ناآرامی های اخیر در تهران و سایر شهرهای ایران ، هم می تواند یک هشدار فرصت ساز برای مسوولان کشور باشد و هم نظام جمهوری اسلامی را با چالشی حیاتی مواجه سازد؛ فرصت یا چالش بودن این حوادث نیز بستگی تام و تمام دارد به نحوه برخورد با این رویداد اجتماعی و سیاسی.

اگر نیک بنگریم ، ریشه این ناآرامی ها، وجود نارضایتی انباشته شده در لایه های مختلف جامعه ایران است و این نارضایتی ها نیز از ناکارآمدی مسوولان در بخش و قوای مختلف نشأت گرفته است.

با پذیرش این نگاه، نوع برخورد با اعتراضات می تواند دوراندیشانه و مصلحانه باشد بدین گونه که در عین مدیریت فضا، ناآرامی ها را زنگ خطر و هشداری دانست که مسوولان را از غفلت هایشان بیرون می آورد، گوش هایشان را شنوا ، چشم هایشان را بینا می کند و به فکر و عمل برای حل مشکلات مردم سوق می دهد.

در واقع، صدای مردم که باید شنیده شود این است: آی مسوولان ! پر خطا بوده اید، راه تان را اصلاح کنید و بدانید که ما با هیچ کس بجز نظام مقدس جمهوری اسلامی عقد اخوت نبسته ایم .

اما اگر وقایع اخیر، با واکنش های تند، عصبی و هیجانی مواجه شود، آنچه حاصل می آید، پاشیدن بنزین بر روی آتش اعتراضات خواهد بود.

هر چند ممکن است در هر ناآرامی، افرادی نیز با اهداف خاص سوءاستفاده کنند ولی انگ و برچسب زدن به معترضان و آنان را اوباش و تفاله و عوامل بیگانه و ... نامیدن و به انواع کلمات توهین آمیز متصف کردن، تنها باعث رنجش بیشتر کسانی می شود که مطالبه اصلی شان شنیده شدن صدایشان است؛ چنین رویکردی در قبال معترضان، به مثابه پاشیدن نمک بر زخم های آنان است و نتیجه اش تشدید ناآرامی هاست، ناآرامی هایی که اگر مهار هم شوند، تبدیل به آتش زیر خاکستر می شوند و در زمانی دیگر، چالشی بزرگتر می سازند.

جمهوری اسلامی ایران ، آنقدر بزرگ و پرظرفیت است که بتواند همه صداها حتی صدای مخالفانش را در خود پژواک دهد؛ با این حال، برخی مسوولان با عدم شناخت از وسعت وجودی جمهوری اسلامی، محدودیت های شخصی خود را بر نظام تحمیل می کنند و نتیجه این می شود که تصویری ناشکیبا و کم ظرفیت از نظام جمهوری اسلامی ارائه می شود؛ این بزرگ ترین جفا به نظام جمهوری اسلامی ایران است.

کانال عصر ایران در تلگرام

تماشاخانه