برای دو ستاره قرمز و آبی هم کلاس بگذارید

عصر ایران؛ احسان محمدی –  پاتریک کلایورت مهاجم بالا بلند و بازنشسته تیم ملی هلند زمانی که در بارسلونا می درخشید در یک گفت و گو به روند رشد خود اشاره کرد.

  او که از محصولات کارخانه ستاره سازی آژاکس آمستردام بود می گفت وقتی 9 سالم بود و در آکادمی آژاکس حضور داشتم، علاوه بر تحصیل به ما به عنوان بازیکنان آینده فوتبال، رفتارهای متفاوتی آموزش می دادند.

   نحوه سوار شدن به اتوبوس تیم، گفت وگو با خبرنگاران، صبر کردن در مقابل انتقادات تماشاگران، احترام به هواداران حتی وقتی در سرمای شدید بعد از تمرین دوست داشتم سریع به رختکن برویم، امضا دادن و عکس یادگاری گرفتن با آنها و تنظیم ساعت خواب و بیداری و حضور در غذاخوری از جمله آموزش های پایه ای بود که باید یاد می گرفتیم.

   مدیران باشگاه با رفتارشان به ما احترام می گذاشتند تا ما هم احترام در مقابل دیگران را یاد بگیریم. این تمرینات به ما یاد می داد که چطور با احترام به جایگاه خودمان، سخاوتمندانه موفقیت ها را با دیگران شریک کنیم.

  این روزها دو ستاره قرمز و آبی یعنی مهدی طارمی و سجاد شهباز زاده بیش از آنکه روی زمین چمن بدوند در قلب هواداران شان می دوند. دو جوان ترکه ای و خوش استیل که بعد از مدتها توانسته اند به ماشین گلزنی پرسپولیس و استقلال تبدیل شوند. قرمزها که سال‌هاست هر بازیکن تازه واردی که دو سه گل می زند را با فرشاد پیوس مقایسه می کنند و به او لقب «آقای گل» می دهند، حالا به مهاجم بوشهری شان می نازند و روزنامه باشگاه تیتر می زند « تا مهدی را داریم غم نداریم».

  در اینکه طارمی بازیکن باهوش، خلاق و با تکنیکی است کسی تردید ندارد. او به سبک نیکولاس آنلکا بازی می کند. توپ را نزدیک پاهایش نگه می دارد، از دور به نظر تعادل و تمرکز ندارد اما در یک لحظه حیاتی به خوبی با استفاده از بدنش استارت می زند، مدافعین را جا می گذارد و با ضربه ای مرگبار توپ را تور می رساند. آمار گلزنی اش خیره کننده است.

  در چند سال اخیر شاید تنها وحید امیری را بشود با او مقایسه کرد که مثل لوبیای سحرآمیز رشد کرده است. دو سه سال پیش هیچ کس او را با آن چهره محجوب، لهجه شیرین بوشهری و فروتنی ذاتی نمی شناخت اما حالا امید اول گلزنی کارلوس کی روش است.

  سجاد شهباززاده هم از شهر گلزن های مادرزاد اردبیل می آید. او خود را یکی از کشف های محمد مایلی کهن می داند. خیلی زود خودش را به استقلال تحمیل کرد و حالا کسی گله ندارد چرا شماره 10 این تیم را بر تن می کند. او کم حاشیه است، در سکوت کمین می کند و مثل یک ماشین گلزنی در دوسال گذشته برای استقلال گلزنی کرده است و حرف زدن در مورد آینده درخشانش نه خیال پردازی است و نه پیشگویی ساحرانه!

  اما پیش از این دو ستاره هم بازیکنان دیگری در استقلال و پرسپولیس درخشیده اند. عکس شان روی جلد روزنامه های ورزشی نشسته، تماشاگران برای شان شعار ساخته اند و لقب داده اند، آنها را به عرش برده اند و بعد از اندک مدتی متهم شده اند به «کم کاری»، «فرار کردن از زیر تمرین»، «حاشیه سازی»، « شب زنده داری» و ...

  یادآوردن نام شان دشوار نیست. بازیکنانی که در مسیر کلانتری – خانه مجردی در تردد بودند و مدیران باشگاه مدام باید وثیقه جور می کردند تا آنها را از بازداشت نجات بدهند! آنها هم در آغاز فروتن بودند، از نور فلاش دوربین ها خجالت می کشیدند، از اینکه فارسی را با لهجه حرف می زنند، از اینکه در یک برنامه تلویزیونی دیده شوند و ... اما خیلی زود این پوسته ها را شکستند و شهرآشوب شدند.

  ستاره هایی که از راه دور به تهران می‌آیند عموماً تنها زندگی می‌کنند یا با مدیر برنامه و دوستی که با او رابطه تنگاتنگی دارند هم‌خانه می‌شوند. هیچ آموزش و کلاسی به سبک آژاکس از روز نخست برای آنها وجود نداشته است تا زندگی حرفه‌ای را یاد بگیرند.

  اینکه سرمربی چشم‌غره برود و جریمه و کسر قرارداد را به رخ بکشد تا بازیکن ساعت 10 به رخت‌خواب برود از آن شوخی‌هایی است که ستاره‌های جوان هیچوقت جدی نمی‌گیرند. این بازیکنان مثل هر انسان  در حال رشدی به آموزش نیاز دارند.

  این روزها هر عکس و تیتری که از طارمی و شهباززاده می‌بینیم در عین خوش‌حالی از تولد و درخشش دو ستاره قابل احترام، نگران آن هستم که خیلی زود و پیش از آنکه میوه بدهند و موفقیت درخشانی در سطح باشگاهی و ملی کسب کنند با تحسین‌ها و تشویق‌های کنترل نشده آنها را بسوزانیم، هدر بدهیم و دود کنیم و به هوا بفرستیم....