گزارش عصرایران از "تکنو ، گرافیتی و اسکیت برد" در تهران + تصاویر

عصرایران؛ امیرهادی انواری - آنها در گرمای ساعت 4 بعدازظهر چهارشنبه از خیابان ولی عصر می پیچند و وارد اتوبان نیایش می شوند. هیچ جای دیگر تهران آنها را «همه با هم» نمی شود پیدا کرد. بعضی سوار "اسکیت برد ها"ی خود، بعضی دیگر با تیپ های خاص می آیند. بعضی هایشان عضلات ورزیده ، خصوصا بازو، ساعد و پاهای قدرتمندی دارند. بعضی دیگر سبک هستند و موهای بلند دارند. اما همگی به یک سمت می روند، مقصد پیست اسکیت مجموعه ورزشی انقلاب است.

حالا ساعت چهار و نیم شده؛ همه جمع هستند و یک پارچه(بوم) حدودا بیست متری در سرتاسر درگاه ورودی مسابقات نصب شده که فعلا سفید است.

آن طرف تر پیست اسکیت است، صدای موسیقی تکنو آنقدر بلند است که همه جا به گوش می رسد، از اینجا به بعد دخترها و پسر ها جدا می شوند، آنقدرها بزرگ نیست که بتواند جوابگوی همه باشد.
تبلیغات خاصی انجام نشده، خبرنگارهای خبرگزاری های رسمی اینجا نیستند. آنها هم که آمدند به واسطه های غیر رسمی، از برگزاری این مسابقه خبردار شده اند.

این سومین دوره از مسابقاتی از این دست است که به خاطر اینکه از بخش های سه گانه برخوردار است نمی توان برای آن نام واحدی انتخاب کرد.
مسئولین برگزاری که از فدارسیون اسکیت هستند اصرار دارند نام آن را "مسابقه" نگذارند و از آن با عنوان "همایش" یاد کنند. به هر حال این مسابقه یا همایش فرصتی است تا مسئولین فدارسیون ورزشکاران مستعد را شناسایی کنند .

تکنو بازها وارد می شوند

اصرار دارند به آن بگویند«برک دنسینگ» یا «ایروبیک حرفه ای» اما سایرین به آن می گویند«تکنو».

ساعت 5 عصر شده و دورتادور پیست مملو از تماشاچی شده است. اما قرار است وسط این پیست چه اتفاقی بیافتد؟
حالا حرفه ای ها می آیند. یک سری پیراهن های قرمز بدون آستین به تن کرده اند، از لباس، قد و کفشهایی که به پا کردند معلوم است که کجا می روند. آنها به وسط پیست می روند. روی کفپوشی که حدودا 9 مترمربع وسعت دارد و دائما آن را تمیز می کنند.

موسیقی بلند تر می شود و مجری مدام شرح می دهد: «دی جی .... » سه داور مسابقه کنار کفپوش روی صندلی های خود نشسته اند و اعضای تیم های مشهد، تهران و کرج به ترتیب می آیند و روی کفپوش حرکات خود را نمایش می دهند.

یکی از اعضای تیم تهران که 4 سال سابقه فعالیت در این رشته راغ دارد به خبرنگار عصر ایران می گوید: «این رشته، یک ورزش حرفه ای است. ورزشکار این رشته برای آن باید آمادگی جسمانی خوبی داشته باشد همزمان باید بدن او هم از انعطاف لازم برخوردار باشد»

یکی دیگر از شرکت کنندگان که از مشهد به این مسابقات آمده است و 8 سال است که ایروبیک حرفه ای کار می کند می گوید: «هنوز این رشته در کشور ما جا نیافتاده، قبل از اینکه این رشته صاحب فدراسیون شود، ما در پارک و خیابان تمرین می کردیم. خیلی پیش می آمد که در مشهد موقع تمرین و حرکت زدن پلیس به ما گیر می داد و فکر می کرد ما داریم می رقصیم!»

