می خواهیم لباس موضوعیت داشته باشد نه مانکن واندامش

دوخت - یکی از ابتکارات مهم مجلس هفتم و دولت نهم، طرح ساماندهی مد و لباس و تشکیل کارگروهی برای این منظور در وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی بوده‌است. کارگروهی که قرار است قوانین و راهکارهای مهمی برای نظارت و جهت‌دهی مد و لباس جامعه‌ی جوان و پویای ایران وضع کند. اما آیا چنین بوده است؟ و اگر آری تا چقدر؟

بهترین فرد برای پاسخگویی به چنین پرسشی از داخل این مجموعه، دبیر و فعال‌ترین شخص در این کارگروه از ابتدای تاسیس آن، یعنی علی‌رضا حسین‌زاده است.
حسین‌زاده متولد 61 است، لیسانس علوم سیاسی دارد و دانجشوی کارشناسی ارشد روابط بین اللمل در دانشگاه علامه طباطبایی می‌باشد.
خودش در مورد تصدی این پست می‌گوید: «ورودم به وزارت ارشاد از طریق شورای فرهنگی-حقوقی وزارت ارشاد بود. آنجا کارم را شروع کردم. البته کارگروه در آن زمان فعالیت می کرد ولی هنگامی که می خواستند دبیر انتخاب کنند به من پیشنهاد دادند که به‌عنوان اولین دبیر کارگروه انتخاب شدم.»
با دبیر کاگروه ساماندهی مد و لباس، که روابط نزدیکی با وزیر فرهنگ و ارشاد دولت نهم نیز دارد، به بهانه‌ی تدوین ابلاغ دستوالعمل برپایی نمایشگاه‌های مد و لباس توسط وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی، که گام بسیار مهمی در این زمینه محسوب می‌شود و حسین‌زاده نقش اصلی در تدوین و ابلاغ آن داشت، گفتگوی مفصلی انجام دادیم که در پی می‌آید:

***

دوخت: قبل از اینکه وارد بحث اصلی بشویم لطفا تاریخچه وسابقه ای از کارگروه ساماندهی مد ولباس را برای ما بفرمائید.

حسین‌زاده: ما یک قانون داشتیم در مورد ساماندهی مد ولباس، مصوب دی ماه سال 85که منجر به تشکیل این کارگروه شده است.

از اواخر سال 85 وزارت ارشاد درگیر تشکیل این کارگروه شده است. همانطور که می دانید وقفه زمانی از وقتی که قانون تصویب می شود تا زمانیکه به وسیله رئیس جمهور ابلاغ شود، وجود دارد. بلافاصله بعد ازدستور ریاست جمهوری که این قانون قابلیت اجرا پیدا کرد وزارت ارشاد مکاتبات را انجام داد و از دستگاههایی که قانون نام می برد که کارگروه از نمایندگان این ها تشکیل شود؛ یعنی وزارت آموزش و پرورش، وزارت صنایع، وزارت بازرگانی، سازمان صدا وسیما، اصناف تولید کننده وفروشنده وطراح لباس دعوت کرد. چرا که به موجب ماده 1 این قانون که کارگروه را تعریف می کند وزارت ارشاد متولی مدیریتی این کاروطبیعتاُ تشکیل دهنده این کار است.

وزارت ارشاد بلافاصله این کارگروه را تشکیل داد متشکل از نمایندگان تام الاختیار این دستگاه هایی که نام برده شد. بنابراین سابقه تشکیل بر می گردد به همان قانون سال 85 وتشکل کارگروه واولین جلسه آن هم در بهار 86 تشکیل شد و کار خود را آغاز کرده است.

