نامه احمدی نژاد به اوباما و دو روی سکه

عصرایران ؛سیدضیاء الدین احتشام - محموداحمدی نژاد، با نامه تبریک اش به باراک اوباما، رییس جمهور منتخب آمریکا، بار دیگر ثابت کرد که استعداد خارق العاده ای در سورپرایز کردن دارد.

درست یک روز پیش از این نامه، ابراهیم یزدی، در یادداشتی آرزو کرده بود که احمدی نژاد، تلگراف تبریکی به اوباما بفرستد و صادق زیباکلام هم در مصاحبه با روزآنلاین، گفته بود: اگر من جای احمدی نژاد بودم، به اوباما نامه تبریک می فرستادم ولی احمدی نژاد این کار را نخواهد کرد.

با این حال، احمدی نژاد به اوباما نامه نوشت و بدین ترتیب، در کنار خبر پیروزی اوباما در صدر اخبار جهان ، تیتر نخست تحلیل ها را به نامه خود اختصاص داد.

این نخستین بار در طول تاریخ سی ساله جمهوری اسلامی ایران بود که یک رییس جمهور ایرانی انتخاب رییس جمهور آمریکا را به وی تبریک گفت.
پس از پیروزی انقلاب و قبل از چهار رییس جمهور در آمریکا روی کار آمدند (ریگان، بوش پدر، کلینتون و بوش پسر) که هیچ کدام از آنها، پیام تبریکی از تهران دریافت نکردند.

پیام احمدی نژاد به اوباما، نه آغاز کلام، بلکه پاسخ او بود به مواضع اوباما در طول رقابت های انتخاباتی.
اوباما، در ماه های گذشته، برخلاف رقیب جمهوری خواه اش، بارها بر اعلام آمادگی خود برای مذاکره مستقیم و بدون پیش شرط با ایران تاکید کرده بود.

بدیهی است در آن مقطع که او، صرفا یک کاندیدا بود، ایران نمی بایست پاسخ رسمی به گفته هایش می داد ولی اینک که اوباما توانسته است عنوان رییس جمهور منتخب ایالات متحده آمریکا را به خود اختصاص دهد، بهترین فرصت بود که در قالب یک پیام تبریک، پاسخی به اظهارات متعدد او درباره مذاکره با ایران داده شود.

با نامه احمدی نژاد به اوباما، رییس جمهور منتخب آمریکا، در موضع پاسخ قرار گرفته است. او پیش از این با اعلام اینکه آماده گفت و گو با ایران است، تهران را در موضع پاسخ قرار داده بود ولی اینک پاسخ با طرف مقابل است.

در واقع، حتی اگر اوباما، نامه احمدی نژاد را مانند سلفش بوش، بی پاسخ بگذارد، باز هم این بی پاسخی، خود یک پاسخ به شمار می رود و به واقع، نفی شعارهای اوباما در طول رقابت های انتخاباتی است.

عدم پاسخ اوباما به این نامه، می تواند، ایران را از معرض این اتهام که "مذاکره گریز" است دور کند و در مقابل آمریکایی ها را با چنین اتهامی مواجه سازد و این، البته برای دولت آتی آمریکا که با شعار "تغییر" بر سر کار می آید، چندان راهگشا نخواهد بود.

در واقع اگر اوباما پاسخی به نامه ندهد، متهم به این خواهد شد که شعارهای انتخاباتی اش درباره مذاکره، آن هم بدون پیش شرط با ایران دروغ بوده است.

اما روی دوم سکه این است که اوباما، پاسخی درخور به این نامه دهد، (همان گونه که در اولین کنفرانس مطبوعاتی اش نیز گفته است که پاسخ نامه را خواهد داد) در آن صورت، می توان به گشوده شدن باب گفت و گوهای دوجانبه که مطلوب ملت های دوطرف است، امیدوار بود که در صورت تحقق چنین امری، باید گفت که بزرگترین اتفاق در روابط ایران و آمریکا در طول سه دهه گذشته روی داده است.

