آقای وزیر! متولی استقلال و پرسپولیس کیست؟

  سلطانی‎فر وزیر ورزش و جوانان در نشستی می‎گوید: «موفقیت در ورزش باعث شور و شعف ملت و یکپارچگی اقوام می‎شود. دو باشگاه استقلال و پرسپولیس با هزینه جاری حدود 80 میلیارد تومان، اوقات فراغت 40 الی 50 میلیون نفر را پر می‎کنند و البته یک ریال از این هزینه‎ها را هم دولت نمی‌دهد. در کدام حوزه دیگر چنین ابزار ارزانی با این برد قوی وجود دارد؟»

وقتی به این جملات می‏‎نگریم، تعجب می‎کنیم و می‎پرسیم:

1-اگر دولت هزینه‎های این دو باشگاه را نمی‎پردازد پس چرا متولی این دو باشگاه وزارت ورزش و جوانان است؟

2-اگر متولی پرداختی‎های این دو باشگاه اسپانسرها و پخش تلویزیونی (کمی رویاپرداز باشیم !) هستند پس چرا مدیران دولتی بر این دو باشگاه حضور پیدا می‎کنند و ماحصل کار مدیریتی این مدیران محرومیت و جریمه و بی‎آبروئی برای فوتبال ماست؟

3-آیا به واقع بیش از نیمی از جمیعت کشور با پرسپولیس و استقلال سرگرم می‎شود و مخاطب این دو تیم 40 میلیون تا 50 میلیون نفر است؟ و اصولا اگر 50 میلیون یک کشور با این دو تیم سرگرم می‎شوند پس چرا برای این سرگرمی، هر روز بیش از پیش با مشکلاتی چون خرید بلیط و حضور در استادیوم‎ها و عدم امکانات رفاهی و بی‌برنامگی ... مواجه هستند؟ اصولا در حالی که این دو باشگاه قادر به حل مسائل جاری خود نیستند چه اصراری است که به این سرگرمی 50 میلیون جمیعت ایرانی جنگ اعصاب و استرس مبنی بر سو مدیریت وارد شود؟

آقای وزیر! سوالاتی از این زمینه بسیار است و همه می‌دانیم که دو باشگاه استقلال و پرسپولیس کاملا از بودجه دولت تزریق می‎شود همانطور که صنایع خودرو ملی ایران به سایپا و پیکان و صنایع فولاد و فلزی ما به ذوب‎آهن و سپاهان و فولاد اهواز و سازمان‎های نظامی به تراکتورسازی ... کمک می‎کنند و صنایع نفت و گاز به پارس جم و... در این میان سر بینوا تیم‎هائی چون سپیدرود رشت و استقلال خوزستان و ... است که گوئی در آمارها نیستند اما به واقع خروجی این باشگاه‌ها برای مردم خشنودی و سرگرمی به ارمغان می‎آورد؟ می‌پرسیم اگر ورزش تجارت پرسود است پس چرا تا این اندازه مورد بی‎توجهی است؟ ورزش ما که باعث غرور و تحکم ملی است چرا این گونه با روزمرگی دست به گریبان است؟ آقای وزیر آیا بهتر نیست کمی از خیال‎پردازی‌ها دست برداریم و ببینیم چرا در امارات ... فوتبال واقعا مردم را سرگرم می‌کند؟

لحظه احساسی بوسه حامد آهنگی بر دست مادرش در کنسرت (فیلم)

تماشاخانه

باران نمی‌بارد یک بلاست وقتی می‌بارد بلایی تلخ‌تر / هیچ وقت مدیران از قبل آماده نیستند (فیلم)

خداحافظی با شکارچی طنزآمیز روزمرگی / ما زیر ذره بین نگاهش بودیم (فیلم)

فیلم های دیگر