چرا برخی به دنبال تفکیک جنسیتی هستند؟

تفکیک جنسیتی در ادارات و دانشگاه ها از ابتدای انقلاب اسلامی طرفداران و حامیان متعددی داشت که مسائل دینی و اخلاقی را مدنظر قرار می دادند. البته باید دانست این طرح از همان روزهای آغازین انقلاب و حتی در میان اعضای شورای انقلاب و انقلابیون باسابقه مخالفانی هم داشت؛ این دسته از فعالان سیاسی در جامعه آن روز، لزومی نمی دیدند میان زنان و مردان در محیط کار و تحصیل فاصله ای باشد.

دکتر غلامعباس توسلی جامعه شناس طی مقاله ای در شماره روز شنبه روزنامه آرمان می افزاید: آنها معتقد بودند دین اسلام هیچگاه محدودیتی را برای معاشرت عادی زنان و مردان در محیط جامعه و کار فراهم نمی کند. نظر امام خمینی(ره) درخصوص نکشیدن دیوار در کلاس های درس دانشگاه ها هم یکی از نشانه های جدی بودن این بحث ها در روزهای آغازین انقلاب است.
در طول 35 سال گذشته دو گروه ایده جداسازی جامعه را با هدف و دو غرض خاص دنبال کردند؛ گروه اول کسانی که بر اساس درک و اجتهاد شخصی خود فکر می کنند جداسازی جامعه در محل کار و کشیدن دیوار در خیابان ها باعث سلامت اخلاقی و دینی جامعه می شود. گروه دوم افرادی که از همان روزهای ابتدای انقلاب این گونه مسائل را با عینک سیاسی و نه علمی می دیدند.
اکنون هم برخی از اظهارنظرها که منتشر می شود بیشتر از آنکه علمی یا حتی دینی باشد با غرض ورزی های سیاسی همراه است. برخی می خواهند وجه تمایز خود را به لحاظ سیاسی و جناحی اینگونه ببینند و حتی اینگونه به جامعه تعمیم دهند. در پاسخ به گروه اول باید گفت اسلام هیچ گاه منعی برای معاشرت زنان و مردان در محل کار فراهم نمی کند و البته ناهنجاری هایی که امروز می بینیم بیش از هر چیز متعلق به چالش های جامعه شناسی و روانشناسی است و این مسائل با تفکیک جنسیتی در محل کار و تحصیل حل نمی شود و راه حل و پاسخ هر ناهنجاری در اجتماع باید به صورت علمی و تفکیک شده صورت پذیرد. اسلام همیشه به مردان و زنان این اجازه را داده که در اجتماع با یکدیگر و به طریق شرعی و قانونی و عرفی معاشرت داشته باشند. اما در مورد گروه دوم؛ یعنی کسانی که از نگرانی مومنین بهره گیری سیاسی و جناحی می کنند؛ اینگونه تحرکات و اظهارات بیش از آنکه محبوبیت و جایگاه علمی آنان را نزد اهل فن و دانشگاهیان بالا ببرد موجب حضیض این جایگاه می شود. صحبت های شهردار تهران و بحث هایی که ایشان در چند روز گذشته در خصوص تفکیک محیط کار ارائه کردند خاطرات را زنده کرد و ما را به سال های پایانی دهه 50 و آغازین دهه 60 برد، آن روزها برخی از فعالین سیاسی این ایده را مطرح می کردند اما با واکنش اعضای شورای انقلاب وروحانیون طراز اول انقلاب روبرو شدند که بعد از مدتی این بحث به محاق رفت. همه می دانند که دین اسلام دین محدودیت ها نیست، البته بزرگان این دین به معذوریت های بانوان در برخی از محافل رسمی و اجتماعی آگاه هستند اما هیچ گاه توصیه به محدودیت و تفکیک جنسیتی زنان و مردان در اجتماع نمی کنند. متاسفانه این ایده چند سالی است از سوی برخی از فعالین سیاسی تبلیغ می شود و هیچ پایگاه جامعه شناسی و علمی ندارد، ما نمی توانیم بهانه های سیاسی را به جای دغدغه دینی به جامعه انتقال دهیم. اگر تفکیک در برخی از ادارات باب شود باید منتظر ناهنجاری های بیشتری در جامعه باشیم که شایسته ملت بافرهنگ و مسلمان ما نیست. امیدواریم فعالان سیاسی ما جایگاه علمی هر اقدامی را درک کنند. متاسفانه نسل دومی که پس از انقلاب در جایگاه سیاسی کشور در هر یک از گروه ها رشد کردند در زمینه فعالیت سیاسی و راه و رسم آن تجربه لازم را ندارند و از سواد سیاسی متناسب با شرایط کنونی کم بهره اند.