۰۹ فروردين ۱۴۰۳
به روز شده در: ۰۹ فروردين ۱۴۰۳ - ۲۲:۱۹
فیلم بیشتر »»
کد خبر ۳۳۵۰۶۳
تاریخ انتشار: ۰۸:۳۳ - ۲۰-۰۲-۱۳۹۳
کد ۳۳۵۰۶۳
انتشار: ۰۸:۳۳ - ۲۰-۰۲-۱۳۹۳
روزنامه‌های صبح امروز ایران در سرمقاله‌های خود به مهمترین مسائل روز کشور و جهان پرداخته‌اند که برخی از آنها در زیر می‌آید.
جام جم: «پیام مریوان»

«پیام مریوان» عنوان دیدار اول روزنامه جام جم است که در آن می خوانید:

افتتاح رسمی شبکه نسیم در شهر مریوان و استان کردستان به دلیل دستاوردهایی که با خود به همراه داشت، به رخدادی فراتر از یک افتتاحیه مرسوم تبدیل شد.

1-امنیت و آرامش-این اقدام توانست بار دیگر نام کردستان را زنده کند و به یادمان بیاورد که سالیان درازی گروهک ها و وابستگان به استکبار با خیالی خام و شعارهایی دروغین و جنایت هایی بی شمار چه بر سر مردم این خطه آوردند. به یادمان آورد تا بدانیم چه سردارانی اعم از کرد و غیرکرد با رشادت ها و خون هایشان امنیت و آرامش را به مردم هدیه کردند. سردارانی چون شهید کاوه، محمد بروجردی، احمد و ناصر کاظمی، صیاد، چمران و بزرگمردان پیشمرگ کرد مسلمان که تا همیشه تاریخ نامشان در یادها و خاطره ها خواهد ماند.

2-حضور مردمی- حضور بیش از 20 هزار نفر در کنار دریاچه زریوار مریوان که عمدتا به شکل خانوادگی در مراسم گردهم آمده بودند، نشان از پیوند عمیق مردم با نظام و رسانه ملی داشت؛ مردمی که با مهربانی، صمیمیت، اخلاق، قانونمندی، نظم و انضباطی مثال زدنی برای اولین بار میزبان افتتاح شبکه ای ملی در استان خود بودند؛ حضوری که چه بسا پس از سفر مقام معظم رهبری به این خطه، یکی از کم نظیرترین اجتماعات به شمار می آید.

رهبر معظم انقلاب نیز بارها در توصیف مردم کردستان به محبت و صمیمیت آنان اشاره کرده و می فرمایند: من بارها به مناطق کردنشین سفر کرده ام، هر جا رفتم با محبت بی دریغ و صمیمانه مردم مواجه شدم.

...استان کردستان یک استان فرهنگی است... به روحیه مهربان و باصفای مردم، به تاریخ استان، به علما، شعرا و اهل هنر این استان نگاه کنید، همه اینها نشان می دهد که این استان یک استان فرهنگی است.

3ـ الگوسازی- مراسمی که به روش مرسوم در دستگاه های مختلف به جای سالن های مجلل و پرهزینه حضور در کنار یکی از زیباترین مناطق کشور و مردمی فرهیخته و فرهنگی برگزار شد و امید است به الگویی برای همه دستگاه های کشور تبدیل گردد.

4ـ اصولا چنین سفرها و برنامه هایی به مناطق مختلف کشور می تواند سهم آنان را در فضای ملی و رسانه ای مانند رادیو و تلویزیون افزایش دهد و این همان اتفاقی است که رئیس رسانه ملی پس از سفر به مریوان بر آن تاکید کرد.

کیهان: «میدان فریب!»

«میدان فریب!» یادداشت روز کیهان به قلم حسین شمسیان است که در آن می خوانید:

حتما دیده یا شنیده اید که وقتی یک گروه سارق حرفه ای، قصد انجام سرقت مهم و بزرگی دارند، ترفندهای مختلفی به کار می برند تا هرچه بیشتر موفقیت شان را تضمین کند. یکی از این ترفندها، صحنه سازی و ایجاد حوادث صوری و ساختگی است.

حوادثی که باعث می شود حواس مردم و نگهبانان محل مورد نظر به سوی آن حادثه ساختگی پرت شده و سارقان با بهره گیری از این غفلت، به راحتی مقصود خود را عملی کنند.

در این روش معمولا فرد یا افرادی از باند سارقان در قالب مردم عادی و حتی در هیات مامور محافظ به قصد کمک کردن و حل مشکل یا برقراری نظم و... در بین مردم عادی و در محل حضور دارند و اتفاقا همان ها هستند که هدایت جریان و افکار عمومی را بر عهده می گیرند و با زرنگی صحنه را برای حلقه اصلی ماجرا آماده می کنند.

این شگرد، تنها در سرقت ها و فیلم های ژانر پلیسی و کارآگاهی کاربرد ندارد، بلکه کاربرد بسیار مهم و اصلی آن در عالم سیاست، به منظور جهت دادن و در اصل انحراف افکار عمومی و مسئولان کشورهاست.

شگردی که غرب به خاطر سابقه استعماری و سراسر خباثت و جنایتش در آن متبحر و کارکشته است و بارها و بارها آن را در جهان به کار گرفته و در بسیاری از موارد نیز، به نتیجه مطلوب رسیده است.

برای آنها مقدمات این روش مهم نیست! مهم این است که مردم و حافظان آن گوهر گرانبها، حواسشان از حادثه اصلی پرت شود.

در همه این موارد، از حوادثی استفاده می شود که فی نفسه مهم و خطیر است اما در مقایسه با حادثه اصلی و آنچه انتظار مردم را می کشد، هیچ است و اصلا نباید آن حادثه فرعی را به هیچ انگاشت! و این فقط در سایه شناخت این شگردها حاصل می شود.

در مدل سیاسی این شگرد، برخی خواص و جریانات با همراهی مطبوعات و رسانه های آلوده، نقش همان کسانی را ایفا می کنند که با صحنه سازی حواس مردم را پرت می کنند تا دزدان به راحتی به غارت و دستبرد دست بزنند و البته در این بین نقش رسانه ها بسیار برجسته تر از سایر اجزا است.

به نحوی که قاطعانه می توان گفت بدون حضور آنها، امکان شکل گیری این چنین سناریوهای خیانت آمیزی وجود ندارد.

در ایام اخیر شاهد زنجیره ای از حوادث و حواشی هستیم که پی در پی سپهر سیاسی کشور را دربر گرفته و هر یک برای مدتی انرژی و توان جامعه را به خود مصروف کرده و پس از مدتی گرد و غبار منازعه سیاسی و جناحی فروکش کرده و البته هنوز فروکش نکرده، مضمون تازه ای از گوشه دیگری کوک شده و ماجرای تازه ای شکل گرفته است!

چند نمونه دم دستی و آشکار از این حوادث عبارتند از:

1- سخنان سخیف وزیر اسبق اطلاعات و دستیار کنونی رئیس جمهور در تقدیس شیر و خورشید و آرزوی بازگرداندن آن که در تقابل صریح و بی چون و چرا با فرمایشات امام راحل عظیم الشأن بود.

2- اظهارات عجیب رییس مجمع تشخیص مصلحت نظام درباره مسائل فرهنگی و مباح دانستن برخی منکرات عینی، به بهانه پرداختن به امور به اصطلاح ریشه ای و مبنایی!

3- برپایی جشنی در روز میلاد حضرت زهرا(س) در کاخ سعدآباد و نقل روایات گوناگون از اشرافیت یا سادگی مبالغه آمیز آن.

