اما نکته اساسی درخصوص گفت و گو آن است که زمانی جریانات سیاسی قصد گفت وگو با یک جریان ملی را دارند، به این معناست که نهاد‌های ملی هم به نوعی نهاد سیاسی به‌حساب می‌آیند. حال سوال این است که نهاد‌های ملی قبول دارند که جریانی سیاسی هستند؟ اگر این نهاد‌ها بپذیرندکه درعین اینکه ملی هستند می‌توانند سیاسی هم باشند،

آنگاه مجددا این سوال مطرح خواهد شد که آیا نهاد‌های ملی می‌توانند نهادی سیاسی باشند یا اینکه این نهاد‌ها باید در ورای جهت‌گیری‌های سیاسی عمل کنند. واقعیت آن است که برخی از نهاد‌های ملی نمی‌پذیرند که ملی باقی بمانند و همواره درتلاشند که جایگاهی سیاسی برای خود به وجود آورند. اینکه نهاد‌های ملی قصد دارند بعد از یکی دو دهه با نهاد‌های سیاسی وارد گفت وگو‌ سیاسی شوند، نشان می‌دهد که نهاد‌های ملی اذعان دارند که جایگاه جناحی و سیاسی نیز برای خود تعریف کرده‌اند. ازسوی دیگر باید این واقعیت‌ را هم پذیرفت زیرا در عمل نیز در صحنه کنش‌ها و واکنش‌های سیاسی نهاد‌های ملی نقش دارند.

نهاد‌های ملی رنگ و بوی خطی و سیاسی پیدا کرده‌اند درحالی که به لحاظ منافع عمومی شاید بهتر بود که نهادهای ملی درجایگاه که برای آنها تعریف شده یعنی نهادی ورای جهت‌گیری‌های سیاسی باقی می‌ماند. نویسنده این قلم معتقد است باید در هر صورت حال که جناح‌اصلاح طلب منادی گفت و گو و ایجاد فضای آرامش در کشور هستند، باید از این گفت و گو‌ها استقبال کرد. البته قاعدتا نهادهای ملی از قدرت بیشتری در عرصه‌های گوناگون سیاسی برخوردار هستند.

قدرتی که اصلاح‌طلبان اگر چه درنزد افکار عمومی و طبقات مختلف جامعه دارند اما هیچ گاه به حد و اندازه نهاد‌های ملی نخواهد رسید. از این رو در گفت و گو بین نهادهای سیاسی و نهاد‌های ملی نباید توقع داشت که جرایانات ملی بخشی از قدرت خود را به جریانات سیاسی اصلاح‌طلب یا اصولگرا واگذار کند اما همین اندازه که نهاد‌های ملی پذیرفته‌اند که تنها آنها نیستند که باید در عرصه تصمیم گیری‌ها نقش داشته باشند بلکه نهاد‌های سیاسی هم از این حق قانونی برخوردارند که در صحنه کنش سیاسی مداخله کنند،جای تحصین دارد.کمترین فاصله این گفت و گو آن است که نهاد‌های ملی شنوای سخنان نهادهای سیاسی باشند تا اینکه نهاد‌های ملی به این درک برسند که اصلاحات نیاز امروز جامعه است تا همگان در جایگاه واقعی خود قرار داشته باشند.

کانال عصر ایران در تلگرام

تماشاخانه