تلویزیون، ارگان پایداری؟

عصر ایران؛ سروش بامداد- برنامه «شناسنامه» شبکه سوم سیما در روز جمعه 26 مهرماه به گفت و گو با کامران باقری لنکرانی کاندیدای جبهه پایداری در انتخابات اخیر ریاست جمهوری اختصاص داشت.

هر چند گفت و گو با چهره های مختلف به تنویر افکار عمومی یاری می رساند اما چند نکته را می توان در این باره یاد آور شد:

 
1-آیا جامعه وعرصه سیاست، آقای لنکرانی را به عنوان یک شخصیت درجه اول سیاسی می شناسد یا همچنان به عنوان وزیر بهداشت دولت نهم شناخته می شود و نامزد شدن او از سوی جبهه پایداری نیز از ابتدا جدی نگرفته نشد؟ با این حال آشکار بود که به خاطر انتساب دکتر لنکرانی به جبهه پایداری این برنامه کاملا سیاسی است و ربطی به موضوع بهداشت و درمان ندارد و اگر جبهه پایداری از او حمایت نمی کرد انگیزه ای برای دعوت وجود نداشت.

2-جبهه پایداری یک حزب سیاسی نیست که از کمیسیون ماده 10 احزاب مجوز گرفته باشد. اگر هم یک حزب باشد دیگر احزاب نیز باید حق نشر افکار خود را داشته باشند. حال آن که  صدا و سیما این میدان را به احزاب دیگر نداده است. این توجیه که جبهه پایداری، حزب نیست و یک جبهه گفتمانی است نیز نافی اهداف حزبی نمی توانست و نمی تواند باشد چرا که رسما کاندیدا معرفی کردند.

رهبر معنوی و چهره محوری این جبهه- آیت الله مصباح یزدی - گفته بود: « من در پیشگاه الهی شهادت می دهم در بین کسانی که در یازدهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری نامزد شده اند جناب آقای دکتر لنکرانی اصلح هستند و امیدوارم این شهادت، برگ زرینی در نامه 80 ساله من باشد. من به برخی از افراد که نامزد شده اند ارادت دارم و آنها نور چشم من محسوب می شوند اما برای این کار مناسب نیستند. آقایان روی فردی توافق کرده اند که بنده از هفت سال پیش او را در نظر گرفته بودم ولی به کسی نگفته بودم و بینی و بین الله شهادت می دهم که روی زمین و زیر این آسمان کسی صالح تر از آقای لنکرانی نمی شناسم.»

این که چرا نهایتا باقری لنکرانی باقی نماند و انصراف داد یا بیم رد صلاحیت داشت موضوع این گفتار نیست و قول خود او در این برنامه را نقل می کنیم که « مشورت کردم و به وجدان خود رجوع کردم و دیدم وقتی با دکتر جلیلی یک حرف می زنیم مبنای رقابت وجود ندارد و گفتمان انقلاب اسلامی باید با یک پرچم دار شرکت کند» و به این نمی پردازیم که مگر دیگران با گفتمان انقلاب بیگانه بودند اما همین اظهارات نیز نشان می دهد که نگاه وزیر سابق بهداشت مد نظر نبوده بلکه صبغه سیاسی او اهمیت داشته است.

3-اکنون که مذاکرات هسته ای به مرحله حساسی رسیده و در میان اصول گرایان گرایش پایداری مخالفت می کند و دیگر اصول گرایان صریحا یا به تلویح حمایت می کنند و امید وارند بخشی از تحریم ها برداشته شود و اقتصاد و معیشت مردمان رونقی بگیرد این پرسش به میان می آید که توجه صریح تلویزیون به جبهه پایداری در قالب گفت و گو با کاندیدای آن آیا به این معنی نیست که تلویزیون در مقابل دولت موضع دارد و به جای این که صدای موافق اکثریت مردم و شخصیت های سیاسی و اقتصادی و فرهنگی و اجتماعی را در موافقت با روند جدید بازتاب دهد به تریبون جبهه پایداری و اصول گرایان رادیکال بدل شده است؟

با این همه این گفتار نمی خواهد بر این موضوع توقف کند.  چرا که جبهه پایداری فارغ از این که حزب رسمی باشد یا نباشد یک طیف سیاسی است و چه در موضع دولت و چه در مقام منتقد حق ابراز نظر دارد. اما آیا تلویزیون این حق را برای دیگر احزاب و گروه ها نیز قایل است؟ اگر آری و اگر در «شناسنامه»ای  دیگر احزاب و نمایندگان دیگر نیز مجال ابراز نظر و اظهار عقیده بیابند جای نگرانی و انتقاد نیست اما اگر محملی باشد برای این که در مقابل «اعتدال» دولت روحانی تریبونی به «افراط» بسپارند آن گاه می توان همان سخن هاشمی در کرمانشاه را یادآور شد که آگاهی، افزودنی است نه کاستنی و نمی توان از میزان آگاهی مردم کاست. هر چند که انصاف باید داد وزیر بهداشت دولت نهم  نه به صفت حزبی سخن می گفت و نه به تندی  و قضاوت اصلی را باید به زمانی موکول کرد که چهره های دیگر نیز با انتساب به این طیف باز دعوت می شوند یا نه. و متناسب با آنان دیگران نیز این امکان را می یابند یا نه.