4- واکنش های تعجب آور نسبت به تولید و پخش یک فیلم مستند و دعوت از مسئولان قضایی برای برخورد با سازندگان آن، از سوی کسانی که حتی فیلم را ندیده بودند!

به این فهرست می توان ده ها مورد و نمونه دیگر اضافه کرد. نمونه هایی که گاه از سوی حامیان و گاه از سوی منتقدان دولت شکل می گیرد و در جامعه منعکس می شود.

با نگاهی وسیع تر می توان حتی برخی رفتارهای قانونی در مقطعی خاص را هم حرکت ناخواسته در این الگو دانست. مثل سوالات پیاپی و بعضا بی ثمر از وزرا یا بعضی تغییرات مدیریتی بی موقع در برخی قوا.

اما ماجرا چیست!؟ آیا همه کسانی که رفتارهای این چنینی را در پیش گرفته اند عامل مستقیم دشمن اند؟ قطعاً چنین نیست و نمی توان به همه آنها چنین نسبتی داد.

می توان گفت که برخی عامدانه سخنان خلاف اصول و مبانی نظام اسلامی و حتی احکام شرع می زنند تا خشم و خروش مردم مومن انقلابی را برانگیزند! امام راحل(ره) در این خصوص هوشیارانه اندرز داده اند: «اهانت به بعض احکام اسلام... من باب اتفاق نیست، نقشه است، توطئه است.نقشه برای اینکه شما را از راه مستقیمی که دارید منحرف کنند و به امور دیگر غیر از این امر مهم منحرف کنند. ملت ایران باید با هوشیاری این توطئه را خنثی کنند.» اما برخی هم نسبت به نتیجه سخن و رفتارشان بی اطلاعند و نمی توانند چند گام جلوتر، تاثیر آن را ببینند! اما آنچه مهم است پژواک و انعکاس این رفتار و گفتار در مقطع خاص جامعه است. این همان هدف مهم دشمن است.

رهبر معظم انقلاب سال ها قبل فرمودند: «گاه دشمن حرف خود را با ده واسطه از دهان یک فرد موجه می زند». این همان وضع امروز ما در بسیاری از اظهار نظرها و اقدامات است. اما ماجرا به همین جا ختم نمی شود.

بیان یک سخن در جمعی محدود یا انجام یک کار در گوشه ای متروک انعکاس اجتماعی ندارد و گردانندگان و صحنه پردازان را به هدفشان نمی رساند! پس باید حلقه دوم وارد کارزار شود و موضوع را با سر و صدا و جار و جنجال رسانه ای تبدیل به موضوع اول کشور کند! اینجاست که دشمن به زنجیره ای از رسانه های همسو و غوغاسالار نیاز دارد!

اگر فیلم مستندی ساخته شده، باید تمام نظام متهم به توطئه علیه رییس جمهور شود! اگر از وزیری سوال می شود، باید ده ها یادداشت و گزارش خبری با ذکر تعداد، جزئیات، جناح و سابقه نمایندگان سوال کننده نگاشته شود تا موضوع کاملا سیاسی و حاکی از کینه و غرض جلوه کند! اگر کسی حرفی زد باید دهان او را با بی سواد و بی شناسنامه خواندن بست و آن کلمات را هزاران بار در روزنامه ها تکرار کرد و لاجرم در همه این موارد - و دیگر موارد مشابه - گروهی که خود را مظلوم و مورد حمله قلمداد می کند به دفاع از خود می پردازد و جنگ مغلوبه می شود!... و این همان لحظه مطلوب و مورد انتظار غارتگران و دزدان است!

البته این حوادث، برای نخستین بار نیست که در ایران اتفاق می افتد! سال ها قبل همان وقتی که رهبر معظم انقلاب، صراحتا برخی نشریات زنجیره ای را پایگاه دشمن معرفی کردند و البته مدتی بعد مقامات غربی صراحتا به حمایت مالی از این زنجیره ای ها اعتراف و اذعان کردند، رییس جمهور وقت مدعی بود که هر 9 روز در کشور با یک بحران مواجه است! گرچه آن روز هم برای خیلی ها معلوم بود، اما بعدها بر همگان و حتی هواداران خود او هم معلوم شد که بحران را خودشان می ساختند، مدیریت می کردند، به اوج می رساندند و پس از آنکه هزینه های فراوانش را به نظام تحمیل می کردند، به کناری می نهادند و بحران تازه ای به راه می انداختند! آن روزها چنین می کردند تا مردم نفهمند چه بر سر ارزش ها می آید! تا کسی خبردار نشود که در عرصه سیاست خارجی و دیپلماسی هسته ای چه می گذرد! تا خبردار نشویم که از ترس تشر دشمن و قرار گرفتن در محور شرارت، چه نرمش های غیرموجهی پشت صحنه صورت می گیرد و چه نامه هایی به التماس و پوزش نوشته می شود!

... و البته خدا چیز دیگری می خواست و مثل همیشه حافظ این انقلاب بود.

اما اکنون چه باید کرد!؟ آیا باید منفعل بود و نسبت به هر حرف سخیف و ضد دین و یا هر حرکت خلاف اصول و مبانی نظام چشم ها را بست و دم برنیاورد!؟ آیا باید با جوش و خروش، کشور را به صحنه نبرد و تقابل دائمی تبدیل کرد و هر روز، پیگیر و درگیر بحران های ساخته و پرداخته شیاطین داخلی و خارجی و رسانه های زنجیره ای آنها شد!؟ و آیا راه میانه ای هم وجود دارد؟ آیا نمی توان از ظرفیت های تجربی و خسارت هایی که پیش از این همین روش به کشور و انقلاب وارد کرده، بهره گرفت و بازی شعبده بازان را با هوشیاری خنثی کرد و ناکامشان گذاشت؟ فراموش نکنیم عمده واکنش ها، بر حق و از روی غیرت دینی و انقلابی است، درست مثل ضرورت کمک به مصدومان واقعی همان تصادف ساختگی! اما اولویت بندی و دید باز داشتن، اقتضا می کند که برای حفظ ارزشی عظیم تر و گوهری قیمتی تر، قربانی شدن آن چند نفر را با چشم اشکبار شاهد باشیم و آن نقد جان را برای حفاظت از آن گوهر پس انداز کنیم! به بیان دیگر هیچ اقدام پلشت و آسیب رسان را بی پاسخ نگذاریم، اما مراقب باشیم که اینگونه اقدامات و حاشیه سازی ها نگاهمان را از مسائل اصلی منحرف نکند.

باید به هوش بود و فراموش نکرد که عقبه های مهم و تعیین کننده ای در پیش داریم. مذاکرات هسته ای به حساس ترین روزهای خود نزدیک می شود و بهانه های غرب وحشی برای پنجه کشیدن به روی انقلاب هر روز جدی و جدی تر می شود.

رویکرد به اقتصاد مقاومتی برای مقابله با توطئه های دشمن و گشایش و رونق اقتصادی کشور ضرورتی حیاتی دارد و... باید برای آن روزها و آن صحنه ها مهیا باشیم و فریب صحنه سازی ها را نخوریم و از یاد نبریم که شیطانک های بنده شیطان بزرگ، اگرچه از داخل و خارج به حرکت درآمده اند، اما لشکر کلاغ ها را سنگی کافی است.