اگر بخواهیم کارهای این کارگروه را ارزیابی کنیم چه اقدامات مثبتی را انجام داده است و یا چه طرح های به یاد ماندنی ویا تأثرگذاری را در دست دارد؟

- اولین چیزی که کارگروه را درگیر کرد همین بحث آیین نامه اجرایی بود که وقت گذاشتیم وهمه دستگاه های مربوطه در موردش نظر دادند. چرا که در یکی از مواد ذکر شده که آیین نامه سه ماه بعد از تصویب قانون باید به تصویب هیئت وزیران برسد. آیین نامه اجرایی بدون وقفه از جانب ما-وزارت ارشاد- آمد وبحث وبررسی شد و یکبار از جانب ما به دولت ارجاع شد. کمیسیون فرهنگی بر این نظر بود که ما وظایف دستگاه های عضو را در این آیین نامه اجرایی تشریح کنیم و آیین نامه مفصلتر باشد به لحاظ اینکه به جزئیات هم بپردازد برگشت داده شد.
مجدداُ بررسی شد وضعیت دستگاه ها در آن گنجانده شد بعد از اینکه آیین نامه اجرایی تکمیل شد ونظر کمیسیون فرهنگی تأمین شد با قید فوریت دوباره به هیئت دولت بازگشت منتهی در هیئت دولت خیلی زمان زیادی گذشت تا بررسی شود و به تصویب برسد.

بالاخره در خردادماه سال جاری آیین نامه اجرایی به تصویب کمیسیون فرهنگی هیأت وزیران رسید وبعد از آن هم ابلاغ شد. بنابراین بعد از آیین نامه اجرایی را باید مبنای این سؤال شما مبنی بر ارائه گزارش قابل ارائه داشته باشیم،علی رغم اینکه این خودش یک مستمسکی است که ما می توانیم مبنا گزارش دادن خودمان را به تأخیر بیندازیم ولی من خدمت شما عرض می کنم که ما منتظر تصویب آیین نامه اجرایی نشدیم یعنی از لحظه ای که احساس کردیم که پروسه تصویب ممکن است قدری طولانی شود بر روب چیزهایی که در قانون به طور شفاف بیان شده بود کار کردیم...

مثلا چه چیزهایی؟

- به عنوان مثال ماده 4 قانون بیان می کند که طرح های ابدایی وابتکاری در حوزه لباس مشمول قانون حمایت از مؤلفان ومصنفان می شود. البته موارد دیگری هم بود که ما سریعاُ با معاونت حقوقی تماس گرفتیم وگفتیم اگر قرار باشد چنین اتفاقی بیافتد یعنی اگر بخواهیم طرح های ابدایی را مشمول این قانون بکنیم چه پروسه ای را لازم دارد که مکاتبات پاسخ داده شد ودر یک تعاملی که ایجاد شد ظرف مدت چند ماه ما قانون حقوق مؤلفان ومصنفان مصوب سال48 که تا حال به اجرا در نیامده بود را اجرایی کردیم.

اتفاقا یکی از کارهای تحسین‌برانگیز کارگروه، توجه به همین بحث مهم حقوق مولفان و مصنفان است که متاسفانه در کشور ما علی رغم آنکه درباره‌ی آن قانون داریم ولی چندان اجرایی نشده‌است.
شما برای اجرایی کردن این قانون مهم چه راهکارهایی را طراحی کرده‌اید؟ یعنی طراحان مد و لباس برای ثبت قانونی اثرشان دقیقا باید چه کار کنند؟

- طراحان ما طرح های خود را به معاونت حقوقی تحویل می دهند، آنها به ما ارجاع می دهد واگر شورای ارزش‌یابی آثار به این نتیجه برسد که واقعاُ این طرح ها ابدایی و ابتکاری هستند وخلاقیت هنری در آنها به کار رفته به اسم خالق اثر ثبت می شود و مشمول قانون حقوق مؤلفان و مصنفان می شوند.
این در واقع یکی از دستاوردهای مهم حوزه هنر است یعنی محدود به بحث لباس نمی شود. هر چند سایر حوزه های هنری سالهاست انتظار اجرایی شدن این قانون را می کشند اما الان حقوق مؤلفان و مصنفان را برای طراحان لباس داریم و به طور پایلوت این قانون در مورد طراحان لباس اجرا می شود.

