نامه جامعه‌شناسان ایرانی به بان‌کی‌مون درباره غزه

170 نفر از اساتید جامعه‌شناسی و پژوهشگران اجتماعی کشور با صدور نامه‌ای سرگشاده خطاب به دبیرکل سازمان ملل متحد درباره محکومیت حملات اخیر به نوار غزه،

به گزارش ایسنا، در این نامه آمده است:

«آقای بان.کی.مون!

آستانه تحمل سازمان ملل متحد در برابر کشتار سنگدلانه غزه تا چه حد است؟

جهان ما در این روزها یک بار دیگر شاهد تجاوز ستمکارانه اسرائیل به بی‌دفاع‌ترین بخش مردم فلسطین و کشتار غیر نظامیانی است که از حداقل امکان دفاع هم برخوردار نیستند. تجاوزی که تاکنون منجر به قتل بیش از هزار نفر از شهروندان عادی و بویژه کودکان شده و علاوه بر جریحه دار کردن وجدان بشری، اصول بنیادی اخلاق و تمامی کنوانسیون های رسمی حقوق بشر را نیز آشکارا و شدیداً نقض کرده است.وجدان تاریخی انسان حاکی از محکومیت مطلق هر گونه کاربرد زور علیه شهروندان بی دفاع است و چنین خشونتی را در شمار بدترین نوع ظلم و قربانیان آن را مصداق مظلومیت می داند؛ جای تعجب است کسانیکه خود را قربانی ظلم نازیسم می خوانند چگونه می توانند اعمالی را مرتکب شوند که نتیجه آن شکست اخلاقی و بدنامی در برابر وجدان بیدار انسانی و فرهنگ جهانی و نیز مغایر با روح ادیان ابراهیمی است. چگونه می توان ادعای ساختن «سرزمین موعود» آن هم از طریق طرد خونین و گسترد ه دیگران داشت؟ آیا این توهمی نبود که ناکامی و شکستِ مطلقِ اخلاقی فجایع جنگ جهانی دوم بر غیرانسانی بودن و توحش آن گواهی روشنی داد؟

جناب آقای بان.کی.مون!

ما جامعه شناسان و پژوهشگران اجتماعی ایرانی، که مدافع جهان و جوامعی عاری از خشونت، هرگونه نژادپرستی و هرگونه کاربرد زور در منازعات سیاسی هستیم، شما را در مقام یک انسان و به عنوان دبیر کل سازمان ملل متحد خطاب قرار می دهیم و سوال می کنیم که آستانه تحمل این سازمان در برابر کشتاری که به سنگدلانه ترین شکل ممکن انجام می شود تا چه حد است و اساساً ناکامی این نهاد جهانی در مداخله اثربخش به منظور جلوگیری از جنایت علیه بشریت و نسل کشی و قطع فوری آن را چگونه می توان توجیه کرد؟

جناب آقای دبیرکل!

ناتوانی قدرت های جهانی و نهادهای بین المللی برای حل سریع و پایدار این بحران انسانی، در بین روشنفکران، اندیشمندان، جامعه شناسان و تحلیلگران سیاسی تردیدهای گوناگونی را درباره آینده صلح جهانی دامن زده است. جنابعالی بهتر از ما می دانید که هدف اصلی تشکیل سازمان ملل متحد، پس از جنگ جهانی دوم، جلوگیری از تکرار جنگ و نسل کشی، ستم نژادی و قومی، و پیشگیری از کشته شدن انسانهای بیگناه و نیز گسترش و تحکیم صلح و ثبات جهانی بوده است. اگر این سازمان در این زمانه تکرار دوباره فاجعه انسانی نتواند به وظایف اصلی خود در خاموش کردن آتش جنگ و برقراری صلح و آرامش عمل کند آیا نمی باید انتظار داشت که جهان پیش رو بیش از پیش آمیخته به خشونت گردد؟ زیرا مردمی که مورد ظلم و تجاوز واقع شده و خود را بی پناه می یابند، چاره ای جز مقاومت و مقابله نخواهند داشت. به نظر می رسد قدرت های جهانی چنان به موازنه های فیزیکی و کوتاه مدت قدرت می اندیشند که از عوامل ریشه دار اجتماعی و فرهنگی و تاثیر گذاری آن در تداوم درگیری‌ها و نیز گسترش حس نفرت در آینده منطقه و جهان غفلت می‌کنند. فلسف ه وجودی سازمان ملل و مسئولیت جنابعالی به عنوان دبیر کل آن ایجاب می کند که ضمن تمهید فوری شرایط رفع خشونت به یافتن راه حل های پایداری بیندیشید که مانع تداوم سیاست های نژادی و در نتیجه مانع افزایش خواسته و ناخواسته چندپارگی ها و شقاق های خاورمیانه و جهان ما در کوتاه مدت و بلندمدت گردد.

جناب آقای بان.کی.مون!

در آغاز این قرن امیدها وانتظارات بسیاریبرای پیگیری و تحقق راهبردهای مورد توافق جامعه جهانی برای اشاعه گفتگوهای بین فرهنگی و بین تمدنی و ارتقاء سطح تعاملات فرهنگی در میان ملت ها و اقوام و ساختن جهانی عاری از خشونت و افراطی گری و به طور مشخص تلاش برای غلبه بر انواع پیشداوری های فرهنگی و بیگانه هراسی در همه جوامع ملی و قومی از جمله غلبه بر اسلام هراسی و مذهب هراسی ایجاد شده است. صلح پایدار در بین ملت ها و ادیان، تدابیر اندیشمندانه و تلاش های فرهنگی و سیاسی هر چه بیشتر سازمان ملل متحد را ایجاب می کند؛ حال آنکه به نظر می رسد سازمان ملل از همه امکانات خود برای تحقق این راهبردها استفاده نکرده باشد.

جناب آقای دبیرکل!

آیندگان این سوال را خواهند پرسید که در دوره بروز فجایع ناشی از خشونت های قومی اسراییل که هر انسان آزاده ای صدای خود را در اعتراض به آن بلند کرده بود، فعالیت های سازمان ملل متحد به عنوان تنها نهاد قانونی در مقیاس جهانی برای دفاع از حق زندگی مردم ستمدیده فلسطین چگونه بود؟ ما امضاکنندگان این نامه به عنوان استادان دانشگاه و پژوهشگران اجتماعی ایرانی ازجنابعالی انتظار داریم که با استفاده از همه امکانات و ظرفیت های قانونی و نهادی و همچنین سرمایه نمادین سازمان ملل متحد برای اتخاذ تدابیری موثر در جهت متوقف ساختن این تجاوز آشکار و خلاف مقررات بین المللی، اجازه ندهید که آینده این سازمان و سرنوشت صلح جهانی در برابر مطامع نژادپرستی و افراطی گری های ظالمانه در معرض خطر و زوال قرار گیرد. ما، علاوه بر احساس همدردی با قربانیان فجایعی که در غزّه رخ می دهد، از زمانی هراس داریم که به دلیل بی تدبیری های کنونی دیگر هیچ تدبیری برای آرام کردن آتش جنگ و خشونت های منطقه ای و بالاتر از آن خشونت های جهانی سودمند نیفتد و به این دلیل آرزو می کنیم سازمان ملل متحد به عنوان یکی از امیدهای سترگ صلح جهانی از آزمون اقدام مؤثر برای غلبه بر تمامی خشونت های قومی، نژادی، سیاسی و مسلکی و به ویژه جلوگیری فوری از تداوم کشتار زنان و کودکان و بمباران بیمارستان ها، مدارس و خانه های مردم ستمدیده غزه پیروز بیرون آید.»