"روحانی اولین رئیس جمهور تک دوره ای" ؛ رویای دلواپسان به دو دلیل

عصر ایران - جریان تمامیت خواه -که از اصولگرایی نیز عبور کرده است- تمام همّ و غمّ خود را معطوف این کرده است که نگذارد حسن روحانی بار دیگر رئیس جمهور شود؛ آنها مدت هاست که ساز "روحانی اولین رئیس جمهور تک دوره ای" را کوک کرده اند.

از این روست که این بار، موتور رقابت های انتخاباتی، زودتر از همیشه روشن شده است و تخریب های وسیع که "آمیخته ای از راست و دروغ" یا "دروغ های محض" هستند، شکل گرفته اند.
از قرائن و شواهد نیز بر می آید جریان تمامیت خواه تمایل دارد انتخابات ریاست جمهوری 96 "در فضای آلوده و غیراخلاقی که نتوان سره را از ناسره تشخیص داد" برگزار شود؛ برای آنان چیزی سخت تر از "رقابت در یک فضای سالم، عقلانی و مستدل" نیست.

اما چرا دستور کار اتاق های عملیات جریان تمامیت خواه، حذف زودهنگام روحانی است؟ و چرا این بار، بیش از هر زمان دیگری و زودتر از همیشه، خود را به آب و آتش می زنند؟

پاسخ را باید در کلیدواژه "برجام" جست و جو کرد؛ کمی به عقب تر بر می گردیم به زمانی که در دولت قبل، سیاست هسته ای دولت و موضع گیری های بین المللی رئیس جمهور وقت، ایران را روز به روز منزوی تر می کرد و هر چند ماه یک بار، یک تحریم علیه ایران شکل می گرفت بدان حد که در نهایت سیستم بانکی ایران هم از نظام مالی دنیا جدا شد و عربستان، سهم ایران را در بازار نفت گرفت.
این وضعیت ، چنانچه افتد و دانی، همچنان ادامه داشت و ایران روز به روز تحت فشارهای بیشتری قرار می گرفت که مردم ایران در اقدامی تاریخی، تصمیم گرفتند به این روند پایان دهند و کشورشان را به جهان بازگردانند.

این شد که 24 خرداد 92 شکل گرفت و روحانی که با شعار "لغو تحریم ها" کاندیدا شده بود، رئیس جمهور شد. او در اولین تصمیم راهبردی اش، پرونده هسته ای را از شورای عالی امنیت ملی گرفت و به وزارت خارجه و مشخصاً دیپلمات کارکشته ای به نام محمدجواد ظریف سپرد.

بعد از آن، مذاکرات ایران و 1+5 در فضایی جدید شروع و در نهایت شش ماه قبل (نیمه دی - اولین روز بعد از تعطیلات ژانویه) توافق هسته ای (برجام) وارد فاز اجرایی شد.

 برجام به عنوان سند گشایش، "نقطه آغاز" حرکت جدید اقتصاد ایران است و کسانی که سرسوزنی اقتصاد می فهمند به خوبی می دانند که این، روندی "زمان‌بر" است: از پروسه های بروکراتیک گرفته تا بازپس گیری بازارهای از دست رفته و از همه مهم تر، ایجاد تدریجی اعتماد در "جامعه جهانی ترسیده از ایران" برای معامله و سرمایه گذاری در ایران.

اگر مخالفان داخلی و خارجی برجام (دلواپسان از یک سو و صهیونیست ها و سعودی ها از دیگر سو) نتوانند مانع از اجرای برجام شوند، نتایج آن "به تدریج" در اقتصاد ایران "ملموس" خواهد شد و
از این رو، دوره بعدی ریاست جمهوری، آغاز خوشه چینی از برجام خواهد بود.

این نکته ای است که جریان تمامیت خواه به خوبی بر آن واقف است و طبیعتاً تمایل دارد بر سر سفره آماده برجام بنشیند. در واقع، این جریان که روزگاری کشور را گرفتار تحریم ها کرد، بعد از این که جریان دیگری تحریم ها را لغو نمود، می خواهد ثمره چین زحمات دیگران باشد و خود را موفق جلوه دهد.

اما این تمام ماجرا نیست؛ جریان تمامیت خواه می داند که اگر دیر بجنبد و مردم را از اطراف روحانی پراکنده نکند، نه 4 سال دیگر ، که دستکم باید برای 12 سال، هوس ریاست جمهوری را از سر بیرون کند.
علت نیز مشخص است؛ اگر روحانی فرصت بیابد کار آغاز شده اش در لغو تحریم ها را ادامه دهد و مناسبات اقتصادی ایران با جهان را عملیاتی کند و با بهره گیری از فضای جدید، سر و سامانی به اقتصاد و معیشت بدهد، به احتمال قوی و منطقی، رئیس جمهور بعدی نیز از جریان نزدیک به او خواهد بود و این یعنی، وداع دراز مدت برای تشنگان قدرتی که ثمره حضورشان در دولت، تحریم های فراگیر ایران بود.

بر این اساس، جریان تمامیت خواه که چیزی برای از دست دادن ندارد، تمام توان مشروع و نامشروع خود را به کار گرفته است و در ماه های منتهی به انتخابات نیز بر تنش ها دامن خواهد زد تا "به هر قیمتی که شده" هم روحانی را بر زمین بزند و سر سفره دوران بعد از برجام بنشیند و هم کابوس 12 سال دوری از پاستور را رفع و رجوع کند.