به هر جا می نگری به آسمان، به خاک، به گل ها، به آب به دریا و هر آن چه بویی از طبیعت برده به هر چه می نگری تغییر را احساس می کنی، تغییر نه از جنسی که به ذهن من و تو می آید، بلکه گویی فرشته ای به نام بهار با چوب جادویی خود، عشق را به هر چه هست و نیست تزریق کرده و هست ها هست تر شده اند و نیست ها پا به عرصه وجود گذاشته اند …

بهار را در همه جا و همه کس می بینی، گفتم در همه جا …. بهار حتی به دل مرده مرداب نیز رسوخ می کند، گفتم در همه کس … بهار حتی به دل نوزادی در آغوش مادر، پیرزنی در خانه سالمندان، بیماری در کنج بیمارستان نیز سرک می کشد …

بهار در راه است تا با به تصویر کشیدن عشق آسمان به زمین و خوانش دلبری گل ها برای بلبل، رسم عاشقی را یاد من و تو بدهد و با نقش و نگارین کردن دنیا، خداوندی اش را به رخ بکشد، آری بهار خداوندیست که روح به کالبد طبیعت بخشیده، خداوندی که حکایت از خداوندگاری عظیم تر می دهد و شک ندارم که تو او را خوب می شناسی ….

همان خداوندی که بهار را می آورد و با چلچله ها می خواند، با خورشید می تابد، با باران می بارد، با باد هم نفس می شود و با انسان می نوازد، می سازد، می بوید، می نشیند و … همان که شب ها در میان ستاره ها جستجویش می کنیم و روزها در میان آدمیان تجلی اش را می بینیم و تو او را خوب می شناسی …

بهار در راه است و من به هر جا نگاه می کنم رد پایش را می بینم، در برگ های جوانه زده درختان، در موسیقی و آواز پرندگان، در رقص گل های کنار جاده، در دخترک گلفروش که با یک دست گل و با دست دیگرش فال دیوان حافظ شیرازی به من تعارف می کند و حتی در گل های قالیچه خانه مان که مادر دستی به سر و رویشان کشیده … بهار سر تا پای هستی من را فرا گرفته و من در حیرت از غوغای عروسی زمین و آسمان مانده ام.

و نوروز همچون همراهی قدیمی و یاری غار، به ساقدوشی بهار می آید و زمین و زمان و تقویم و سال را به برکت حضورش نو می کند.

نوروز گویا رسالتش رساندن رسالت بهار به گوش جهانیان است و تمام تلاشش را می کند تا در سیزده روز درس شادی و سرور به ما آدمیان بدهد زیرا که در حضور ملکه ای چون بهار پیشکشی درخورتر از اصل شادی وجود ندارد و ما گاهی حتی شادی کردن را از یاد می بریم.

و نوروز اصل ها را به یادمان می آورد …

به یادمان می آورد که زندگی تا زمانی که اصولش را ندانسته باشی جز سیاهی، سردی و خواب آلودگی برایت نخواهد داشت و اصول جز در اندیشه کردن در طبیعت که سرآغازش بهار است آموخته نخواهد شد!

به یادمان می آورد مادامی که هم جهت با مادرمان – زمین – پیش می رویم، با سازهایش می رقصیم و با شادی هایش می خندیم و زیبایی اش را لگدمال نمی کنیم هم سو با فطرت الهی خود نیز گام خواهیم برداشت.

به یادمان می آورد زندگی را با نگاهی نو نگریسته و به باوری عمیق درباره تازگی برسیم، باوری ماورای آن ها که نو شدن را تنها در خانه و لباس و عوض کردن مبلمان خلاصه می کنند.

تا به حال از خودت پرسیده ای که از نوروز و بهار چه می خواهی؟!

قدیم ترها اگر می پرسیدی از بهار و نوروز چه می خواهم خواسته هایم به سنگینی قلکی پر سر و صدا از عیدی بود و نخواستنی هایم در یک جمله خلاصه می شد: “پیک شادی نمی خواهم!”

بعدترها اگر سوالت را تکرار می کردی من در پاسخت فهرست بلندبالایی از خواسته هایم می دادم و صد البته در میانِ یک درمیان خواسته هایم ردپای چشم و هم چشمی های زنانه ام را می دیدی!

امروز اگر سوالت را دوباره بپرسی خواستن و نخواستن هایم رنگ و بوی دیگری به خود گرفته، “می خواهم” نوروز را از نو ببینم، با نگاه و چشمی نو … “نمی خواهم” نوروز بیاید و برود و ما آدم ها همچنان در افکار کهنه و کینه های قدیمی مان غرق باشیم، کهنه بیندیشیم و کهنه ببینیم!

و صد البته یادمان نرود که بعضی کهنگی ها را باید روی چشم گذاشت، کهنگی هایی که از اصالت های ما پاسداری می کنند، کهنگی هایی که نوروزهای خود را به برکت آن ها داریم، کهنگی هایی به قدمت یک تاریخ …

چرا راهی دور به درازای یک تاریخ برویم؟ بیا نزدیک ترها را بگردیم، کهنگی های مقدسی که در همین حوالی روزگار ما قدم می زنند … آدم های پر سن و سالی که از بس مهربانند گویا صد دل را در سینه خود جای داده اند و زیبایی را در نوع نگاه آن ها می توانی جستجو کنی، آدم هایی به بزرگی یک خاندان، آدم هایی با صفا و صمیمی که با نام “پدربزرگ و مادربزرگ” متبرک شده اند.

و من می دانم بهار می آید که به یادمان بیاورد خدا، زمین، زمان، نوروز، عشق و کهنگی های دوست داشتنی زندگی مان را فراموش نکنیم!

کانال عصر ایران در تلگرام

تماشاخانه