این کارگروه از چه افرادی متشکل است؟

-از دستگاه های که نام بردم نمایندگان تام الاختیاری هستند از آموزش و پرورش معاونت پرورشی آقای مهندس علیمی ، از وزارت بازرگانی معاونت توسعه داخلی آقای مفتح، از مجلس شورای اسلامی از کمیسیون فرهنگی عضو ناظر سرکار خانم رهبر، از اتحادیه پوشاک رئیس اتحادیه تولید کنندگان پوشاک تهران آقای شیرازی، از صنایع مدر کل نساجی، از صدا وسیما سرکار خانم سلیقی مدیر حوزه بانوان هستند البته ما معانت برنامه ریزی صدا وسیما را هم معمولاُ دعوت می‌کنیم... .

از طراحان لباس و اساتید دانشگاه و دانشجوها...؟

- سرکار خانم غزالی تشریف می آورند.

به نظر خود شما منطقی است که وزارت صنایع یک نماینده در این کارگروه مهم داشته باشد و طراحان لباس هم یک نفر؟! چون وزارت صنایع جز در مورد مواد اولیه در صنعت مد و پوشاک جایگاهی ندارد ولی در زمینه مد وفشن طراحان داخلی باید سهم بیشتری داشته باشند.

-این قانون چون طرح بوده توسط مجلس تنظیم شده است.

البته زمانیکه این قانون در حال تصویب بود اعتراض هایی به ترکیب اعضا کارگروه شد مبنی بر اینکه این ترکیب مکانیکی است چون از ارگان های مختلف عضو هایی دعوت می شوند در صورتیکه وقتی بحث در مورد لباس است طراحان لباس نباید فقط یک عضو داشته باشند.

-توضیح این مطلب این گونه است که قانون این گونه پیش بینی کرده است وبه وزارت بازرگانی سپرده است که تشکیل و تقویت صنف طراحان لباس را پیگیری نمائید.
یعنی اینکه طراحان لباس یک صنف بشوند مانند تولیدکنندگان لباس، صنفی که بتواند حمایت های قانونی را برای اینها پیگیری و مطالبه نماید و به نتیجه برساند.

طبیعتاُ صنفی که تشکیل شود نمایندگی عام را دارد در حوزه طراحان، نماینده ای که از صنف می آید آن وقت معنی دار می شود و می توان گفت واقعاُ نماینده حقوقی دارند. الان چون ما صنف را نداریم، از وزارت بازرگانی پیگیری می‌کنیم راکه این وظیفه را جدی بگیرند و آن ها هم پیگیری می کنند.

ولی چون چنین اتفاقی هنوز نیفتاده طبیعتاُ نماینده ای که در جلسات حضور دارد نمی‌تواند نماینده کل جامعه طراحان محسوب شود. ولی ما با همه طراحان در ارتباطیم یعنی درِ این اتاق به روی همه طراحان باز است. اگر الان از خود طراحان بپرسید-طراحانی که مطرح هستند- با دبیرخانه آشنا هستند ودر ارتباط هستند در نمایشگاه‌هایی که داریم و کمیته هایی که داریم از آنها دعوت می کنیم. در کارگروه حتماُ به صورت موردی از آنها را دعوت می کنیم و فارغ از این ارتباط نیستیم و این ارتباطاتی را که تا حالا داشتیم ما را با جریاناتی که مربوط به طراحان لباس می شود آشناتر کرده وبا آشنایی ودسترسی به مسایل این حوزه می‌توان تصمیماتی برای آنها گرفت که واقعاُ تصمیمات درستی باشند.

