طرحی که باید تصویب شود: نمایندگان مجلس از دولتی ها پول نگیرند

عصرایران - یکی از اتفاقاتی که در ایام منتهی به رای اعتماد مجلس شورای اسلامی رخ داد، فاش شدن کمک 20 میلیارد تومانی یکی از وزرای پیشنهادی به نمایندگان مجلس بوده است.

این عضو جدید کابینه دهم که در دولت نهم عهده دار معاونت یکی از وزارتخانه ها بوده است، مبلغ مذکور را برای کمک به مساجد حوزه های انتخابیه نمایندگان مجلس تامین کرده تا از طریق مجلسی ها هزینه شود.

البته در گیرودار رای اعتماد، مطرح شد که این مبلغ برای تاثیرگذاری بر روی رای اعتماد هزینه می شود که در جواب گفته شد ماجرا به 2 ماه قبل برمی گردد و ربطی به رای اعتماد ندارد و از این قبیل مسایل.

از آنجا که اصل بر برائت است، ما نیز چنین اتهامی را متوجه کسی که هم اکنون عهده دار وزارت شده است نمی کنیم و مستندی هم نداریم که با قبول مسوولیت شرعی و قانونی بگوییم که حتما و لابد این پول برای خرید رای نمایندگان پرداخت شده است.

بنابراین از ورود به این دعوا اجتناب می کنیم و مساله ای مهم تر از نیت و علت این کمک 20 میلیارد تومانی را مطرح می کنیم.

بنابراین، طبق اصل برائت، بنا را بر این می گذاریم که مسوول دولتی مذکور، بدون هیچ چشمداشت شخصی و سیاسی، این 20 میلیارد را در اختیار نمایندگان مجلس قرار داده است تا آنها هم در حوزه های انتخابیه خود، خرج مساجد کنند.

ظاهر امر، بسیار پسندیده است و چه کسی می تواند کمک به مساجد را کاری نادرست بپندارد؟ اما سوال اینجاست که آیا قرار است مسایل در کشور به صورت کدخدامنشانه و هیاتی پیش برود؟ مثلا در همین مورد، آیا مساجد کشور متولی ندارند که نمایندگان باید عهده دار رساندن پول دولت به مساجد باشند؟

اگر قرار است کارهای مساجد را نمایندگان پارلمان انجام دهند یا به واسطه آنها کاری صورت گیرد، پس این همه تشکیلات مرتبط با مساجد برای چیست؟ سازمان تبلیغات و اوقاف و ستاد رسیدگی به امور مساجد و ... چه کاره اند؟

از طرف دیگر ، کجای وظایف نمایندگی آمده است که نمایندگان باید پول به مساجد برسانند؟ نمایندگان دو وظیفه بیشتر ندارند که اگر به درستی این دو را انجام دهند اساسا وقت و توانی برای پرداختن به امور دیگر نخواهند داشت و آن دو وظیفه "قانونگذاری و نظارت" است که البته در مقاطعی امور زودگذری مانند رای اعتماد نیز بدان افزوده می شود.

گذشته از این، فرض کنیم که نماینده ای این پول را گرفت، در چنین فرضی دو حالت متصور است: یا او درباره این پول امانتداری نمی کند و آن را تصاحب می کند یا در محلی غیر از آنچه باید، هزینه می کند که تکلیف چنین نماینده ای مشخص است و کسی در مجرم شناختن وی تردیدی نمی کند.

اما در اینجا نیز اصل برائت را جاری می کنیم و می گوییم نمایندگانی که چنین پول هایی را می گیرند، در کمال امانت و صداقت، آن را در جای خود یعنی در مساجد هزینه می کنند و فقط زحمت انتقال این پول را عهده دار می شوند.

چنین حالتی نیز دور از آفت نیست زیرا بهره مندی یک نماینده از چنین امکانی، در واقع یک رانت مالی قابل توجه به ویژه در شهرستان هاست تا با استفاده از اموال دولتی ، برای خود محبوبیت دست و پا کنند و در مقابل رقبای انتخاباتی آینده اش، با دوپینگ دولتی جلوتر باشد.

به عنوان مثال نماینده ای که 70-60 میلیون تومان پول بگیرد و بخواهد در مساجد حوزه انتخابیه اش پخش نماید، خواهد توانست با این پول در همه مناطق و محلات نفوذ کند و در قالب کمک به مساجد، برای خود تبلیغ کند و با این پول اعوان و انصار و مرید و طرفدار جذب نماید و این یعنی جفا به رقبای دیگر انتخاباتی که قرار است با چنین نماینده ای به رقابت سالم بپردازند.

 گذشته از همه اینها، وقتی جایگاه و شان نمایندگی، نظارت بر دولت و بازخواست آن  است، چه معنی دارد که نماینده مجلس ، از دولتی که تحت نظارتش هست، ولو برای نیات خیرخواهانه پول بگیرد ؟

آیا این امر، خدشه دار شدن جایگاه مجلس را به دنبال ندارد و آیا در افکار عمومی هزار اما و اگر و اتهام را به وجود نمی آورد؟

امتیاز ۴۴ مدرسه غیر انتفاعی چرا لغو شد؟

تماشاخانه

الگویی برای سازگاری با تغییرات اقلیمی / شهرهایی که در برابر سیل مسلح می‌شوند (فیلم)

دو دقیقه نفس گیر از یک فیلم جنگی مرجع در تاریخ سینما (تماشا کنید)

فیلم های دیگر