رسالت: «مهمترین وظیفه آموزش و پرورش»

«مهمترین وظیفه آموزش و پرورش» عنوان سرمقاله روزنامه رسالت به قلم سید باقر پیشنمازی است که در آن می خوانید:

سالها از دوره مقاومت در برابر جنگ تحمیلی و خاطرات مدرسه تربیت جهادی می گذرد. مدرسه ای که شگفتی آفرید و از همه تهدیدها ، فرصت ساخت و امروز عزت و سربلندی خود را مدیون همان مدرسه کار آمد هستیم.دیر یا زود این مدرسه باید بازگشایی شود، چرا که روزهای سخت آزمونهای بزرگ در پیش است.(1) و تنها مدیران جهادی هستند که از عهده ماموریت های دشوار بر می آیند.

آموزش و پرورش جمهوری اسلامی که اولین امید تربیت جهادی است، همچنان چشم انتظار یک قهرمان است که با اشراف به مبانی و اصول تعلیم و تربیت اسلامی و با انگیزه آخرتی و آزاد از اسارتهای حزبی و جریانی ، خاطر انقلاب اسلامی را در مورد تربیت نیروی انسانی مناسب، آسوده سازد.

اکنون که از «قرعه فال» رییس جمهور محترم نام جناب فانی بیرون آمده است و قرار است «بار سنگین امانت» تربیت نیروی انسانی و تضمین آینده نظام را حمل نمایند، شایسته است مروری بر عملکرد ماه های گذشته داشته باشند و ارزیابی خود از پیشرفت کار تحقق سند تحول مصوب شورای عالی انقلاب فرهنگی و سیاست های ابلاغی مقام معظم رهبری را مستمرا به افکار عمومی اعلام نمایند .

پیشرفت هایی را اطلاع رسانی کنند که خانواده ها آن را در مدرسه و رشد و ارتقای شخصیت و تعلیم و تربیت فرزندانشان احساس کرده باشند و باور کنند.

در دیدار چهارشنبه گذشته فرهنگیان با مقام معظم رهبری اولین و مهمترین مسئله آموزش و پرورش که مورد تاکید قرار گرفت این بود که وزیر محترم ببینند از چه نیروهایی در مدیریتهای کلان آموزش و پرورش استفاده می کنند؟

«نیروهایی که در این شبکه عظیم به کار گرفته می شوند باید خصوصیاتی داشته باشند. یکی از این خصوصیات این است که پرانگیزه باشند با نشاط باشند. از نیروهای خسته، فرسوده، بی ابتکار و کسانی که هر چه بلد بودند به کار زدند، دیگر هیچ کاری بلد نیستند، نباید به عنوان عناصر اولویت دار استفاده کرد.

اولویت با نیروهای جوان، با نشاط، پرانگیزه، متدین، انقلابی و کسانی است که مسئله آنها در آموزش و پرورش همان مسئله اصلی آموزش و پرورش باشد یعنی تربیت انسانها، از اینها باید استفاده کرد... اولین مسئله به نظر من این است که ببینند از چه نیروهایی استفاده می کنند از نیروهای مومن، انقلابی، با نشاط ، علاقه مند، عاشق کار خود و آماده ورود در میدانهای دشوار و در محدوده اهداف آموزش و پروش این مهمترین کار است»(مقام معظم رهبری).

همه انتظارات مطرح شده قابل دسترسی و تحقق هستند البته به شرطی که راس وزارت بخواهد و بتواند از همه ظرفیتها استفاده کند. دانش، فکر و تجربه مدیرانی که سالها در حوزه تعلیم و تربیت خدمت کرده اند از جمله این ظرفیها هستندکه نباید به بهانه هایی مورد تغافل واقع شوند.

بهره گیری از بازوانی سالم و توانمند و برنامه اجرایی مدون برای تحقق سند تحول و پیگیری و پشتکار برای عملیاتی شدن آن نباید تحت الشعاع ملاحظات سیاسی و حزبی قرار گیرد.

واگذاری فرصتها و مسئولیت های حساس نظام تعلیم و تربیت به جناحها و جریانهای سیاسی تغافل از بند 10 سیاستهای کلی ابلاغی به وزارت آموزش و پرورش است و زمینه ساز به حاشیه رانده شدن مسائل اصلی ودامن زدن به مسائل حاشیه ای خواهد شد که در همین دیدار اخیر نیز به عنوان «سم» از آن یاد شده است .(2) سمی که موجب تشدید بیماری در کالبد نیمه جان آموزش و پرورش می گردد .

دستگاه عظیمی که می خواهد برای آرمانهای بلند نظام نیروی مناسب تربیت کند اول باید بتواند نیروی انسانی مورد نیاز (برای تحقق ماموریت) خود را کشف و تربیت کند.

در فرض تهیه برنامه عملیاتی برای تحقق سند تحول چه افرادی از عهده اجرای صحیح آن بر می آیند؟ این افراد چه وقت، کجا و چگونه باید تربیت شوند؟

اگر قرار است قله های آرمانی این ملت با مدیریت جهادی فتح شوند ، این مدیران جهادی در کدام مدرسه و با کدام معلم و مربی و کدام برنامه تربیتی باید تربیت شوند؟

بررسی و کشف چنین استعدادهایی و تربیت مناسب آنها مسئله ای نیست که به سادگی و خود به خود اتفاق بیفتد و لذا بازنگری و تحول در نظام گزینش و تامین و تربیت منابع انسانی اولین
مسئله ای است که لازم است مورد توجه واقع شود. ادامه وضع فعلی نظام گزینش چیزی بهتر از شرایط موجود به ارمغان نخواهد آورد.

اگر وزارت آموزش و پرورش نتواند معلمان و مدیران شایسته ای برای تحقق چشم انداز سند تحول تربیت کند چگونه می تواند برای سایر دستگاه ها، نهادها و آرمانهای بلند نظام، نیروی انسانی مناسب تربیت نماید؟!

اگر کاری برای خدا خالص شود و جز عمل به تکلیف و جلب رضایت او ملاحظات دیگری وجود نداشته باشد حتما یاری خداوند را به دنبال خواهد داشت و گام​های استواری که به موفقیت
می انجامد.(3)

برای وزیر محترم آموزش و پرورش که بارسنگین این مسئولیت خطیر را پذیرفتند موفقیت و حسن عاقبت از پیشگاه خداوند متعال مسئلت داریم و امیدواریم بتوانند از این آزمون مهم ، سربلند بیرون آیند.

پی نوشتها:
1- قرآن کریم سوره بقره آیه 214
2- مقام معظم رهبری: داشتن نگاه های جریانی و سیاسی و حزبی و جناحی و این چیزها برای آموزش و پرورش «سم» است. ما در طول این سال های متمادی دورانی را دیدیم که به این چیزها اهتمام بیشتری شد و آموزش و پرورش خسارت یافت. مراقب باشید!
3- قرآن کریم سوره محمد(ص) آیه7

جمهوری اسلامی: «این، رسم امانت داری نیست»

«این، رسم امانت داری نیست» عنوان سرمقاله روزنامه جمهوری اسلامی است که در آن می خوانید:

بسم الله الرحمن الرحیم
اگر اهل تعارف و پنهان کردن واقعیت ها نباشیم، باید بپذیریم که فعالان سیاسی جناح های مطرح در کشور، سال 1393 را با بداخلاقی شروع کرده اند. در کمتر از دو ماهی که از سال جدید می گذرد، تقریباً به اندازه روزهائی که پشت سر گذاشته ایم، بداخلاقی دیده ایم.

بداخلاقی، بد فرهنگی هم هست. اگر فرهنگ سیاسی داشته باشیم، اهل تعامل و تفاهم با همدیگر و همراهی و همفکری بر سر مصالح و منافع کشور خواهیم بود و بهانه جوئی ها و خرده گیری های وقت گیر را کنار خواهیم گذاشت.