خود شما که دبیر و به نوعی مسئول این کارگروه هستید چه سابقه اجرایی یا تحصیلی در زمینه مد وپوشاک دارید؟

- من سابقه اجرایی خاص در حوزه پوشاک ندارم ولی با متخصصین این حوزه مشورت می کنم چه طراحان لباس و چه کسانی که در حوزه صنعت به کارخانجات، تولیدکنندگان پوشاک و حتی برندهای مطرح الان که صادرات هم دارند سالهاست مشاوره می دهند.
یعنی لحظه ای خودم را فارغ نمی دانم حتی در زمینه نمایشگاهی کار را به کشورها و شرکتهایی که در این زمینه فعالیت می کنند می سپاریم و از مشاوره تخصصی آنها استفاده می‌کنیم. کاری که برای من در نظر گرفته شده هماهنگی بین دستگاههای اجرایی، طراحان، اصناف، متخصصین این حوزه است.

من به خودم این اجازه را نمی دهم که طرحی و یا دستوراعملی را به کارگروه ارائه دهم و تصویب کنم قبل از اینکه با مشاورین این حوزه که شایستگی خود را نشان داده اند هماهنگ کنم. در تدوین آیین نامه نیز چنین بوده.

حالا می‌رسیم به ماجرای تدوین و ابلاغ دستورالعمل برگزاری نمایشگاه مد و لباس که اخیرا منتشر شد. دست کم از جنبه‌ی نظری که نفس این قضیه اتفاق مهمی در این عرصه محسوب می‌شود. من می خواستم در مورد شکل گیری این دستورالعمل بپرسم چون می دانید که در کشور ما خیلی سابقه ندارد که یک دستورالعمل را در معرض دید عموم قرار دهند اگر هم چیزی تصویب بشود در خود وزارتخانه ها و نهاد هاست. مراحل تدوین چگونه بود و ابلاغ عمومی آن به چه صورت بود؟

- درچند ماده قانونی بحث اشاعه وتبلیغ وترویج الگوهای ایرانی و اسلامی لباس آمده است. یکی از راه‌کارهای ما در این زمینه نمایشگاه ها است آن هم با ابتکار عمل بخش خصوصی و ما در مقام مدیریت و نظارت بر کار به عنوان یکی از ابرار ارائه واشاعه الگوهای ایرانی اسلامی تکیه بکنیم.

این به عنوان دومین خروجی ملموس کارگروه است که شما پیشتر پرسیدید. اما اگر دقیق تر درباره این ابلاغیه بخواهم بگویم؛ ما یک کمیته کارشناسی را ذیل کارگروه اصلی پیش بینی کرده بودیم که قبل از اینکه موارد در خود کارگروه اصلی مطرح شود و به مصوبه برسد (برای سرعت عمل بیشتر) در سطح کارشناسی کمیته‌ای را تشکیل دادیم. از همه دستگاه های عضو کارگروه خواستیم نمایندگانی را معرفی کنند، از کارشناسان مرتبط، از طراحان لباس، از نیروی انتظامی، از مرکز امور زنان وخانواده، از شورای فرهنگی اجتماعی زنان، از شورای فرهنگی عمومی ، دستگاه هایی که به لحاظ قانونی عضو کارگروه نبودند ولی چون احساس می کردیم به نوعی درگیر مسئله هستند مانند نیروی انتظامی بواسطه طرح امنیت اجتماعی با موضوع در گیر است دخیل کردیم که اگرچیزی تصویب می شود نظر آنها اعمال شود.

اصناف به طور طبیعی حضور داشتند به طوریکه هم عضو کمیته و هم عضو کارگروه بودند. با این ترکیب که به نظرم ترکیب کاملی بود چون هم طراحان وهم تولیدکنندگان و هم فروشندگان به لحاظ اصناف شان وهم دستگاه هایی که در این امر سیاستگذارو مجری بودند و هم دستگاه های پلیسی و نظارتی بودند...جلسات را شروع کردیم.

