تغییرات سیاسی و بحران المپیک درمیان!(تحلیل)

عصرایران ؛مهدی پاک نیت - مهمترین سال ورزشی پیش روی ورزش جهان است و به نظر می رسد ایران آمادگی لازم را برای شروعی خوب در این سال ندارد . فقط 3ماه دیگر تا برگزاری المپیک مانده . مسابقاتی که ورزشکاران برای حضور در آن سرازپا نمی شناسند و کشورها برای موفقیت درآن تلاش ویژه ای می کنند. تورنمنتی که هرچند ورزشی است اما موفقیت در آن یک نماد مهم از توسعه در همه بخش ها به حساب می آید. این المپیک امابه نظر از آن المپیک هایی نیست که کاروان ورزشی ایران امیدی به موفقیت داشته باشد.نه خبرهایی که از اردوی تیم های ملی می رسد خبرهای خوشی است و نه در سطح مدیریت اتفاق های خوبی در حال رخ دادن است. حالا اگر موفقیتی هم در المپیک به دست بیاید همه می دانند که شانس سهم زیادی درآن داشته است. چه آنکه خود وزیر هم در مصاحبه اش اعلام کرده که شرایط ، برای موفقیت فراهم نیست و البته که سقف موفقیت ایران هم کسب بیش از 6 مدال نیست. صحبت های وزیر ورزش در شرایطی مهم به نظر می رسد که ایران در المپیک قبلی با 12 مدال بهترین عملکرد خود را در تاریخ المپیک به نمایش گذاشت و با کسب رتبه هفدهم رده بندی به دومین رتبه تاریخ ورزش ایران درالمپیک پس از المپیک 1965 ملبورن دست پیدا کرد. اما چطور می شود که پس از4 سال کاروان ورزشی ایران که تغییر بسیار زیادی هم نکرده حالا توانایی تکرار این موفقیت را ندارد؟ ایران در المپیک  مدال های قابل توجهی به دست آورد. مدال هایی که با ادامه فعالیت ورزشکارانش باید بتواند همچنان برای ایران شانس به حساب بیاید. اما به نظر می رسد که ظرفیت فعلی ورزش ایران توانایی تکرار موفقیت گذشته را ندارد. یکی از مهمترین دلایل تغییرات دولتی در راس وزارت ورزش است. هرچند به نظر می رسد که وزیرورزش دولت کنونی عملکرد بسیار بهتری از وزیر ورزش سابق دارد اما پروسه جابه جایی این دو وزیر تغییرات زیادی را در راس ورزش ایران ایجاد می کند. سلایق مختلف سیاسی و اجرایی لزوما سبب می شود که افراد متفاوتی در مسوولیت های کلیدی قرار بگیرند و پروسه موفقیت دچار وقفه شود. موفقیت در المپیک هم از مدل کارهایی است که فقط با برنامه ریزی مدون  حتما 4 ساله انجام می شود. یعنی اگر قرار باشد ورزشی به موفقیت برسد از پایان هر المپیک فرصت دارد برای رسیدن به المپیک بعدی تلاش بکند. اما تغییرات ساختاری در قدرت سیاسی سبب می شود که ایران در المپیک متضررشود.ایران در المپیک دو دوره قبل ضعیف ترین کارنامه خود را به جا گذاشت. در دوره ای که محمد علی آبادی رییس سازمان تربیت بدنی بود و نیاز به تغییراتی در ورزش را احساس می کند به جان فدراسیون ها افتاد و تغییراتش را لحاظ کرد. او از سال 2006 تغییراتش را استارت زد و در نهایت در المپیک 2008 ایران با کسب 2 مدال به رتبه 51 رسید و بدترین المپیک تاریخ با بیشترین هزینه تاریخ رقم خورد. 4 سال بعد و در سال 2012 هرچند علی آبادی تغییر کرده بود اما در پست ریاست کمیته ملی المپیک حضور داشت و مدیریت هزینه ها و البته ستارگی  تیم کشتی فرنگی ایران رابه موفقیت در المپیک رساند. حالا دوباره همان رنسانس اتفاق افتاده. وزارت ورزش انتخابات فدراسیون ها را برگزار کرده و تازه چند ماهی است که فدراسیون ها از شر سرپرست رها شده اند و به روسای ثابت رسیده اند. اما پروسه تغییرات اینقدر زیاد زمان برده که حالا المپیک در پیش است و بعید به نظر می رسد که فدراسیون ها در آرامش به المپیک برسند. ستاره کاروان ورزشی ایران ، محمدبنا از اوضاع بد خبر می دهد و وزیر ورزش  رییس کمیته ملی المپیک در نبردی بدون برنده قرار گرفته اند. آنها مدام علیه هم مصاحبه می کنند و روزها می گذرد. این المپیک هم البته عبور می کند و با هرنتیجه ای در تاریخ ثبت می شود اما مشکل اساسی اینجاست که هنوز یک سند راهبردی برای فدراسیون ها وجودندارد. سندی که رییس هرکسی باشد مجبور به اجرایش شود و هر 4 سال موفقیت را برای ایران تضمین کند. فعلا که هر بار جهت سیاسی دولت تغییر کند باید انتظار نتایج ضعیف را داشت. هرچند در روزهای ابتدایی سال 1395 با سهمیه های کسب شده بارقه هایی از امید در اردوی المپیک بوجودآمده اما حتی اگر مدال های کسب شده در المپیک 2016 بیش از المپیک 2012 باشد هم نمی تواند بحران تغییرات سیاسی را در نظر نگرفت. بحرانی که همیشه به سان سدی برابر موفقیت قرار می گیرد.