بجنگ که هوا خوب شود، بجنگ که باران بگیرد!

عصر ایران - علیرضا ارژنگ زاده ؛ از وقتی یادم هست، هیچ وقت خدا تیم ملی را بیشتر از این دوست نداشته ام. انگار که شبیه بقیه ی تیم هایمان نباشد. چیز نادری است برایم. هیچ وقت این قدر منتظرش نبوده ام. منتظر این که بالاخره یک شنبه ظهر لعنتی از راه برسد و دوباره پیدایشان بشود. که زیر آسمان آبی و کور کهن ترین خشکی دنیا، دوباره شور و هیجان را بین ما و خودش الصاق کند. تیم خود ماست. کلی خوشگلی ریز و درشت دارد که تازه بعضی هایش را بگردی هم نمی توانی پیدا کنی. خیلی غریزی و ولنگارانه دوست داشتنی است. مثلا برخلاف تیم های قبلی ستاره خیلی مشخصی ندارد که منحصرا بخواهمش، تمامش را می خواهم. تمام تیمی را که از تابستان تا امروز منتظرش هستم. تیمی که حسابی بوی نویی می دهد. آدم می تواند واقعا درش زندگی کند. می تواند ده دوازده نفری، به شکم جلوی تلویزیون دراز بکشد و از ته دل تماشایش کند. همان کاری که وقت جام جهانی می کردیم. نه کسی غر می زد، نه اعتراضی داشت. همه با ملایمت دعا می خواندیم. در فاصله ی بین هر بازی، تقابل ناامیدی باطل مان را با رویا حس می کردیم. برخلاف تیم های این چندسال، وقتی بازی هایش تمام می شد، بادمان نمی خوابید، عصر نشده شب نمی شد، چشم هایمان را نمی بستیم. سردرد نمی شدیم. وقتی به بوسنی باخت و مُرد، باز هم از آن طرف زندگی صدایش را می شنیدیم. هنوز نفس می کشید و قرار بود زنده باشد. هنوز هم زنده است.

خیلی اتفاق ها افتاده. تن این تیم ملی را خودی و غیرخودی - و مخصوصا خودی - خیلی لگد کرده اند. خیلی ها دلشان می خواهد ببازیم. که توی اتاق های شخصی شان بلند شوند به رقصیدن. که سور بدهند و جشن بگیرند.آدمهایی که درست وسط همین فوتبال زندگی می کنند. همین جا نفس می کشند. نان همین فوتبال را می خورند اما درست مثل یک تومور مرگبار، از داخل می خورند و جلو می آیند. جلوتر. تا جایی که راه نفس فوتبال - و خودشان - بند بیاید. چهره های نقاب پوشی که فقط بودن است که خوشبخت شان می کند. مطلقا هم اهمیتی ندارد کجا باشند؛ وسط یک فوتبال مرده یا فوتبالی که نفس می کشد. فقط باشند. با همان تصاویر ملال آور همیشگی شان که حال آدم را بد می کند. شاید برای همین هم هست که این تیم ملی را بیش تر دوست داریم. تیمی که انگار قبول نکرده بَرده ی تقدیر این آدم هاست. خودش را جدا انداخته. دنبال راه فرار می گردد. دنبال یک لحظه بکر. یک اتفاق بزرگ. یک سکانس جاودیی که این آدم ها را به غلط کردن بیندازد. عصبانی شان کند. حبس شان کند توی دنیای کثیف و کوچک خودشان. شبیه گل رضا به کره. شبیه گردن کشی برابر آرژانتین. شبیه همه ی این چهارسال کی روش. ما هم امیدواریم. امیدواریم به نمردن. به زندگی. به فینالیست شدن. هربار به این روزنه نگاه می کنیم، فوتبال با این همه آدم بدش، برای مان قابل تحمل می شود. می توانیم خیال کنیم که اوضاع همه چیز در دنیا روبه راه خواهد شد. آرام می شویم. بعد هم خواب مان می برد. به امید رویا، نه کابوس.

این بند آخری شبیه یک جور نامه است. چه بهتر که برسد به دست بچه ها، اما نرسید هم اهمیتی ندارد. قلب هایمان را زودتر از این ها برایشان حواله کرده ایم. بچه های گل تیم ملی... امیدواریم ما را ببخشید که با این همه مشکلات ریز و درشت باز هم متوقع ایم. باز هم دوست داشتن مان را گره زدیم به نتیجه. به شکست و پیروزی. اما چه کنیم که امیدمان هستید. متوقع ایم چون تقصیر خودتان هم هست. می روید آن ور دنیا راست راست، مسی و دی ماریا و هیگواین و آگوئرو را به چهارمیخ می کشید و برمی گردید، آن وقت انتظار دارید کره و ژاپن و استرالیا توی کت مان برود؟ معلوم است که نمی رود. متوقع ایم چون باورتان داریم. تک تک تان را باور داریم. آن جا که هستید، حواس تان باشد غربت برتان ندارد یک وقت. خیال تنهایی نکنید. این جا، پای تلویزیون و رادیو، قلب هفتادوهشت میلیون هم خون، برای تان می تپد. پس، سرحال بمانید و استوار که خواستنی ترین ایران این سال هایید. بجنگید که لبخند بیاید روی لب های کودکان مان. بجنگید که هوا خوب شود. که باران بگیرد. بجنگید و مدام یاد سهراب قصه ها بیفتید که نوشت؛ «پیله ات را بگشا. تو به اندازه ی پروانه شدن زیبایی».

تظاهرات علیه نتانیاهو در تل آویو (فیلم)

تماشاخانه

وقتی پوتین فریب اخبار ساعت ۱۴ صدا و سیما را می‌خورد / مدیران ایرانی می‌توانند چه بلایی سر روسیه بیاورند؟ (فیلم)

کوروش یغمایی، خداحافظی با گل یخ (+صدا)

فیلم های دیگر