غفلت از اصول، پرداختن به فروع و سرگرم شدن به حواشی، شایسته کسانی که در نظام جمهوری اسلامی مسئولیت دارند یا در فضای سیاسی چنین جامعه ای توفیق و فرصت فعالیت دارند، نیست.

انتظار این بود که در سال فرهنگ و اقتصاد، از یکطرف ضوابط و اقتضائات فرهنگی توسط فعالان سیاسی رعایت شود و از طرف دیگر تمام کسانی که به نحوی دست اندرکار امور مدیریتی کشور هستند و در عرصه سیاسی نقش آفرینی می کنند، به الزامات استقلال اقتصادی که نگاه فرهنگی در رأس آن قرار دارد، ملتزم باشند.

نه اقتصاد می تواند منهای فرهنگ شکل بگیرد و نه سیاست بدون فرهنگ می تواند برای جامعه کارساز و مفید باشد.

به همین دلیل، همواره فرهنگ را باید محور قرار داد و با استفاده از بهره های فرهنگی، به سیاست و اقتصاد غنا بخشید.

رسیدن به چنین هدفی نیازمند فرصتی است که مسئولان و صاحبان فکر و نظر بتوانند با استفاده از آن فرصت، به مسائل کلان بیاندیشند تا بتوانند نقشه راه را ترسیم نمایند و برای اجرای آن برنامه ریزی دقیق کنند.

متأسفانه بداخلاقی های سیاسی از اولین روزهای بعد از تعطیلات نوروز از ناحیه رقبای دولت و اظهارنظرهای کارشناسی نشده یا غیر ضروری توسط بعضی مسئولان موجب شده بخش عمده ای از وقت ها به جای آنکه صرف مسائل محوری شود، با درگیری های لفظی و بحث های حاشیه ای تلف شود و تلفات زیادی نیز با خود به همراه بیاورد.

عده ای در عین حال که مدعی ولایتمداری هستند هر روز به شکلی درباره مذاکراتی که خود رهبری آن را زیر نظر دارند و دست اندرکاران آن را فرزندان انقلاب نامیده اند و توصیه کرده اند راه برای ادامه کار آنها باز باشد، بهانه جویی و اعلام دلواپسی می کنند.

سایت های متعدد، روزنامه ها، بولتن ها، راه پیمائی ها و همایش های متعدد در خدمت این گروه قرار دارند و حتی و با استفاده از بودجه های متعلق به بیت المال و امکانات عمومی و تریبون های نظام از جمله مجلس شورای اسلامی به مشوش ساختن اذهان مردم می پردازند.

عده ای نیز در عین حال که به دولت وابسته هستند و باید مشکلات کشور، اقتضائات منطقه و شرایط جهانی را به خوبی درک کنند، گاهی اظهارنظرهائی می کنند که حتی اگر صحیح باشد قطعاً غیرلازم و چه بسا مضر است.

نام اقدامات گروه اول را نمی توان انتقاد گذاشت کما اینکه اظهارنظرهای گروه دوم را نیز نمی توان خدمت به دولت یا نظام و کشور دانست.

مردم به خوبی می فهمند و این فهم و درک خود را به زبان می آورند که گروه اول، دلواپس مصالح کشور نیستند بلکه دلواپس منافع خود هستند کما اینکه برای گروه دوم نیز متأسفند که همچون خروس بی محل، مطالبی به زبان می آورند که تعرض به مراجع محسوب می شود، بهانه به طرف مقابل می دهد، اختلافات را دامن می زند و در عین حال هیچ سودی برای کشور ندارد.

اگر در جامعه اسلامی ما حتی مراجع نیز نتوانند نظر شرعی خود را درباره مدیریت ها بگویند و بلافاصله بعد از اظهارنظر با تعرض های تبلیغاتی مواجه شوند، سایرین چگونه برای آزادی بیان و نظر احساس امنیت کنند؟ همه می دانیم که در تشخیص فقهای ما تفاوت هائی وجود دارد.

این تشخیص ها چه در قالب فتوا و چه در قالب رهنمود و یا ابراز نگرانی می توانند ابراز شوند. مسئولین ارشد نظام نیز با در نظر گرفتن همین اختلاف تشخیص ها و مصالحی که برحسب مسئولیت های خود در نظر دارند و اقتضائاتی که وجود دارد، به تصمیم می رسند و به آن عمل می کنند.

بدین ترتیب، جائی برای تعرض های تبلیغاتی و یا نگرانی افراد دیگر حتی اگر از روی دلسوزی باشد وجود ندارد.

ورود به مسائل غیرضروری از قبیل موضوع پرچم و اینکه آیا شیر و خورشید خوب است یا بد نیز از جمله اقدامات حاشیه ایست که نه تنها مفید نیست بلکه عوارض منفی زیادی نیز دارد. اشکالی ندارد که افرادی معتقد باشند علامت شیر و خورشید خوب و استفاده از آنها بلامانع است، ولی سخن بر سر اینست که در شرایط حساس کنونی که دولت درگیر مسائل مهم داخلی و بین المللی است و کسانی درصدد هستند از هر کاهی کوهی بسازند و موانعی بر سر راه دولت ایجاد کنند، چه ضرورتی ایجاب می کند افراد منتسب به دولت وارد مسائل و موضوعاتی شوند که اولاً حاشیه ای هستند، ثانیاً حساسیت برانگیزند و ثالثاً بهانه هائی به دست مخالفان می دهند؟

با اینکه موارد فراوانند، ولی به همین نمونه ها اکتفا می کنیم و به فعالان سیاسی هر دو جناح و به دولتمردان و منتسبین به دولت یادآور می شویم که نظام جمهوری اسلامی، امانت الهی است که در اختیار شما قرار دارد و حفاظت از این امانت بر همه واجب است.

یک روز شما دولت هستید و روز دیگر رقبای سیاسی شما ولی هر دو باید فراتر از دولت و جناح سیاسی فکر کنید تا بتوانید به وظیفه حفاظت از امانت الهی عمل نمائید. برای انجام این وظیفه، کمی تحمل، سعه صدر، گذشتن از منافع شخصی در برابر مصالح عمومی لازم است.

روشی که اکنون با بداخلاقی های سیاسی در جامعه ما دنبال می شود، با امانت داری در تضاد است و اگر ادامه یابد ممکن است خدا ما را لایق برخورداری از این نعمت نداند و همه را از آن محروم نماید. امانت داری کنیم و قدردان نعمت الهی باشیم تا خدا ما را شایسته برخورداری از آن بداند.

ابتکار: «حساسیت ها درنقطه جوش!»

«حساسیت ها درنقطه جوش!» عنوان سرمقاله روزنامه ابتکار به قلم محمدعلی وکیلی است که در آن می خوانید:

این روزها همه از پایین بودن آستانه تحمل جامعه سخن می گویند و درباب خطرات چنین وضعی هشدار می دهند. آنها از تیره بینی ها و کج اندیشی ها شکایت دارند و آن را به نفع جامعه و نظام نمی دانند. واقعیت های روزمره و پیرامونی ما این خطر را تائید می کند.

آستانه تحمل آن چنان پایین است که یک کلمه، تلنگر، اشاره و کنایه کافی است تا پرخاشگری و آشوب به پا شود. فرد عصبانی با توجه به جایگاهش واکنش نشان می دهد. هر چه مقام، قدرت و اختیارش بالاتر، واکنشش شدید و قهر آمیزتر است.

رویه اجتماعی این وضعیت را می توان در دعواهای خیابانی، نزاع های فردی و دسته جمعی، بی حوصلگی در پشت چراغ قرمز، ترافیک و تصادفات مشاهده کرد. این صورت مساله است؛ ولی نکته مهم و اساسی این است که چرا چنین وضعتی شکل گرفته است.

