روی بوردهای مبدا و مقصد در مترو بوینس آیرس،‌پیام‌هایی از سوی فوتبال دوستان دیده می‌شود که از مسی التماس می‌کنند از تصمیمش مبنی بر خداحافظی از فوتبال ملی صرف نظر کند.

به گزارش "ورزش سه"،‌ مائوریسیو ماکری، رئیس جمهور آرژانتین از مشهور ترین بازیکن فعلی آرژانتینی درخواست کرد که به تیم ملی بازگردد. دیگو مارادونا، مشهور ترین بازیکن تاریخ آرژانتین هم از مسی خواسته که دوباره پیراهن آرژانتین را به تن کند. کمی دیرتر از زمانی که انتظار می‌رفت، آرژانتینی ها یاد گرفتند که چگونه مسی را دوست داشته باشند.

همواره رابطه پرفراز و نشیبی بین دو طرف وجود داشت. آرژانتینی ها معمولا افرادی مثل خورخه لوئیس بورخس و چه گوارا را که خارج از مرزهای این کشور مشهور می‌شوند را دیر باور می‌کنند. مسی که در 13 سالگی آرژانتین را به مقصد بارسلونا ترک کرده بود نیز چنین شرایطی را تجربه کرد. باز هم این اتهام مطرح شد که او یک آرژانتینی واقعی نیست و با تمام وجود برای پیراهن آلبی سلسته نمی‌جنگد. یک وبسایت در زمان برگزاری جام جهانی، با روان شناسی صحبت کرد و من من کردن مسی در هنگام پخش سرود ملی را دلیلی بر بی تعصبی او روی کشورش دانست.

با این حال یکی از جدی ترین دلایل این گروه این است که چطور مسی پس از 16 سال زندگی در اسپانیا همچنان یک آرژانتینی است. لهجه او همچنان مثل لهجه زادگاهش،‌ روساریو است و سلیقه اش در موسیقی، غذا و فیلم مثل دیگر آرژانتینی هاست. وقتی آرژانتین در سال 2011 میزبان کوپا بود، کاملا مشخص بود که مسی به اندازه کارلوس ته‌وز محبوب نیست. تی شرتهایی با اسم ته‌وز بیش تر از مسی در ورزشگاه دیده می‌شد. وقتی نام بازیکنان پیش از بازی خوانده می‌شد،‌ تماشاگران بیشتر به تشویق ته‌وز می‌پرداختند تا مسی. در سانتافه، ایالت زادگاه مسی گفته می‌شود که مسی بهترین بازیکن جهان است و ته وز مردمی ترین بازیکن.

در 1928،‌بوروکوتو، سردبیر مجله ال گرافیکو یک تصویر از فوتبالیستی که روح آرژانتینی در او دمیده شده باشد را به تصویر کشید و نوشت:" یک بچه ی شر با صورتی کثیف که شانه در یال‌های بلندش نمی‌رود، باهوش،‌ غربتی، تکنیکی،‌ با چشمانی مصمم و نگاهی درخشان که خنده ای که روی لبانش نیست را در آن می‌بینیم. پر از دندان‌های کوچک که به خاطر خردن نان‌های بیات خراب شده است. پیراهنش پر از وصله است، جلیقه ای با طرح پیراهن آرژانتین به تن می‌کند که پر از سوراخ‌هایی است که توسط موش خورده شده است."

تقریبا نیم قرن پیش از پیدایش مارادونا، بورکوتو حضور او را پیش بینی کرده بود. همینطور ته وز که کاملا با این شرایط برابری دارد؛ هر چند که در کوپا آمه‌ریکا 2011 هواداران علیه او شدند. حالا همه در آرژانتین عاشق مسی هستتند ولی او هیچ گاه از مقایسه با مارادونا در امان نبوده است. پدر مسی کارمند یک کارخانه بود. او در ویا میزریا (حلبی آباد‌های آرژانتین) بزرگ نشده بود. او در کودکی با فقر نجنگیده بود. او با تصویر فوتبالیست آرژانتینی برابری نداشت.