حدودا ساعت 6 عصر کار مسابقه گروه های ایروبیک حرفه ای در پیست تمام می شود و مجری مسابقه به آنها می گوید، پیست را خالی کنند، چون «بچه ها کنار گارفیتی برد ها مشغول کار هستند»

نقاشی روی دیوار

حدود ساعت 6-7 کنار برد بلندی که به طول حدود 20 متر و عرض یک و نیم متر از ورودی پیست تا ورودی از پارکینگ کشیده شده است شلوغ می شود. هوا تقریبا گرگ و میش شده و اطراف برد پر از بوی رنگ است. اسپری ها رنگ هر 2-3 متر یک جا جمع شده اند و کنار آنها بعضی از هنرمند-ورزشکاران ایستادند.

آنها روی این برد ها نقاشی می کشند که به گرافیتی شهرت دارد؛ گرافیتی یا همان هنر نقاشی خیابانی.

قاعده بر این است که آنها نباید روی بوم پارچه ای نقاشی کنند و باید روی دیوار یا زمین طرح های خود را تصویر کنند. به شکل سنتی: اسکیت برد، برک دنسینگ(تکنو یا ایروبیک حرفه ای) و گرافیتی سه رشته ای هستند که در همه جای دنیا کنار هم برگزار می شوند. در ایران هم باید به این شکل باشد.

بعضی از گرافیتی کارها همزمان در زمینه اسکیت برد و ایروبیک حرفه ای هم کار می کنند و بعضی فقط در زمینه گرافیتی مشغول هستند. به خصوص دخترانی که اینجا نقاشی می کنند هیچ کدام در بخش های دیگر شرکت داده نشدند و فقط تماشاچی بودند.

یکی از گرافیتی کارها می گوید: «از زعفرانیه به اینجا آمدم، اطلاع رسانی خیلی ضعیف بود ؛ یعنی دقیقا سه ساعت قبل از برگزاری به من خبردادند که مسابقه گرافیتی اینجا برگزار می شود و سریعا خودم را رساندم»

او که متولد سال 65 است می گوید: «خیلی خوب است که مسابقه های این چنینی برگزار شود، قبل از این من در خیابان نقاشی می کشیدم. اراذل و اوباش از طرفی و پلیس از طرف دیگر همیشه به من گیر می دادند. گرافیتی هنوز در ایران جا نیافتاده و فکر می کنند یک بچه دارد دیوار را خط خطی می کند!»

این دختر نوجوان که اسمش را به ما نگفت و در رشته نرم افزار تحصیل می کند ،ادامه می دهد: «کلا گرافیتی باید حاصل خلاقیت باشد، اما خیلی ها از طرح های خارجی یا ایرانی الهام می گیرند، بیشتر مجلات و اینترنت الگوی آنها است»

با Nick Name

هوا دیگر تاریک شده، حوالی ساعت 8-9 شب دوباره صدای موسیقی از پیست اسکیت به گوش می رسد. کار گرافیتی کارها تقریبا تمام شده و تماشاچی ها حالا به سمت پیست اسکیت می روند. داورها بالا نشسته اند و اسکیت بازها هر کدام آماده حرکت می شوند. صدای مجری برنامه که پیراهنی زرد رنگ و شلوار بگی پوشیده است بلند می شود: مورچه، پیر و... اینجا کسی، کسی را با نام واقعی نمی شناسد. اکثر اسکیت بازها Nick name دارند.

مجری برنامه با معرفی هرکدام از شرکت کنندگان او را تهییج می کند، بعد صدای موسیقی بلند می شود و اسکیت باز از بالای پیست شروع می کند. صدای تماشاچی ها بلند می شود و تشویق ها شروع می شود. این آخرین بخش از مسابقه است. اسکیت بازها در بهترین پیست اسکیت کشور که در عین حال تا رسیدن به استاندارد جهانی راه بسیاری در پیش دارد کار خود را شروع می کنند.

