وی با بیان اینکه تهران نمونه ای از کلانشهر ناپایدار است و بیش از دهها برابر توان اکولوژیکی اش جمعیت دارد گفت: انحراف دو میلیارد مترمکعب حقابه کشاورزان شهرهای حاشیه ای تهران و ساخت بیش از 5 سد بزرگ کرج، لار، لتیان، ماملو و انتقال پرهزینه آب آن به تهران سبب توسعه ناپایدار این کلانشهر شده است.
ظفرنژاد افزود: اگر تهرانیها در مصرف آب صرفه جویی کنند و آن را به سه و نیم برابر استاندارد جهان برسانند، آبهای زیرزمینی و قنات ها برای تهرانی ها کافی است و نیازی به هزینه های کلان سد سازی،انتقال آب و گرفتن حقابه کشاورزان نیست.
این پژوهشگر با انتقاد از معماری، شهرسازی و راهسازی کلانشهر تهران گفت: معماری کنونی شهر تهران، تقلیدی از الگوهای غیر بومی و ناسازگار با اقلیم و فرهنگ بومی است که جایگزین معماری ساده، خودکفا و با هویت گذشته شهر تهران شده است.
وی راهسازی و شهرسازی غیر اصولی بر پایه الگوی ناپایدار و به دور از هویت ملی و تامین آب و نیرو با سد سازی و سامانه های پرهزینه انتقال آب و برق را از جمله پیامدهای توسعه ناپایدار الگوهای غیر بومی بیان کرد.
وی گفت: تضییع حق صدها هزار خانواده کشاورز و دامدار ساکن حاشیه سدها و راندن آنها از موطنشان، خشکیدن بیش از 180 هزار هکتار از دریاچه ارومیه به دلیل ساخت بیش از 40 سد روی رودهای آبریز این دریاچه و تجاوز به عرصه کوهستان ها و آبخیزها برای ساخت گورستان زباله از جمله مصادیق پیامدهای توسعه بی رویه شهرهاست.
وی افزود: تدوین راهبردهای توسعه پایدار کشاورزی، روستایی و عشایری با کمک جوامع بومی، نخبگان و پژوهشگران و سپردن تصمیم گیری به جوامع محلی و بومی توانمند شده از جمله راهکارهای ضروری در توسعه پایدار کشور است.