با دستور مشخص هم شروع کردیم وبسیار فشرده بطوریکه به مدت یک ماه هر هفته و هفته ای 2 تا3 بار فوق العاده تشکیل دادیم و بحث های بسیار مفصلی در مورد بندهایی که نیاز به بحث داشتند انجام شد و بعد از این که مباحث در کمیته وبعد کارگروه مطرح شد نهایتاُ تصویب شد. تقریباُ ما اواخر سال گذشته –اسفند ماه- این جلسات را شروع کردیم ونیمه اردیبهشت 87 این دستورالعمل تصویب شد. چیزی حدود دوماه وقت مستمر.

بندهایی از دستورالعمل برای ما و بعضی از دست اندرکاران این حوزه نا مفهوم هستند که بدلیل اینکه شما هماهنگ کننده هستد و به همه مسائل کارگروه اشراف دارید از شما می خواهیم که در مورد آنها پاسخگو باشید. مثلا در متن دستورالعمل تصریح شده که از واژه‌ی کت‌واک استفاده نشود بدلیل اینکه قرضی است! و یا اینکه در شوهای زنده لباس بیش از 50 نفر حضور نداشته باشند ومواردی از این دست. این درحالیست که در بندهای دیگر خانم ها وآقایان را جدا کرده اید، همچنین گفته اید موسیقی را رعایت کنند، یا حرکت های مبتذل نداشته باشند. سوال اینجاست که با همه‌ی این شرایط یعنی مثلا در یک جمع که همه آقا هسستند و یک آقا با تمام شرایطی که شما گفته اید می آید و راه می روید آن وقت چه اشکالی دارد که این مدل بر روی کت‌واک راه برود ویا به جای 50 نفر 300 نفر بیایند؟ به نظر من حرف شما مثل اینست که سِن تئاتر را از تئاتر حذف کنید!

- حوزه پوشاک از جنبه‌ی مد حوزه تازه ای است که ما وارد آن شده ایم. ما در این حوزه به لحاظ سیاستگذار دولتی در طول این 30 سال ساکت بوده ایم والان که می خواهیم وارد شویم یک ورود مسبوق به سابقه نیست.ورودی‌ست که دفعتاُ صورت می پذیرد. اصلا سابقه‌ی این امر برمی‌گردد به سخنرانی مقام معظم رهبری در همدان سال 83 یا 84 .

آنجا جواز ورود به بحث مد مطرح می شود و این مسئله مطرح می شود که ما می توانیم به بحث مد وارد شویم، ما می توانیم سبک های آرایش و پوشش را در داخل تولید نمائیم و اشاعه دهیم، هیچ ایرادی هم ندارد تنها خط قرمز این جریان بحث تقلید ازغرب است. کل روحی که در این دستورالعمل حاکم است همین را گفته است که لباسهایی که ارائه می شود طبق متن صریح قانون باید ایرانی –اسلامی باشد. (به نظر ما) اگر ایرانی باشد اسلامی نیز هست، ایرانی بودن به معنی آن است که با فرهنگ مردم و این مملکت کاملاُ سازگاری داشته باشد. علاوه بر خود لباسها سبک ارائه آنها نیز باید نو و ابداعی باشد.

یعنی اگر مد ایرانی می خواهد در مقابل سایرتعاریف مد در دنیا وجریان جاری مد در دنیا، ممیزی داشته باشد؛ این امر ابداعی بودن سبک و شیوه را هم شامل می شود. کت‌واک را آنها ابداع کردند و به عنوان یک سبک نمایش لباس جا انداخته‌اند پس امکان این هم هست که شما هم سبک جدیدی را برای نمایش لباس ایجاد نمایید.

گویا من و حضرت‌عالی در مورد تعریف کت‌واک هم تفاهم نداریم؛ پس بهتر است از این بحث بگذریم. اما من از شما یک سؤال دارم و آن اینکه با توجه به تاکید خودتان مبنی بر استفاده از مشاوره‌های تخصصی در تمام مراحل تدوین این آئین نامه، کدام یک از اساتید مشاور، به شما پیشنهاد دادند که کت‌واک را حذف کنید؟!

