انصاف در تقابلات سیاسی: دولت را ناکارآمد نکنیم

عصرایران- چه بخواهیم و چه نخواهیم، هم اکنون، زمام امور قوه اجرایی کشور، در دستان فردی به نام محمود احمدی نژاد است؛ کسی که حکم ریاست جمهوری اش تنفیذ شده و قوه مقننه نیز برایش آیین تحلیف برگزار کرده و به وزرایش رای اعتماد داده است.

احمدی نژاد، هم اکنون، در حالی ریاست جمهوری ایران را عهده دار است که در کنار حامیان سرسختی قرار دارد.
مخالفان پروپا قرص اش هم پرشمارند و این، کار را برای او بسیار دشوار کرده است.

اینک حدود 4 ماه است که دولت دهم شکل گرفته و در بستری ناآرام پیش رفته است.

ناظران سیاسی و دنیا دیدگان عرصه سیاست، سخت بر این باورند که استمرار وضعیت کنونی، دولت را ناکارآمد، مخالفان را منکوب و فضای جامعه را امنیتی می کند؛ دقیقا همان چیزی که از آن به عنوان بازی باخت- باخت نام برده می شود.

اگر روند فعلی، فقط به زیان دولت حاکم بود و کشور و ملت از آن متضرر نمی شدند، لابد مخالفان دولت با خیال آسوده تری به تقابل و مبارزه سیاسی خویش حتی در عرصه خیابان ها ادامه می دادند.

متقابلا اگر تنها بازنده این میدان، اپوزیسیون دولت بود، حتما روند رادیکال تری از آنچه هست، از سوی دولت و حامیانش در قوای دیگر و نیروهای مسلح پیگیری می شد.

اما دو طرف می دانند که در این آوردگاه، جز تلفات و خسارات چیزی نه عاید خودشان می شود و نه عاید طرف مقابل؛ کما اینکه تاکنون اقتدار و حرمت دولت، به شکلی واضح آسیب دیده و از آن سو، بسیاری از فعالان سیاسی، با اتهامات سنگین راهی دادگاه و زندان شده اند و بسیاری از رسانه هایشان نیز به محاق توقیف رفته است.

در این میان به نظر می رسد هیچ کدام از دو طرف نیز حاضر به کوتاه آمدن نیستند و این واقعیت، دورنمای تحولات را مبهم و بسیار مه آلود ساخته است.

البته در اینجا، کسانی که آرمانی می اندیشند در هر دو گروه و دسته، لابد ایراداتی از این قبیل را وارد می کنند که برای چه کوتاه بیاییم. یک طرف، طیف مقابل را متهم به نادیده انگاشتن رای مردم می کند و می گوید تا به زیر کشیدن دولت از پای نخواهند نشست و طرف مقابل نیز آنان را متهم می نمایند که به انقلاب و کشور و نظام و مقدسات خیانت کرده اند و با بیگانگان سرو سر دارند و از این رو، باید تا نابودی کامل شان، به مبارزه ادامه داد.

بدیهی است که در میان قائلان این نظریات در هر دو طیف، هم می توان افراد فرصت طلب را یافت (که در دنیای سیاست امری طبیعی است) و هم انبوهی از مردمان خیرخواه و نیک اندیش را دید که دغدغه ای جز بلندنامی کشورشان و آینده فرزندانشان ندارند.

از این رو، می توان امیدوار بود که "دعوت به آرامش در عین حفظ دیدگاه ها" وجدان های بیدار زیادی را متوجه خود سازد.

باز می گردیم به آنچه در صدر مطلب حاضر بدان اشاره شد و آن، واقعیتی به نام ریاست جمهوری محمود احمدی نژاد است. او همان طور که ذکرش رفت- چه بخواهیم و چه نخواهیم- رییس دولت است و بخش بزرگی از امور کشور، از آموزش و پروش تا اقتصاد و بانکداری و از خوراک و پوشاک تا مسکن و تجارت و فرهنگ و ... در قبضه اختیار اوست.

با این حال، ادامه تقابلات به شکل کنونی و تنش های رو به تزاید سیاسی و امنیتی باعث می شوند نه او که هر کس دیگری هم که جایش بود، نتواند کار تدبیر امور و تمیشت ملک را آنگونه که باید و شاید به انجام رساند.

شاید برخی مخالفان بگویند "ما نیز همین را می خواهیم تا دولت او بر اثر ناکارآمدی سقوط کند". این جمله، شاید ظاهری صحیح داشته باشد اما واقعیت ها و تجربه ها، بی هیچ تعارفی نشان می دهد که این دولت یا شخص احمدی نژاد نیست که زمین می خورد بلکه دود این آتش افروخته از خرمن سیاست بازی و جناحی گری مستقیما به چشمان مردم می رود.