چرا به رغم تاکید آموزه های دینی بر داشتن شرح صدر، کظم غیظ و خویشتن داری، جامعه به این نقطه رسیده است.

برخی در بیان علل وضع، به شکلی سطحی سعی در فرافکنی دارند. گویا در تحلیل علت مساله خود نیز گرفتارعصبیت و بی تحملی شده اند.

مسئولان علت را به گردن رسانه ها می اندازند و به گمانشان سیاه نمایی رسانه ها عامل این شرایط است. برخی از رسانه ها هم به صورت یکسویه، رفتار مسئولان را دلیل این وضع می شمارند.

اما واقعاً چرا؟ برای پاسخ به این پرسش لازم است به چند نکته به عنوان علل شرایط کنونی دقت و توجه شود.

1- واضح است سهم مردم در این نا به هنجاری ها به مراتب از مسئولان کم تر است. چرا که «الناس علی دین ملوکهم». رفتار مردم نتیجه رفتار مسئولان است. بی شک نقش مسئولان بیش از رسانه ها ست، چرا که رسانه نقشی انعکاسی دارد و این مسئولان هستند که نقششان فاعلی است.

2- تلاش برای دو قطبی کردن جامعه و سیاه وسفیدکردن آن، روان جامعه را پریشان می کند و نا امنی را رواج می دهد. بخشی از جامعه خود را کاملا در امان می بینند و گروهی در ناامنی مطلق به سر می برند.

3- طرح سؤال های پیاپی و احضارهای مکرر وزراء به مجلس به منظور ایجاد تردید در مردم دلیل دیگر حساسیت کنونی است.

4- تهمت های واهی و اثبات نشده به افراد و شخصیت ها، مصونیت مدعیان چنین اتهاماتی و ناتوانی متهمان در دفاع از خود، زمینه ساز رواج رفتارهای مدارا ستیز در بطن جامعه است.

5- ایجاد تردید و تشکیک در خصوص گذشته رئیس جمهور از طریق ساخت آثاری مانند «من روحانی هستم»، دلیل دیگری است.

6- برگزاری نشستها و تجمعات غیر قانونی به بهانه ارزشها و طرح شعار علیه برخی شخصیتها و مسئولان و قدرت نمایی گروه های خاص به منظور تردید در قدرت دولت، بازتولید بی صبری و فقدان تحمل در جامعه را رقم می زند.

7- مصونیت آهنین برخی رسانه ها در گذر از خطوط قرمز و نمایش اینکه کسی توان برخورد با آنان را ندارد؛ آنان که با جوسازی و غوغا سالاری می کوشند صدای رقیب را خفه کنند و میدان را یکسویه در اختیار بگیرند. از سوی دیگر بی پناهی برخی دیگر از رسانه ها و پایین بودن امنیت شغلی آنان به گونه ایست که استرس ناشی از نا امنی و سوء تفاهم قدرت تمرکز را از آنان سلب کرده است. آنان به ناچار با دست و دلی لرزان رسالت مطبوعاتی خود را ایفا می کنند؛ در مقابل، تحریریه رسانه های روئین تن، به واسطه چنین امنیتی خود را فعال مایشاء می پندارند. گروهی در امنیت کامل و گروهی در ناامن ترین شرایط ممکن در حال رقابتند. حال نتیجه این نوع رقابت نابرابر را خود بسنجید.

8- تشکیک و تردید در آمارهای رسمی و صداقت مسئولان.


9- تحریف اخبار و وقایع با هدف تحریک حساسیت متدینان و افکار عمومی؛ شبیه روایتهای اغراق آمیز و غریب در خصوص جلسه همسر رئیس جمهور با تعدادی بانوان در روز زن.
10-ادعای وجود پرونده های چند صد هزار میلیاردی اختلاس، شبیه آنچه چند روزپیش از زبان یکی از نمایندگان مجلس مطرح شد.

11- روند روبه تزاید گرانیها و ادعای برخی مسئولان مبنی بر اینکه همه چیز خوب و آرام است.

اینها تعدادی کم شمار از عوامل موثر در تشدید نا آرامی ها، دلهره و استرس در جامعه امروزند.

بی شک حجم بالای اخبار منفی در خصوص گرانی ها، کمبود ها، تحریم، محدودیت ها، محرومیت ها، نا به هنجاریهای اجتماعی و حوادث جاده ای، همه و همه به جامعه انرژی منفی می دهد و حس ناامنی ایجاد می کند.

چنین اخباری جامعه و افکار عمومی را دچار نگرانی، پریشانی، عصبیت و پرخاشگری می کند. اینکه چه میزان از این اخبار منفی تولید مدیران و چه مقدار محصول ذهن بدبین و منفی باف جامعه رسانه ای است، خود نیاز به تحلیل و تحقیق مستقل دارد ولی هر چه باشد این روزها فضای خبری، گفت و گوها و گپهای محفلی بار منفی دارند و استرس زا هستند.

بیم از آینده بر تحلیلها سایه افکنده است. رفتار نازک نارنجی برخی از مسئولان، حساسیت بالایشان و واکنش های شتابزده آنان بر ناامنی محیط افزوده است.

برخی تلنگر به خود را مرادفِ مواجهه با منافع ملی قلمداد می کنند و با چنین نگاهی به هر موضوعی واکنش نشان می دهند.

این گونه حساسیت ها را بالا بردن و نقطه تحمل ها را به جوش رساندن بسیار خطرناک و هراس آور است. بی شک باید این فضا را تغییر داد.

هضم این شرایط، سخت و سنگین است و تداومش عواقب جبران ناپذیری دارد. هر حرکتِ خطایی در این شرایط حکم جرقه در انبار باروت را دارد.

پس هر کس دل در گرو ایران و نظام و منافع مردم دارد، برای برون رفت از شرایط کنونی می بایست قدمی بردارد.

خراسان: «هنگامه نشاط و بندگی»

«هنگامه نشاط و بندگی» یادداشت روز روزنامه خراسان به قلم کورش شجاعی است که در آن می خوانید:

شادمانی، نشاط و بهجت جزو جدایی ناپذیر زندگی انسان سالم و جامعه سالم است و بی گمان نور امید در دل های شاد و راضی و بیدار و همچنین در جامعه سرزنده و پرنشاط بسیار بیشتر می تابد و جلوه گری می کند و کیست که قبول نداشته باشد این حقیقت روشن تر از روز را که کسالت و خمودگی و دلمردگی و بی نشاطی و ناشادمانی، هم روح و جان و روان فرد و خانواده را می خلد و می گدازد و هم جامعه را به سستی و بیماری و کم توانی و ناامیدی دچار می کند و کدام عقل سلیم و دل پاکیزه ای را می توان یافت که تأثیر بس سترگ نشاط و بهجت و امید را در سلامت جسم و جان و روان و سعادت انسان و جامعه منکر شود و چه بسیار از ما مردم که می دانیم تحرک نداشتن، دوری از طبیعت، هم نشینی با سنگ و سیمان و آهن در سکونتگاه های قوطی کبریتی به نام آپارتمان و دائما سر به گریبان فرو بردن و فریاد «چه کنم» سر دادن و نداشتن شادی و نشاط چه بلایی بر سر اعصاب و روان، جسم و جان و سلامت فرد و جامعه می آورد.

پس ناگفته، روشن است که برای خوب زیستن، امیدوار بودن، بالا رفتن از پلکان کمال و طی طریق سعادت، نیازمند شور و نشاط و شادمانی و بهجت و سلامت تن و جان در کنار ایمان و باور عمیق قلبی به ذات حضرت باری و توکل به ذات اقدسش و پاسداشت طریق محبت و مودت اهل بیت علیهم السلام هستیم و بی گمان یکی از راه های امیدوار و شاد و پرنشاط و سالم زیستن، دیدن و درک و فهم زیبایی های پرشمار طبیعت و اتفاقات بس مبارک رخداده در عالم هستی است.