چرا الان قانون را یک‌جوری بنویسیم که بعدا مجبور به نقض یا تغییر آن بشویم؟!

-کت‌واک را عرض کردم. ما کل طیف های جامعه را در نظر گرفتیم. البته جمع بندی نظر دیگران بوده، ما که به تنهایی این را حذف نکردیم... ببینید یک جشنواره ای که برگزار می شود نباید آخرین جشنواره باشد. ورود ما به بحث مد یک ورود تازه است و ما نمی توانیم خودمان را باکشوری مانند ایتالیا یا فرانسه مقایسه نماییم، چون مد در آنجا جاافتاده است.

چند تا تولید کننده لباس در نمایش لباس در ایران حاضر می شوند که بعد از اتمام نمایش سراغ طراح را بگیرند، طرح را خریداری کنند وآن را تولید نمایند ودر جامعه عرضه کنند؟ این اتفاق نمی افتد.

اینکه ما می گوییم 50 نفر، 50 نفری که تعریف شده اند نه اینکه هر کسی که توانست زودتر بلیط بخرد، یعنی کارخانه داران وتولیدکنندگان پوشاک وکسانی که می توانند تبلیغ نمایند،کسانی که نشریه تخصصی ویا ژورنال دارند، دانشگاهیان، کسانی که در حوزه پوشاک می توانند با دیدن طرح تحولی ایجاد نمایند.کسانی که طرح را به تولید وتوزیع و مصرف برسانند.ما برگزار کننده را ملزم می کنیم که این افراد را دعوت نماید،برای نمایش زنده لباس این معذوریت را برای او هم ایجاد می کنیم.

چرا اینقدر آیین‌نامه شما روی این قبیل مسائل متمرکز شده است؟ شما در این برنامه تا ریزترین مسائل برای برگزارکنندگان و حتی رسانه‌ها تعیین تکلیف کرده‌اید. فکر نمی‌کنید برخوردتان با خصوصی زیادی از بالا به پایین باشد؟

-ما به خاطر این که اول کار است، می‌خواهیم قاعده‌ای تنظیم می کنیم که کار بر روال تخصصی و در واقع سطح قابل قبول خودش پیش برود. می شود آزاد گذاشت که هر چه می خواهند به معرض نمایش بگذارند، نمی دانم جشنواره ای که اخیرا برگزار شد را شما دیده اید یا نه، جمعه بازاری بود که همه چیز در آن پیدا می شد لباس هم بود، بازدید کنندگان هم از همه طیف های مردم بودند مثل جشنواره های نوروزی که در مصلی برگزار می شوند، این که نمایش لباس نیست، نمایش لباس تعریف دارد.

ما می‌خواهیم با این آیین‌نامه نگذاریم که نمایشگاه‌های مد و لباس مثل زنان سرزمین من برگزار شوند. تازه اینها با آن وضعیت حتی برای پخش زنده‌ی این برنامه از شبکه جام جم، کاملاُ لجستیک خود را آماده کرده بودند. ببینید تفاوت یک مصوبه قانونی تا ان چیزی که به اجرا در می آید تا کجاست!

اما این درست نیست که همه‌ی بخش خصوصی چوب خودسری یک عده یا نهادی را بخورند که اتفاقا بیش از همه به دولت نزدیک است و گرنه مواردی که شما ذکر کردید بندرت از طرف یک رسانه یا برگزار کننده‌ی لباس پیش می آید.

-برگزار کنندگان لباس زیاد در جریان نیستند و مقصر نیستند، ولی زیاد هم متوجه سیاست های کلی کشور وما که مجوز می دهیم، نیستند. فردا ما پاسخگو هستیم، هر نمایشگاه لباس که برگزار می شود ما به چند ارگان جوابگو هستیم.