با این حال، از خیلی جهات دستاوردهای مسی بالاتر از مارادوناست. آنها در دو دوره ی متفاوت بوده اند و مقایسه شان اشتباه است ولی مسی منظم تر و با ثبات تر است. در بارسلونا او 4 بار قهرمان چمپیونزلیگ شده و 8 بار قهرمان لالیگا و همینطور 4 بار قهرمان کوپا دل ری. مارادونا هم در نوکمپ حاضر بود و یک کوپا دل ری برد، دچار هپاتیت شد و با باشگاه قهر کرد. سپس او یک دوره ی بسیار موفق با ناپولی سپری کرد و دو بار قهرمان سری آ شد و همچنین در سال 1989 این تیم را به قهرمانی جام یوفا رساند.

منتقدین مسی می‌گویند که او هیچگاه کار مشابهی انجام نداده و درست می‌گویند، او به چنین دستاوردی نرسیده است، او هیچگاه در باشگاهی با تاریخی پر از ناکامی حاضر نشده و آنها را به قهرمان تبدیل نکرده است ولی در همین حال، نباید فراموش کرد که ناپولی تیم ضعیفی بوده است. آنها برای به خدمت گرفتن مارادونا رکورد نقل و انتقالات را شکستند و بازیکنانی مثل چیرو فرارار،‌سالواتوره باگنی و کاره‌کا را به خدمت گرفتند. بعد از ناپولی، بیشتر زندگی فوتبالی مارادونا به خاطر سبک زندگی اش در بی ثباتی بود.

با این حال، مارادونا به عنوان یکی از بزرگترین استعداد‌های تاریخ شناخته می‌شود که سبک زندگی اش بر استعدادش غلبه کرد. مارادونا جام جهانی برد، چیزی که مسی هنوز به آن نرسیده است. با وجود بازی کردن در 4 فینال کوپا آمه‌ریکا و یک فینال جام جهانی، او هنوز نتوانسته حسرت 23 ساله آرژانتین برای کسب جام را پایان بدهد. در حالی که مارادونا همواره در رسیدن به هدف موفق بوده، کارنامه مسی پر از اشتباهات لحظه آخری است. عجیب نیست که این اشتباهات در نهایت او را تحت تاثیر قرارداد و فشاری که به خاطر از دست دادن پنالتی در فینال کوپا آمه‌ریکا روی شانه‌های او قرار گرفت، باعث خداحافظی اش شد.

او در جام جهانی بعدی 31 ساله خواهد بود و دلیلی وجود ندارد که در بهترین دوران فوتبالش در آن حضور نداشته باشد. یک سال استراحت پس از سه سال حضور در رقابت‌های ملی در تابستان می‌تواند او را بازیابی کند. به نظر می‌رسد آرژانتین متوجه شده چه چیزی کم دارد، او در طول همین چند روز در کشورش عاشقان زیادی پیدا کرده است. مارادونا در سال 1991 و در 30 سالگی، مجبور به خداحافظی از تیم ملی شد.

بدون او، آرژانتین دو قهرمانی کوپا آمه‌ریکا کسب کرد ولی پس از شکست 5-0 مقابل کلمبیا در مقدماتی جام جهانی او به تیم ملی بازگشت. او پس از آن یک خبرنگار را با اسلحه شکاری زد و به آرژانتین کمک کرد به جام جهانی 1994 برسد ولی به خاطر مثبت بودن تست دوپینگ از حضور در مسابقات بازماند. اگر مسی تصمیم بگیرد برای جام جهانی 2018 بازگردد، شاید چنین اتفاقات بدی رخ ندهد. کسی چه می‌داند،‌ شاید دوران طلایی آرژانتین آن موقع رقم بخورد.

جاناتان ویلسون - وایس اسپورت

ترجمه: روزبه مهری

کانال عصر ایران در تلگرام

تماشاخانه