عصر ایران؛ مهسا جزینی ــ بعد از پیروزی انقلاب برخی به صرافت افتادند تا به جان نام ها بیفتند. هر نامی که پسوند شاه داشت باید تغییر می کرد. غافل از این که هر شاهی شاه نیست. فارغ از پیشینه کلمه شاه که ریشه در اسطوره و تاریخ ایرانی دارد، چیزی که آنها نفهمیدند معانی مختلف این کلمه بود.
«شاه» الزاماً به معنای «پادشاه یا سلطان» نیست و بر هر چیز برتر یا بزرگتری در نوع خود اطلاق میشود و دلالت میکند. مانند: «شاهنامه»، «شاهرود» و «شاهراه». گاهی حتی به همین معنا نیز نیستند و صرفاً شباهتی ظاهری با کلمه «شاه» است. مانند: «شاهین» و «خشیارشا» که گاه به اشتباه «خشایارشاه» نوشته میشود یا شاطره. علاوه بر اینها، حتی اگر نام خاصی دلالت بر پادشاه نیز میکرد، بهتر و شایستهتر بود که به منظور حفظ هویت تاریخی و مفاهیم جغرافیای تاریخی، بدون دستکاری باقی میماندند.
مکان های دیگری هم بودند که نامشان تغییریافت.روستاهای فراشاه، شاهآباد، باغ شاه و شاهآباد تفت بر اساس مصوبه هیات وزیران در سال 59 به ترتیب به اسلامیه، سعید آباد،باغ مهدی و اسلامآباد تغییر یافت.
نام شهر شاهپسند از توابع گنبدکاووس هم در همان سالهای نخست انقلاب به ازاد شهر تغییر یافت که یافت. اما کسی به صرافت تغییر نام آن نیفتاد یا اگر افتاد مانند ططری تیغش کارگر نشد. این درحالی است که شاه پسند نام یک گل هم هست.