پس چرا این روزها که هنگامه خنداخند طبیعت و شکفتن گل و ریحان و سبزی چشم نواز شاخ و برگ درختان است و اردیبهشت خرامان خرامان همچون طاووس، چتر صد رنگ زیبای خود را به تماشا گذاشته و غنچه ها شکفته و در باغ ها و معدود کوچه باغ های باقی مانده از چنگ ساخت و سازهای طبیعت برانداز بوی عطر یاس و یاسمن پیچیده است همه ما سعی بلیغ نداریم تا از دیدن و تفکر در صنع بی نظیر خداوند هستی و این همه بهانه های زیبا برای بهتر زیستن و شادمانی و نشاط و سلامت جسم و جانمان بهره ببریم و بسیاری از ما همچنان سینه های خود را به جای تنفس هوای تازه در طبیعت و کوچه باغ های باقی مانده، به دود اگزوز خودروهای پرسوز و بدسوز سپرده ایم و چشم هایمان را از دیدن طبیعت زیبا محروم نگاه می داریم و دل هایمان را نیز از سپردن به سرسبزی و گستردگی طبیعت زیبای اردیبهشت محروم می کنیم.

آن قدر خود را درگیر کرده ایم و برخی سوءمدیریت ها و اعمال سلیقه های آنچنانی، بسیاری از ما و جامعه را درگیر کرده است که نه تنها از زیبایی های طبیعت در فصل های مختلف و زیبایی های پرشمار هستی غافل شده ایم بلکه برخی از ما حتی رخدادهای بس مبارک عالم هستی در نو به نو شدن اهله قمر و چرخش ایام و هلال و بدر و شب چهارده ماه را نیز از یاد برده ایم و از ایام و ماه هایی که پر از بهانه شاد زیستن و مجلس آراستن و جشن گرفتن و پرنشاط بودن و بهجت آفرینی است بهره های لازم را از آنِ دل و جان و وجود و سعادت امروز و فردای خود نمی کنیم.

از جمله همین فرخنده روزهایی که در آن به سر می بریم که هم بهار است و اردیبهشت بس زیبا و هم روزهای پربرکت ماه رجب، ماهی که به نام جویباری در بهشت نام بردار است و گاه و هنگامه بارش رحمت ویژه الهی است و مزین و متبرک است به میلاد حضرت باقرالعلوم امام محمدباقر(ع)، میلاد حضرت هادی امت امام علی النقی(ع)، میلاد جوادالائمه میوه دل ولی نعمتمان علی بن موسی الرضا(ع) و ولادت مولود کعبه، وصی پیامبر خدا(ص)، همسر فاطمه زهرا(س)، ابوالائمه امیرالمومنین(ع) و همچنین «ایام البیض» آن (سیزدهم تا پانزدهم ماه رجب) فصل عبادت ویژه اعتکاف و خلوت گزینی و روزه داری صدها هزار زن و مرد و پیر و جوان این مرز و بوم است و از همه مهم تر این که بزرگ ترین، مهم ترین و عالی ترین رخداد هستی یعنی بعثت حضرت خاتم الانبیاء محمدمصطفی(ص) از سوی خداوند باری تعالی در غایت لطف برای هدایت انسان و رساندن او به کمال و سعادت در این خجسته ماه به وقوع پیوسته است و این همه مناسبت و رخداد مبارک که هر یک از آن ها خود به تنهایی می تواند و باید بهانه ای بس ارزشمند برای شادمانی، جشن آرایی و بزم آراستن، بهجت آفرینی و دل زنده کردن به عشق و معرفت و معنویت باشد.

از ظرفیت این ایام پربرکت و ماه پرفضیلت می توان با برنامه ریزی دقیق و مناسب کارهایی بس موثر هم برای ایجاد و افزایش شادی و نشاط و سرزندگی و امید در بین اقشار گوناگون جامعه انجام داد و هم می توان زمینه بهره وری بیشتر معرفتی و معنوی و عمق بخشیدن به ایمان و باور آحاد جامعه خصوصا جوانان را فراهم آورد که این بهره ها نه تنها به حفظ سلامت تن و جان و روان و تعمیق باورها می انجامد بلکه افراد، خانواده ها و جامعه را در مقابل هجمه های بی امان فرهنگی بیمه می کند و موجب ارتقای سلامت باورها و تعمیق ارزش های دینی و معنوی ناب می شود و جامعه را نیز به طرف سلامت هرچه بیشتر، سرزندگی و امیدواری و کاهش درگیری ها و ناهنجاری ها، بداخلاقی ها و بدرفتاری ها و آسیب های اجتماعی سوق می دهد.

پس تا هنوز فرصت هست از همه زیبایی های طبیعت و صنع خداوندی و همه میمنت ها و مبارکی ها و فرخندگی های رجب، این موسم بارش رحمت های ویژه الهی برای هرچه شاد و بانشاط و سالم و سعادتمند زیستن بهره ببریم و باور کنیم که خیلی زود دیر می شود و فرصت ها از دست می رود.

آفرینش: «پایین آمدن آستانه تحمل عمومی و ضرورت چاره اندیشی برای آن»

«پایین آمدن آستانه تحمل عمومی و ضرورت چاره اندیشی برای آن» سرمقاله روزنامه آفرینش به قلم زهرا کیان بخت است که در آن می خوانید:

اگر چرخی در خیابان ها و سطح شهر بزنیم پایین آمدن آستانه تحمل عمومی در جامعه، برای مان به آسانی اثبات خواهد شد.

اگر قدری دقیق شده و برای مثال رفت وآمدهای خود را در طول یک هفته ای که گذشت از ذهن بگذارنیم، به احتمال بسیار زیاد نمونه هایی از پایین آمدن آستانه تحمل در جامعه را که اگر خودمان هم در آن نقشی نداشته ایم، دست کم شاهدش بوده ایم، به خاطر خواهیم آورد.

«براساس آماری که درباره نزاع در 10 ماه گذشته منتشر شده است، بیش از نیم میلیون تن از ایرانیان از ابتدای سال 92 تا پایان دی ماه به دلیل نزاع به مراکز پزشکی قانونی سراسر کشور مراجعه کرده اند. در 10 ماه سال 92، 521 هزار تن، شامل 157 هزار و 989 زن و 363 هزار و 168 مرد به علت نزاع برای معاینات به مراکز پزشکی قانونی مراجعه کرده اند و درمجموع حدود 30 درصد مراجعه کنندگان را زنان و 70 درصد باقی مانده را مردان شامل می شوند». (وطن امروز 92.12.24)

سیر صعودی این معضل اجتماعی و تنزل اخلاق، که اگر چاره ای برای آن اندیشیده نشود، خواه ناخواه پس از مدت زمانی، به طور عادت درآمده و تثبیت خواهد شد، مساله ای نیست که در سطح اخلاقیات باقی مانده و درنهایت مثلا ما را به جایی برساند که در دیده ی دیگر اقوام و ملل، به عنوان کشوری بی اخلاق و یا بداخلاق شناخته شویم.

مسایل اخلاقی به قدری در تمام ابعاد و زوایای زندگی انسانی ریشه دار و به آن مرتبط است که پس از گذشت مدتی، تاثیر خود را در همه وجوه زندگی فردی و اجتماعی نشان خواهد داد. بررسی دلایل و چرایی این امر که چه می شود که جامعه ای در سرازیری بی اخلاقی می افتد و یا به سمت قله های اخلاقی تر شدن و بهبود روابط صعود می کند، امری است که می توان منشا آن را در همه حیطه ها و زوایای ساختاری یک جامعه، جستجو نمود.

