروندان تهرانی به غیر از ترافیک و فضای سبز دغدغه های دیگری نیز دارند و روزانه با هزار و یک آسیب اجتماعی دست و پنجه نرم می کنند!    
 
از دید بسیاری از منتقدان شاید اینطور به نظر می آید که درحال حاضر شورای شهر به «شورای شهرداری» و یا بهتر بگوییم «شورای تصمیات سیاسی» تبدیل شده است.
آیا بهتر نیست شورایی که از دل همین شهروندان بیرون آمده و اعضای آن از بین همین مردم انتخاب می شوند، به جای روز به روز سیاسی تر شدن، استاندارد های پژوهشی در زمینه های مختلف اجتماعی و فرهنگی را نیز برای طرح های اجرایی پیشنهاد شده بیشتر مد نظر قرار دهد؟ شهروندان تهرانی کاهش میزان اختلاف طبقاتی را فقط در اتصال شمال تهران به جنوب آن از طریق یک بزرگراه نمی دانند، بلکه نیاز به تعریف یک سبک زندگی مشخص اسلامی-ایرانی در جهت تحقق مفهوم حقیقی زندگی در یک شهر ایده آل برای شهروندان، از مهمترین خواسته های همین مردمی است که اعضای منتخب خود را در جهت نظارت به امور شهرداری و مدیریت صحیح شهری به شورای شهر می فرستند.

ما می خواهیم شهرداری انتخاب شود که به دور از جناح بندی های سیاسی، درد مردم را بشناسد و تمام نیاز های شهروندی را با هم ببیند و برای تمام آنها تلاش کند. شهرداری که از تمام تخصص ها برای برنامه ریزی و اجرای صحیح برنامه ها در فضای مدیریت شهری استفاده کند. ما بیش از انکه برایمان مهم باشد که شهردارمان از چه حزب و جناحی است، مردمی بودن او، تخصصش و تحقق واقعی مشارکت مردمی در اداره امور شهری را از شهردارمان می خواهیم. شهرداری که بداند زیبا سازی منظر شهری و رفع آلودگی های بصری به تنهایی کارساز نخواهد بود و اگر برای زندگی مردم و دغدغه های اجتماعی و فرهنگی آنها نیز درست برنامه ریزی نشود، زیبایی و انتظام بصری شهر هیچگاه جای بی انگیزگی مردم و رنگ باختن ارزش های مهم زندگی آنها را نخواهد گرفت.     
پس برگزیدگان چهارمین دوره شورای اسلامی شهر تهران به جای آنکه شورای شهرداری باشید شورای شهر و مردم شهر تهران باشید لطفا.