اکثر آنها نوجوان هستند و این نشان می دهد که این رشته ورزشی در کشور واقعا نوپاست. بعد از نمایش اسکیت برد، مسابقه یا همایش تقریبا در حال اتمام است. هوا تاریک شده و تماشاچی ها تقریبا دورتا دور پیست را خالی کردند، موقع خداحافظی از یک روز پر هیجان می توانند در طول مسیر کار گرافیتی کارها را هم تماشا کنند.

توضیحات:

لغت گرافیتی (دیوارنویسی) از واژه گرافیو در زبان ایتالیایی مشتق شده است که به معنی اثر گذاری سریع یا خط خطی است .دیوارنویسی بخشی از هنرهای خیابانی بشمار می‌آید. منظور از هنر خیابانی آن بخش از گرافیک است که در کوچه و خیابان و سطح شهر با آن برخورد می‌کنیم. در سده بیستم و کمابیش هم‌زمان با جنگ جهانی دوم، مشاهده درج نام و نشان گروه‌ها بر روی دیوارها تبدیل به امری عادی شد. در برخی مواقع این دیوارنویسی‌ها بسیار با دقت و هنرمندانه اجرا می‌شوند و سبک‌های متعددی به خود می‌گیرند. برخی از این آثار بار معنایی بیش‌تری را به دوش می‌کشند که ممکن است حاوی یک پیام اجتماعی یا سیاسی باشد که حتی با استفاده از افشانه‌های رنگی بر روی دیوارها، ساختمانها و قطارها رسم می‌شوند. نگاه کنید به تصاویری از دیوار برلین که لبریز از این آثار بود. بعدها این هنر در بین جوانان عضو گروه های اروپایی مرسوم شد، و به نظر می رسد هنری نوپا در بین جوانان ایرانی به شمار می رود.

اسکیت‌بُرد یا تخته اسکیت وسیله‌ی ورزشی کوتاهی‌است که از یک کفی و چهار قرقره تشکیل می‌شود؛ نخستین تخته اسکیت در سال‌های بین ۱۹۴۰ تا ۱۹۴۸ ساخته شده است. در گذشته تخته‌های اسکیت به شیوه‌ی تخته‌های موج‌سواری و از چوب و فلز ساخته می‌شد؛ پهنای کفه‌ها در تخته‌های اسکیت امروزی، ۷ تا ۹ اینچ انگلیسی است که معادل با ۱۷.۷۸ تا ۲۲.۸۶ سانتی‌متر است. درازای کفه‌های تخته اسکیت بر اساس نمونه‌های پذیرفته شده فدراسیون اسکیت، بین ۲۸ تا ۳۳ اینچ معادل ۷۱.۱۲ تا ۸۳.۸۲ سانتی‌متر است.

البته انتخاب نوع اسکیت بر اساس درازا و پهنای کفه‌ی آن به ترجیح کسی بستگی دارد که می‌خواهد از آن اسکیت استفاده کند؛ مثلاً اسکیت‌سواران خیابانی بیشتر ترجیح می‌دهند که سوار بر اسکیتی شوند که ۷.۵ تا ۸ اینچ(تقریبا معادل ۱۹ تا ۳۲.۲۰ سانتی‌متر) پهنا دارد؛ و عموماً اسکیت‌‌سواران کفه‌ی پهن را ترجیح می‌دهند زیرا که دوام و پایداری آن بیشتر است. گروهی از اسکیت‌سواران ممکن است از درازتخته(لانگ‌برد) استفاده کنند.


تکنو (به انگلیسی: Techno) نوعی از رقص موزیکال الکترونیکی است که در میانه دهه ۱۹۸۰ (میلادی) در دیترویت ایالت میشیگان محبوب شد.دی جی بن راسل معمولا به عنوان خالق این‌گونه از موزیک محسوب می‌شود.

---

                                                      
                                                           عکس ها: الهام دانیالی

---