از نحوه تربیت در خانواده و نوع برخورد و ارزش های مطرح در چارچوب های خانوادگی و آنچه فضاهای آموزشی ازجمله مدرسه و دانشگاه به افراد انتقال داده می شود و از نحوه انتقال آن ها گرفته تا اقتصاد و سیاست و مسایل این چنینی که بازتاب آن ها بر روی حیات فردی و اجتماعی افراد در یک جامعه خیلی زود و به وضوح خود را نشان می دهد.

برای این که مساله عینی تر شده و تنها به دیگران فرافکنی نشود، می توانیم کمی صادقانه تر از خود بپرسیم در طول چند روز گذشته چه مقدار سعی در درک دیگران و مفاهیمی چون گذشت و مدارا داشته ایم و چه میزان از خط قرمزهای اخلاق و درک دیگران عبور کرده و پا را فراتر گذاشته ایم؟ البته در این جا تنها بحث از مشاجرات و زدو خوردهای زبانی و مسایلی از این دست است که در سطح جامعه بروز و ظهور می یابد، بخش دیگر قضیه که مشاجرات و جدل های درونی، و زدوخوردهای فکری با دیگران است خود مساله ای دیگر است که در اصل قضیه، باز هم از همین روبه نزول رفتن آستانه های تحمل ناشی می شود.

تفاهم و سعی در تقلیل تنش ها با دیگر افراد، امری است که از همه فضیلت ها و فواید آن که صرف نظر و چشم پوشی کنیم، حداقل تنها به این دلیل که یکی از ویژگی های یک جامعه رشدیافته و با پرستیژ توسعه یافته است، یک حسن و ضرورت به شمار می رود.

نمی توان در انتظار پیشرفت بود اما به مقدمات آن اعتنایی نداشت. به هر روی، دلیل پایین آمدن آستانه تحمل در جامعه هر چه که باشد، ریشه یابی، درمان، جدی گرفتن آن و فکری برای آن کردن، امری است که قطعا امروز بیش از هر چیز دیگر، نیاز جامعه ما است.

مردم سالاری: «ضرورت خِردگرایی»

«ضرورت خِردگرایی» عنوان سرمقاله روزنامه مردم سالاری به قلم مسعود پزشکیان نماینده مردم تبریز در مجلس است که در آن می خوانید:

این روز ها شاهد این هستیم که عده ای با بهانه های مختلفی چون وادادگی در مذاکرات هسته ای یا به عنوان مثال برگزاری یک جشن و یا هر مساله دیگری سخت در تلاشند تا به نوعی مردم را نسبت به دولت بدبین کنند تا بلکه از این طریق جریان متبوعشان را از حاشیه نشینی خارج کرده و قدرت را در دست بگیرند. درباره تحرکات آن ها ذکر چند نکته ضروری است که در زیر می آید:

اول اینکه بهتر است به آقایان گفته شود، در شرایطی که کشور و مردم انواع و اقسام گرفتاری های مالی و غیر مالی را علت بحران خود می بینند و به نوعی آرامش خیال برایشان دقیقا به مانند آرزویی دست نیافتنی شده است با چه دلیل و منطقی به جای تلاش برای کاهش مشکلات دنبال کارهایی می روند که فقط حاشیه آفرین هستند و نه تنها هیچ منفعتی ندارند و نمی توانند دردی از دردهای کنونی را برطرف کنند، بلکه مشکل را بیشتر می کنند و شرایطی را موجب می شوند تا دولت به جای اینکه به فکر رفع مشکلات باشد، نحوه برخورد و مواجهه با چنین رفتارهایی را بررسی کند. پس باید گفت این سوال بسیار جدی مطرح است که چطور هم می توانند ادعای مردم مداری و وفاداری به نظام و کشور را داشته باشند و هم در دشوار ترین شرایط سعی در گل آلود کردن آب داشته باشند.

دوم اینکه انگار باید به گروهی که سرمشق همه کار هایشان افراط است و به غیر از تندروی چیز دیگری را از خود به نمایش نمی گذارند، یاد آوری کرد که مردم در 24 خرداد سال گذشته «نه» رسایی به چنین خط و مرامی دادند و باتوجه نشان دادن به شعار اعتدال، اعتدالیون را در راس امور اجرایی کشور گماردند تا بلکه از بحران رهایی پیدا کنند. پس باید آن ها با در نظر گرفتن اصلِ مردم سالاری و اینکه نظام اسلامی تحت هر شرایطی مطالبات مردم را به هر موضوع دیگری ارجح می داند، به فکر تغییر رویه باشند و با اصلاح رفتار خود از حاشیه نشینی مطلقی که در آینده ای نه چندان دور نصیبشان خواهد شد، دوری کنند.

آن ها باید مطمئن باشند که اگر رفتارهای آنچنانیشان ادامه داشته باشد، به زودیِ زود خود را گروهی خواهند دید که از حداقل پایگاه مردمی و اجتماعی هم محروم می شوند.

سوم اینکه دولت باید با توجه به انتظاراتی که در اذهان عمومی وجود دارد و همچنین با توجه به شرایطی که کشور به واسطه ندانم کاری این چند سال به جامعه و آحاد مختلف مردم تحمیل شده است، مراقب باشد تا واکنش نشان دادن به رفتارهای غلط برخی، موجب نشود که آن ها تلاش برای خدمتگزاری را فراموش کرده و وقت و انرژی قوه مجریه را صرف چالش و جدل و همچنین جواب دادن به گروه های افراطی کنند البته لازم است، برنامه ای برای مقابله با این پدیده دردسرساز تدوین شود اما این به آن معنی نیست که همه امور ار معطل کنند و اولویت را برخورد با رقبا یا بهتر است گفته شود، مخالفان بدانند.

در نهایت باید گفت که تحت هیچ شرایطی نباید «ضرورت خرد گرایی» نادیده گرفته شود. چه از جانب دولت و چه از جانب منتقدان دولت. چرا که فقط با تکیه بر منطق و همچنین واقع بینی است که می توانیم پتانسیل های موجود را در راستای کاهش مشکلات و در نتیجه افزایش رضایتمندی عمومی به کار بگیریم.

دنیای اقتصاد: «یارانه سیاه؛ یارانه سپید»

«یارانه سیاه؛ یارانه سپید» عنوان سرمقاله روزنامه دنیای اقتصاد به قلم میثم هاشم خانی است که در آن می خوانید:

نامه 108 اقتصاددان و جامعه شناس که سه شنبه گذشته با موضوع طراحی سازوکار «بودجه ای» و «غیربودجه ای» مناسب برای «کاهش فقر آموزشی کودکان» منتشر شد، نمادی از تلاش صاحب نظران و پژوهشگران کشور برای هدایت شعارهای عدالتخواهانه به مسیر علمی و منطقی بود.