اولین مدعی ما مجلس می باشد. طبیعتاُ از آقای وزیر می پرسند که فلان نمایشگاهی که در کیش به فلان وضعیت برگزار شد و تو متولی قانونی بودی این چه وضعی است؟ وزیر برای اینکه پاسخگو باشد باید یک قاعده ای را ایجاد کند که بتواند بگوید من این قاعده را ایجاد کردم ونظارت هم کردم ولی تخلف ایجاد شد و ما هم تذکر دادیم . من همینطور که برای موضع شما احترام قائل هستم این دغدغه را نیز دارم. طبیعتاُ شما باید از موضع رسانه دفاع کنید و من هم از موضع کاری که زیر مجموعه انجام می دهد که نکند اتفاقی بیافتد که بعداُ به حساب بی تدبیری مجری قانون گذاشته شود. این تجربیات در جریان برگزاری نمایش گاه های برون مرزی ارشاد قبلاُ اتفاق افتاده است.

من فکر می کنم بزرگترین خدمتی که دولت می تواند بکند این است که دولت حضور خود را کمرنگ تر کند، در عوض ناظر باشد و از لحاظ قانونی کمک کند. فرض کنید بنده یک تحصیل کرده در زمینه لباس هستم و می‌خواهم یک ورک‌شاپ بزنم، باید در این ادارات سرگردان بشوم که البته آنها هم نمی دانند که چه چیزی است، چون قانونی در این زمینه وجود ندارد.

-ما در زمینه ورک‌شاپهای در زمینه طراحی لباس اینکار را دنبال می کنیم یعنی کسی که برود چنین تقاضایی بدهد نمی گذاریم معطل بماند، پروسه بررسی طرح ها به این صورت است که کسی که می آید تقاضا می دهد. ما بلافاصله استعلام نیروی انتظامی آن را انجام می دهیم، استعلام های نیروی انتظامی در سایر موارد استعلام های زمان بری است، ولی در مورد این موضوع ظرف مدت یک هفته پاسخ ما را می دهد، وقتی استعلام فرد تأیید شد، بعد از آن فرد طرح خودش را می آورد، طرح را که ارائه داد بلافاصله کمیته کارشناسی تشکیل می شود درکمیته در مورد طرح تصمیم گیری می شود، کلیات طرح تصویب شود و مجوز فراخوان صادر می شود.

در مورد مزون ها چه قانونی وجود دارد؟

-محدود نکردیم، بلکه باید الگوها الهام گرفته از طرح های ایرانی-اسلامی باشد، تنها خط قرمز ما همین است.

از توضیحات‌تان بسیار سپاسگزارم و امیدورام برای خوانندگان ما و دستندرکاران حوزه مد و پوشاک روشنگر بوده باشد. در پایان اگر حرف ناگفته‌ای در مورد کارگروه ساماندهی مد و لباس مانده بفرمایید.

-من هم از شما متشکرم. در انتها فقط عرض می‌کنم که ما از هیچکدام از وظایف خود در کارگروه و وزارت ارشاد غافل نیتسم. از سوابق پیگیری هم کاملاُ مشهود است. منتهی همه چیز به کارگروه و وزارت ارشاد خلاصه نمی شود. اگر سایر ارگانها نسبت به وظایف خود کوتاهی کنند ویا آنطور که باید همکاری نداشته باشند چیزی تحت عنوان گزارش کارگروه دیگر معنا پیدا نمی کند. مثلا می‌پرسند صنف طراحان چی شد در حالیکه مشخص است که این کار وظیفه‌ی وزارت بازرگانی است. ما که نمی توانیم در مورد وظایف سایر ارگان‌ها هم پاسخگو باشیم چون نظارتی بر روی دستگاهی به غیر از ارشاد نداریم.

 
منبع: سایت دوخت

مراحل پخت نودل تند با گوشت گاو در خیابان‌های سئول (فیلم)

تماشاخانه

فیلم عجیبی از هتل 3 میلیارد دلاری امارات که خیلی ها باورش کردند!

یلدا و قصه‌ی یکی شدن ما..! (فیلم)

فیلم های دیگر