نامه احمدی نژاد به اوباما، درست در زمانی که خوش بینی های فراوانی ( و بعضا فراتر از حد) در سطح جهانی نسبت به پیروزی اوباما شکل گرفته است، می تواند بخشی از این فضا را معطوف ایران کند. به علاوه، از آنجا که برخی تحلیل گران، امکان اقدام یکجانبه بوش در دو ماه آخر دولت اش علیه ایران را منتفی نمی دانند (به گونه ای که حتی اوباما نیز در این باره به بوش هشدار داده است) نامه احمدی نژاد به رییس جمهور آتی آمریکا، احتمال اقدام رییس جمهور کنونی ایالات متحده علیه ایران را کمرنگ تر می کند.

در داخل نیز واکنش های متفاوتی نسبت به این نامه وجود داشته است.

از یک سو، گروهی این نامه را به نوعی عدول از ارزش های انقلاب اسلامی دانسته و آن را نکوهیده  و در مقابل بسیاری آن را اقدامی تنش زدا و در راستای منافع ملی کشور شمرده اند.

بی گمان، ارزش های انقلاب اسلامی به آن اندازه بی بنیاد نیست که با یک نامه متزلزل شوند. فراموش نکنیم که قطع رابطه با آمریکا، جزو ارزش های ذاتی انقلاب و نظام جمهوری اسلامی نیست بلکه آنچه به عنوان یک ارزش اصیل در نظام کنونی ایران و البته در تمام رژیم های حکومتی شناخته می شود، منافع ملی است که ممکن است روزی در قالب جنگ، قهر و قطع رابطه بروز و ظهور پیدا کند و روزی دیگر بر محور گفت و گو و برقراری روابط کامل دیپلماتیک.

در شرایط کنونی که دستگاه های رسانه ای ضدایرانی تلاش می کنند، چهره ای مصالحه گریز و خشن از کشورمان به نمایش درآورند، قطعا چنین حرکت هایی می تواند در راستای ترمیم وجهه بین المللی ایران ارزیابی شود.

نامه احمدی نژاد به اوباما، نشان دهنده تحول بزرگ در سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران است. فراموش نکنیم که در دوران ریاست جمهوری سید محمد خاتمی، برغم آنکه دولت وی متمایل به مذاکره با آمریکا بود ، فضای سیاسی داخلی ایران و گروه هایی که بعدها به "کفن پوش ها" معروف شدند، مانع از تحقق شرایط جدید شدند به گونه ای که خاتمی در اجلاس سازمان ملل، حتی نتوانست در جمع رهبران جهان عکس یادگاری بگیرد چون کلینتون در آن جمع حضور داشت!!

با این حال، هم اکنون، شرایط به گونه ای است که حرکت هوشمندانه به سمت مذاکره با آمریکا در ایران، منتقدان جدی و کفن پوش گذشته را ندارد و مهم تر از همه اینکه دستگاه دیپلماسی دولت نهم، این آمادگی را دارد که باب گفت و گوها را باز کند به ویژه آنکه این بار، شخص اول آمریکا، تصریح کرده است که او هم آماده مذاکره "بدون پیش شرط" با ایران است.

از سوی دیگر اگر دولت نهم بتواند در ماه های پیش از انتخابات ریاست جمهوری ایران، باب مذاکره با آمریکا را بگشاید و دستاوردی هم در این مسیر برای کشور داشته باشد، این مساله می تواند به عنوان یک برگ برنده موثر به کار تبلیغات انتخاباتی احمدی نژاد در رقابت های خرداد 1388 آید و در پیروزی احتمالی اش موثر افتد.

لبخند ژکوند صدام در تهران (+عکس)

تماشاخانه

پدر و مادر بی توجه به جوجه شاه کرکس / روشی خلاقانه برای آن‌که غذا بخورد (فیلم)

کشیش‌ها چطور به رژیم کودتا در برزیل پایان دادند؟ ژنرال ها و پله هم حریف کشیش ها و کمونیست ها نشدند (فیلم)

فیلم های دیگر