جشن بزرگ خودباورى

در توصيف ويژگى هاى تاريخ بشرى، هر كس از زاويه ديد خاصى بدان مى پردازد و آن را بر اساس معيارهاى مورد نظر خود توضيح مى دهد.

در اين ميان، تاريخ بشرى از ديدگاه يك ناظر سياسى مى تواند به دفتر يادبودى تشبيه گردد كه انسان ها و ملت هاى مختلف براساس ميزان درايت، علم و توانمندى خود در آن دفتر، سطور و فصولى را به نام خود ثبت مى نمايند.

 

در اين دفتر يادبود، چه بسيار ملت هايى كه على رغم جمعيت، وسعت سرزمينى و توانايى هاى ظاهرى، نتوانسته اند جايگاه ويژه اى را به خود اختصاص دهند و چه بسيار انسان ها و ملت هايى كه به رغم محدوديت هاى جمعيتى، سرزمينى و اقتصادى و نظامى، فرازهاى قابل توجهى از تاريخ را به نام خود ثبت نموده اند.تاريخ انقلاب اسلامى ايران نيز همانند تمامى تحولات و تغييرات جوامع بشرى در بخشى از اين دفتر يادبود مضبوط بوده و تورق صفحات ۳۰ ساله آن، گاه انسان را به تأمل و حيرت وا مى دارد.

 

در صفحات ابتدايى تاريخ انقلاب، پس از روزهايى چون ۱۵ خرداد ،۱۳۴۲ ۲۲ بهمن ،۱۳۵۷ ۱۲ فروردين ،۱۳۵۸ روز بيستم فروردين ۱۳۸۶ به عنوان تبلور اراده ملى كشورمان، جايگاه ويژه و افتخارآفرينى را دارا است.بيستم فروردين ،۱۳۸۶ روزى است كه جمهورى اسلامى ايران به طور رسمى وارد مرحله توليد صنعتى سوخت هسته اى شده و در زمره معدود كشورهاى صاحب فناورى غنى سازى گرديد.اين رويداد كه در ميان ساير كشورها با ناباورى و حيرت روبه رو گرديد، برگ زرينى در تاريخ انقلاب اسلامى را به خود اختصاص داد كه علاوه بر نشان دادن ميزان توانمندى و همت سختكوشان ايرانى، حكايت از اين واقعيت شيرين داشت كه نظام مقدس جمهورى اسلامى ايران در عمر ۳۰ ساله خود، به مرحله اى از باورمندى و توان بين المللى رسيد كه هيچ قدرت جهانى و اراده سياسى توان مقاومت و بازايستايى اراده ملى ايران و ايرانى را نداشته و تمامى تهديدهاى بين المللى به نوعى در قالب فرصت هاى جديد براى خودباورى و توانمندسازى ملى به كار بسته شد.

 

در اين روز بزرگ ملى، فناورى صلح آميز هسته اى كه تا ديروز در انحصار تنها ۱۲ تا ۱۳ كشور جهان قرار داشت، نه با اختيار اين كشورها، بلكه با اراده ملت بزرگ ايران در اختيار صنعت و توسعه ملى قرار گرفت كه به اعتقاد تحليلگران امور اقتصادى و توسعه، گامى حياتى در عرصه توسعه ملى برداشته شد.اصولاً مبناى «توسعه پايدار» نيز چيزى فراتر از اين نيست كه در مسير توسعه و پيشرفت جوامع، همه ملت ها مستحق برخوردارى از يافته هاى علمى بشرى مى باشند و اين همان مفهوم مترقيانه «ميراث مشترك بشرى» مى باشد و در اين ميان موضوع تكاليف و وظايف سازمان ملل و مؤسسات وابسته به آن نظير آژانس بين المللى انرژى هسته اى، در قبال توزيع عادلانه يافته هاى علمى بشرى و جلوگيرى از انحصار صنعت و علم در دست معدود كشورها، مسئله اى است كه در جاى خود بايد بدان پرداخت.

 

در حال حاضر جمهورى اسلامى ايران به عنوان كشورى كه توانسته است با همت و اتكا به توانمندى هاى بومى و داخلى خود، به فناورى پيشرفته غنى سازى هسته اى براى توسعه و رفاه كشور دست يابد، بر ضرورت عملياتى شدن كليه تعهدات سازمان بين المللى انرژى هسته اى در قبال اعضاى NPT تأكيد داشته و خواستار محو سايه شوم تهديد تسليحات هسته اى در سرتاسر جهان مى باشد.خواسته انسانى و منطقى كشورمان مبنى بر لزوم محو تسليحات هسته اى در سرتاسر جهان، برگرفته از آموزه هاى اخلاقى و اعتقادى دين مبين اسلام مى باشد كه در آن هرگونه تهديد و توسل به تهديد جان مردم بى گناه، جرمى نابخشودنى محسوب مى گردد.

 

از سوى ديگر، انتظار منطقى از اين سازمان ها اين است كه در برابر قانونمدارى كشورى چون جمهورى اسلامى ايران (كه علاوه بر عضويت در NPT و پايبندى كامل به تعهدات مربوطه، نهايت شفافيت را در عملكرد خود نشان داده است) و قانونگريزى طرف هايى چون امريكا (با سابقه سوء مربوط به به كاربرى سلاح هسته اى در هيروشيما و ناكازاكى) و رژيم صهيونيستى (با توجه به عدم عضويت در NPT و اعتراف صريح مبنى بر دارا بودن صدها كلاهك هسته اى) واكنش هاى مناسب تشويقى يا تنبيهى از خود نشان دهند.

 

بدون ترديد حادثه ميمون و مبارك بيستم فروردين ،۱۳۸۶ علاوه بر ايجاد جهش بزرگ علمى و صنعتى در كشور، جايگاه سياسى جمهورى اسلامى ايران را در نظام بين الملل ارتقا داده و در عين حال، اين پيام را براى ملت هاى جهان بويژه ملل در حال توسعه در بر داشت كه براى دستيابى به توسعه پايدار و رفاه ملى، نبايست انتظار اقدامى جدى از سوى كشورهاى توسعه يافته داشت، بلكه اتكا به توان ملى و اصرار بر خواسته هاى مشروع، تنها راه رسيدن به خودكفايى علمى و اقتصادى مى باشد. از همين روى، روز ملى بيستم فروردين، به عنوان جشن بزرگ فناورى هسته اى نه تنها براى ملت حماسه آفرين ايران، بلكه براى كليه وجدان هاى بيدار بشرى و ملت هاى جهان الهام بخش خودباورى و بردبارى و تلاش مجدانه براى حصول حقوق قطعى و بديهى خود بوده و در تاريخ روابط بين الملل همچنان باقى خواهد ماند.