اولین یا دومین رییس سازمان تربیت بدنی؟

عصر ایران- در پی درگذشت مصطفی داوودی رییس سازمان تربیت بدنی ایران در سال ها‌ی1359 تا 1362 و‌ دربرخی اخبار مربوط به آن مرحوم - که روز جمعه 9 مرداد 1394 در بهشت زهرای تهران به خاک سپرده شد - از او به عنوان «نخستین رییس سازمان تربیت بدنی جمهوری اسلامی ایران» یاد می شود.

از جمله در اخبار ورزشی شبکه سوم سیما در بعد از ظهر پنج شنبه هشتم مرداد ماه که بین دو نیمه مسابقه تیم های فوتبال استقلال تهران و سیاه جامگان پخش شد ازمرحوم مصطفی داوودی به عنوان نخستین رییس سازمان تربیت بدنی جمهوری اسلامی ایران یاد شد.

این در حالی است که حکم او برای معاونت نخست وزیری و ریاست سازمان تربیت بدنی را شهید محمد علی رجایی نخست وزیر وقت در سال 1359 صادر کرد و او در دولت های بعدی ( شهید باهنر، مرحوم مهدوی کنی و میر حسین موسوی) ابقا شد و در سال 62 جای خود را به سید اسماعیل داوودی شمسی داد.

بر این پایه این پرسش شکل می گیرد که آیا تا پیش از سال 59 سازمان تربیت بدنی رییس نداشته است؟! پاسخ البته منفی است. چون با پیروزی انقلاب اسلامی و استقرار دولت موقت حسین شاه حسینی رییس سازمان تربیت بدنی شد. او متولد 1306 خورشیدی و همچنان در قید حیات است و بعد از دولت موقت باز به عنوان یک چهره سیاسی شناخته می شود و نه ورزشی و به تازگی هم به مناسبت سالروز درگذشت دکتر کریم سنجابی با تارنمای تاریخ ایرانی گفت و کرده است.

برخی بر این باورند که دولت موقت به ریاست مهندس مهدی بازرگان (بهمن 1357 تا آبان 1358) و دولت شورای انقلاب (بدون نخست وزیر- از آبان 58 تا شهریور 59) را نباید دولت های اول و دوم جمهوری اسلامی به حساب آورد.

 اینان اولین دولت جمهوری اسلامی ایران را همان دولتی می دانند که به ریاست شهید محمد علی رجایی نخست وزیر معرفی شده توسط اولین رییس جمهوری ایران و با رای اعتماد نخستین دوره مجلس شورای اسلامی  تشکیل شد و بالتبع رییس سازمان تربیت بدنی در این دولت، اولین است.

  با این وصف حسین شاه حسینی رییس کجا بوده است؟ با توجه به اعلام رسمی جمهوری اسلامی ایران از 12 فروردین 1358 همه سازمان ها زیر مجموعه دولت جمهوری اسلامی به حساب می آمدند و حتی اگر دولت های موقت و شورای انقلاب را به خاطر این که ذیل یک رییس جمهوری قرار نداشتند اولین ندانیم  وزیران ورییسان قبلی را نمی توانیم اولین ندانیم.

  کما این که تا پیش از دولت شهید رجایی جمهوری اسلامی 4 وزیر خارجه به خود دید ( سنجابی، یزدی، بنی صدر و قطب زاده) و از میر حسین موسوی که پس از عزل بنی صدر وزیر خارجه دولت شهید رجایی شد به عنوان اولین وزیر خارجه یاد نمی شود.

  با این توضیحات روشن می شود که مرحوم مصطفی داوودی رییس سازمان تربیت بدنی در اولین دولت دایمی جمهوری اسلامی بوده و نه اولین رییس سازمان تربیت بدنی.

  دولت های بازرگان و شورای انقلاب را که بدون معرفی رییس جمهوری و رای اعتماد مجلس شورای اسلامی اداره امور اجرایی را در اختیار داشتند می توان دولت های موقت تلقی کرد و اولین دولت را به این اعتبار دولت شهید رجایی دانست (در مقام نخست وزیر) و دومین دولت را شهید باهنر ( با ریاست جمهوری شهید رجایی).

  هیچ یک از اینها اما مانع از آن نمی شود که عنوان اولین رییس سازمان تربیت بدنی بعد از انقلاب تنها برای حسین شاه حسینی به کار رود.

  درباره مصطفی داوودی چند نکته تاریخی دیگر نیز قابل ذکر است:

  اول این که مهم ترین اقدام او در دوران ریاست سازمان تربیت بدنی اجرای طرح 27 ساله ها با توجیه جوان گرایی در تیم های ملی بود که به حضور شاخص ترین چهره های ملی همچون ناصر حجازی، علی پروین و ابراهیم قاسم پور در تیم ملی فوتبال ایران پایان داد در حالی که تا سال ها بعد در باشگاه های داخلی یا خارجی بازی کردند.

  نام مصطفی داوودی در واقع با همین طرح 27 ساله ها گره خورده  و اصرار بر ادامه این طرح و مخالفت های فراوان درداخل و بیرون سازمان در نهایت به کنار گذاشتن او و انتصاب یک «داوودی» دیگر انجامید که البته نسبتی با وی نداشت: سید اسماعیل داوودی شمسی.

  دوم این که سنت ریاست هم‌زمان کمیته ملی المپیک توسط رییس سازمان تربیت بدنی را او پایه گذاشت که در سال 60 در عین ریاست سازمان، ریاست کمیته را هم بر‌عهده گرفت و بیشتر جانشینان او نیزهر دو را تجربه کردند یا دوست داشتند تجربه کنند.

  جدای اینها مرحوم داوودی نزدیک به 20 سال ریاست فدراسیون ناشنوایان را بر عهده داشت و منشا خدمات فراوان برای آنان بود. جالب این که سابقه ریاست سازمان و کمیته ملی المپیک او را به کار در مجموعه ای واقعا بی سر وصدا بی علاقه نکرده و روحیه معلمی و رجایی وار را تا پایان حفظ کرد.

  به همین خاطر با همه انتقاداتی که درباره برخی عملکردهای او خصوصا ماجرای طرح 27 ساله ها ابراز می شد سلامت مالی و حُسن خلق وی زبان‌زد بود و همه روسای بعدی سازمان نیز احترام وی را نگاه می داشتند. خاصه این که داغ فرزند شهید را نیز در سینه داشت.