اما چرا ما سال ها است که رکورددار پرداخت یارانه به انرژی هستیم و چشم مان را به روی تبعات زیست محیطی مخرب آن می بندیم؟ چرا جزو انگشت شمار کشورهایی هستیم که همه ساله مبالغ قابل توجهی برای پرداخت دلار ارزان و وام کم بهره به تولیدکنندگان اختصاص می دهیم و چشم خود را به روی سوءاستفاده های هنگفت ناشی از این رویه می بندیم؟ و روی دیگر سکه اینکه، چرا صدها هزار کودک سرزمین مان مجبورند روزهای کودکی خود را در فضای افسرده کننده مدارسی فرسوده و فاقد ساده ترین امکانات آموزشی و پرورشی بگذرانند و باز هم چشم مان را به روی نتایج بغرنج ناشی از فقر آموزشی کودکان ایران زمین می بندیم؟ چرا پرداخت حجم سنگین «یارانه سیاه» را بر «یارانه سپید» ترجیح می دهیم؟

وضعیت «یارانه سیاه» در ایران: بنزین در ترکیه حدودا لیتری 2.3 دلار است یعنی حدودا 7600 تومان، در عراق لیتری یک دلار یعنی حدودا 3300 تومان، در پاکستان هم لیتری 1.1 دلار یعنی تقریبا 3600 تومان.

نتیجه گیری ساده است: ما رکورددار پرداخت یارانه به بنزین هستیم؛ یارانه ای سنگین برای هرچه سرب آلودتر شدن ریه های میلیون ها ایرانی.

وضعیت «یارانه سپید»: میانگین بودجه دولتی سالانه اختصاص یافته برای هر دانش آموز اسپانیایی حدود 10 و نیم برابر هر دانش آموز ایرانی است، برای هر دانش آموز لهستانی پنج و نیم برابر، برای هر دانش آموز در کره جنوبی 9 برابر، برای هر دانش آموز کوبایی 4 برابر و برای هر دانش آموز برزیلی حدودا دو برابر [منبع: آمارهای WDI بانک جهانی]

باز هم نتیجه گیری ساده اینکه، ما یارانه اندکی برای آموزش وپرورش دولتی می پردازیم و بخشی از تبعات این یارانه ناچیز در قالب وضعیت بغرنج فقر آموزشی کودکان ایرانی بروز می یابد.

از طرف دیگر، دست کم دو دهه است که شاهد وفاق فراگیر اقتصاددانان و جامعه شناسان دارای گرایش های فکری مختلف بر اهمیت بی بدیل کنترل «فقر آموزشی کودکان» و «فقر سلامت» در شکستن دام «به ارث رسیدن فقر» هستیم.

امروزه اکثریت قاطع اقتصاددانان و جامعه شناسان توسعه، فقر آموزشی و فقر سلامت را جزو مهم ترین ریشه های بازتولید فقر اقتصادی، کاهش دهنده شانس فرزندان خانوارهای فقیر برای رهایی از تله فقر در بزرگسالی، افزایش دهنده بزهکاری ها و ناهنجاری های اجتماعی و تضعیف کننده سرمایه اجتماعی می دانند.

به علاوه حضور پررنگ دولت در حوزه کاهش فقر آموزشی کودکان و نیز کاهش فقر سلامت، کمترین فساد بالقوه را به همراه دارد.

همه اینها، در کنار توجه به آثار جانبی مثبت (positive externality) ناشی از کاهش فقر آموزش و پرورش و نیز فقر سلامت، باعث شده است که در دو دهه اخیر در اکثریت اقتصادهای توسعه یافته شاهد حضور پررنگ دولت ها در این دو حوزه باشیم.

در همین راستا، ابلاغیه سیاست های کلی نظام در حوزه سلامت (فروردین 93) به وضوح بر افزایش سهم «بودجه دولتی حوزه سلامت از تولید ناخالص ملی» تاکید داشته و ابلاغیه سیاست های کلی حوزه آموزش وپرورش (اردیبهشت 92) هم بر «رعایت اولویت در بودجه مورد نیاز آموزش و پرورش در لوایح بودجه سنواتی به منظور تحقق اهداف و ماموریت های مندرج در سیاست های کلی» (بند 6-2 ابلاغیه)، «ضابطه مندسازی، بهسازی، زیباسازی، مقاوم سازی و مصون سازی مدارس با رعایت اصول معماری اسلامی ایرانی» (بند 7-1 ابلاغیه)، «تجهیز مدارس به فناوری اطلاعاتی و ارتباطی و فراهم آوردن زمینه استفاده بهینه از آموزش های مرتبط با فناوری های نو در مدارس» (بند 7-4 ابلاغیه)، «تقویت آموزش وپرورش مناطق مرزی با تاکید بر توانمندسازی معلمان و دانش آموزان این مناطق» (بند 9 ابلاغیه) و بالاخره بر «ارتقای جایگاه آموزش و پرورش از نظر شاخص های کمّی و کیفی در سطح منطقه و جهان به منظور تحقق اهداف سند چشم انداز 20ساله جمهوری اسلامی ایران» (بند 12 ابلاغیه) تاکید دارد.

اما چرا با این وجود هنوز سالانه دو، سه ماه از انرژی صاحب نظران مجلس و مدیران ارشد دولت صرف مذاکرات فشرده در زمینه تعیین قیمت بنزین و گازوییل و امثالهم می شود؟ بحث بر سر چگونگی توزیع رانت های مربوط به دلار ارزان و وام های بدون بهره تقریبا در تمامی سال بخش مهمی از وقت و انرژی سیاست گذاران ارشد کشور را به خود اختصاص می دهد؟ و در مقابل مباحثه پیرامون ریشه های «بودجه ای» و «غیربودجه ای» تشدیدکننده فقر آموزشی کودکان، فقط در زمان فجایع دهشتناکی مانند آتش سوزی مدرسه شین آباد اندکی به رسانه ها راه می یابد؟

در پاسخ این پرسش، می توان توضیحاتی مشروح در چارچوب اقتصادسیاسی و روانشناسی اجتماعی ارائه کرد که فراتر از کشش این نوشتار کوتاه است، اما نگارنده به عنوان یکی از 108 امضاکننده نامه «مطالبه برنامه منسجم برای کاهش فقر آموزشی کودکان»، امیدوار است که انتشار این نامه توانسته باشد دست کم پرسش هایی از جنس پرسش های طرح شده در این یادداشت کوتاه را در ذهن سیاست گذاران ارشد کشور، پژوهشگران اقتصاد و علوم اجتماعی و نیز فعالان رسانه ای پررنگ کند.

ارسال به دوستان
یک شرکت در لرستان محکوم به استرداد ۵۷۲ هزار یورو شد کرمانشاه/ سقوط ۴ کولبر در محور مرزی پاوه توصیه‌های تغذیه‌ای برای کودکان در معرض اضافه وزن و چاقی دستور دیوان بین‌المللی دادگستری به اسرائیل برای رفع قطحی در غزه اسطوره کشتی کج جهان به ایران می‌آید؟ نخست‌ وزیر جدید تشکیلات خودگردان فلسطین معرفی شد انواع مرخصی در قانون کار: از مرخصی استحقاقی تا مرخصیِ ازدواج و… ورود مسافران نوروزی به مشهد نزدیک به ۸ میلیون نفر رسید «سلطان رمزارز» به ۲۵ سال زندان محکوم شد ستاد انتخابات کشور: در روز انتخابات ۱۲۵۴ نفر دستگیر شدند / حدود ۱۲۰۰ نفر آن‌ها در پایان روز اخذ رأی، با اخذ تعهد یا وثیقه آزاد شدند شهادت ۴ نفر از نیروهای حزب‌الله توسط اسرائیل پلیس : مردم هنگام خرید خودشان رمز کارت را وارد کنند پیشنهاد یک استاد دانشگاه درباره حواشی ماجرای صدیقی و پسران: فهرست اموال 100 روحانی مشهور و آقازاده ها منتشر شود روسیه : تروریست‌ های کروکوس با اتباع اوکراینی در ارتباط بودند عکسی از چند جاعل امضا که درفضای مجازی مورد توجه قرار گرفته است
وبگردی