فراموش نکنیم که مخالفت بادولت یک چیز است و ناکارآمد کردن آن چیزی دیگر.در تمام دموکراسی های دنیا، اپوزیسیون دولت حاکم حتی اگر به سلامت انتخابات نیز تردید داشته باشد، دولت را از خدمت به مردم باز نمی دارد بلکه صرفا به نقد و انتقاد از دولت و مخالفت های سیاسی برای روشنگری می پردازد تا در دوره های دیگر، بتواند افکار  عمومی را از دولت حاکم به سمت خویش متمایل کند و قدرت را به دست گیرد.

از این رو، مخالفان دولت احمدی نژاد، اگر قصدی برای همکاری با این دولت ندارند (که ندارند و البته دولت هم زمینه این همکاری را فراهم نکرده است)، بهتر است این مخالفت ها را به عرصه تقابل با کارآمدی دولت نکشانند و در همان فاز سیاسی، به رقابت های متعارف جناحی بسنده کنند.

حضرت علی علیه السلام نیز برغم آنکه خود را محق به حکومت می دانستند، برای رعایت مصلحت جامعه و برای آنکه معیشت و آرامش مردم دستخوش ناملایمات نشود، با خلفای بعد از پیامبر (ص) نه تنها وارد جنگ و درگیری نشدند، بلکه بیشترین همکاری ها را داشتند و حتی فرزندان خود را به جنگ هایی می فرستادند که تحت فرماندهی خلفا انجام می شد.

البته این اشارت تاریخی، هرگز و هرگز بدین معنا نیست که ماجراهای دولت احمدی نژاد و مخالفانش را به دوران خانه نشینی یا امامت حضرت علی (ع) تشبیه کنیم چه آنکه هر چه باشد، احمدی نژاد، یک فرد ایرانی است که انتخابش توسط ولی فقیه تنفیذ شده و مخالفانش نیز همانند همه ما انسان های عادی و نه مانند علی (ع) معصوم اند. تنها وجه اشتراکی که می توان در این میان یافت، این است که حضرت علی (ع) به خاطر رعایت حال جامعه، هرگز فضای جامعه را متشنج نکرد بلکه به گونه حکیمانه و صبورانه عمل نمود که سرانجام، مردم به در خانه او آمدند و با التماس خواستار خلافتش شدند.

از این رو، به طریق اولی می توان دولت کنونی را در امر خدمت رسانی به مردم و در سیاست هایی که به صلاح جامعه و کشور است یاری رساند ولی در عین حال، نقدها را نیز مطرح کرد و کاستی هایش را فریاد نمود.

چهار سال دوم ریاست جمهوری احمدی نژاد، به هر شکلی که هست به سرخواهد آمد و چه خوب است که در این چهار سال که البته بخشی از آن سپری شده است، کاری کنیم که کشورمان- تاکید می کنم: کشورمان- گام هایی به جلو بردارد.

شاید مخالفان بگویند: "احمدی نژاد نمی تواند." در پاسخ باید گفت که به فرض که نمی تواند، آیا باید اوضاع را بدتر از این کنیم؟

اگر کارشکنی هایمان به گونه ای باشد که در یک مثال جزئی، راهی که باید برای یک روستا ساخته می شد، ساخته نشود و بیمارستانی که قرار بود در شهرستانی افتتاح شود، افتتاح نشود و جانی از بین برود، آیا به مسوولیت ایرانی بودن خودمان عمل کرده ایم؟

البته روی این سخن، فقط با مخالفان دولت نیست بلکه خود دولت نیز به طریق اولی مسوولیت دوچندانی دارد چه آنکه اگر حکیمانه و مدبرانه عمل نکند و جامعه را به التهاب کشد، در پیشگاه مردم، تاریخ و البته خداوند باید پاسخگو باشد.

 

 مخلص کلام آنکه عقل سلیم و عرق میهن دوستی ایجاب می کند که مخالفان دولت اعم از اصلاح طلب و اصولگرایان منتقد که در قدرت سهیم اند، آن را از کارآمدی ولو نسبی اش نیندازند و البته این توصیه، هرگز به معنای تعطیلی مخالفت سیاسی و نقد و روشنگری نیست چه آنکه در صورت تعطیلی این مسایل، به فاصله ای کوتاه تر از یک گام، جامعه در پرتگاه دیکتاتوری خواهد افتاد.

در واقع، یک کنشگر سیاسی بالغ و میهن دوست، به حدی از شعور سیاسی رسیده است که مخالفت دولت را تا مرزی ادامه دهد که مردم آسیب نبینند و دولت نیز جایگاه رفیع اش را پاس بدارد و با متانت و بزرگ منشی، فضای انتقاد را بازتر از گذشته کند. چه آنکه اگر جامعه احساس کند نمی تواند نقدهایش را- چه وارد و چه ناوارد- از طریق گفتمان و رسانه و تریبون آزاد بگوید، یا به آتش زیر خاکستر تبدیل می شود و یا آنکه به درگیری های خیابانی و حتی زیرزمینی روی می آورد که این وضعیت به هیچ روی دربرگیرنده مصالح بلند مدت کشور نیست.