طرح تحول اقتصادی؛ جراحی با بی حس کننده های دز پایین!

عصرایران- برخی مسوولان و رسانه ها، سخت اصرار دارند که اجرای طرح تحول اقتصادی با محوریت هدفمند کردن یارانه ها، مردم را دچار مشکلات معیشتی نخواهد کرد زیرا اولا این طرح، در روندی تدریجی و نه ناگهانی اجرا خواهد شد و ثانیا یارانه های نقدی جبران مافات خواهد کرد و نتیجتا فشاری بر معیشت مردم وارد نخواهد شد.

در مقابل اما، منتقدان می گویند که با اجرای این طرح، یک شکاف عمیق، بین افزایش قیمت ها و یارانه های نقدی پرداخت شده به مردم ایجاد خواهد شد که  عموم مردم، از پرکردن آن عاجز خواهند ماند و لذا دچار آسیب می شوند.
از این رو، تجویز آنها، عدم اجرای طرح تحول است.

واقعیت، اما این است که از یک سو، الزامات علم اقتصاد، اجرای طرح تحول را به گزینه ای ناگزیر برای ما تبدیل کرده است چه آنکه اقتصاد فرتوت ایران، یارای تحمل بار سنگین یارانه ها را به شکل کنونی ندارد و اگر هدفمند سازی یارانه ها عملی نشود، کل اقتصاد با تمام داشته ها و نداشته هایش فرو می پاشد و اساسا نظام اقتصادیی در کار نخواهد بود که بخواهد یارانه بدهد یا ندهد!

اما اینکه گفته می شود این طرح، هیچ فشاری بر مردم وارد نخواهد ساخت نیز سخن چندان مقرون به واقعیتی نیست چه آنکه یارانه های نقدی اندک - همان طور که منتقدان می گویند - توان حفظ توازن معیشتی را نخواهند داشت و طبیعی است که فشار این عدم توازن بین "درآمدها و یارانه های نقدی" با "هزینه های زندگی" بر مردم و به ویژه قشر متوسط و متوسط به پایین جامعه وارد خواهد شد.

بنابراین بهتر است به جای آنکه به مردم گفته شود این جراحی درد ندارد، واقعیت ها را صادقانه با آنها مطرح نمود و واقعیت این است، هر چند تلخ و گزنده: اقتصاد ملی ما ایرانیان عصر حاضر، توان تحمل بار سنگین یارانه ها را به شکل کنونی ندارد. بنابراین چاره ای جز هدفمند کردن یارانه ها نیست و این مهم، جز با کمک مردم و همراهی آنها در تحمل برخی سختی ها میسر نخواهد بود. در واقع، طرح تحول اقتصادی یک عمل جراحی است که با بی حسی موضعی صورت می گیرد اما مواد این بی حسی، که در اینجا، همان یارانه های نقدی هستند، آنقدر توانمند و "دز" بالا نیستند که بتوانند کل درد را تسکین دهند و لذا چاره ای جز تحمل درد برای رسیدن به سلامت پس از عمل جراحی نیست و کسی که تن به این درد ندهد و از عمل جراحی گریزان باشد، لابد باید خود را آماده مرگ نماید.

طرح تحول اقتصادی نیز، با تمام نقاط ضعف و قوت اش و با اصلاحاتی که باید با صلاحدید کارشناسان و اقتصاددانان دولتی و غیردولتی اعمال شود، طرحی است متعلق به اقتصاد ما مردم ایران و نه هیچ ملت دیگری. بنابراین باید مانند انسانی بالغ ، با بصیرت و آگاهی این دوره را پشت سر گذارد.

اگر با مردم، واقعیت ها صادقانه در میان گذاشته شوند، آنگاه مردم نیز شرافتمندانه اصلاح تاریخی اقتصاد ملی شان را همراهی خواهند کرد ، اما اگر اطلاعات غلط به مردم داده شود یا مجریان طرح از سر عناد و لجبازی با کارشناسان و اقتصاددانان بدان بپردازند، تبعات اجتماعی و سیاسی طرح، بسیار مخرب تر از پیامدهای اقتصادی آن خواهد بود.

منتقدان، البته نکته دیگری را نیز گوشزد می کنند و می گویند: ما اصل اجرای این طرح را قبول داریم و سختی هایش را نیز به جان می خریم اما این دولت، مرد اجرای آن نیست و عملا نخواهد توانست این بیمار را از اتاق عمل، سالم و زنده بیرون بیاورد.

فرض کنیم که این استدلال درست باشد. اما نباید فراموش کنیم که ما در عالم واقع قضایا را تحلیل می کنیم نه در فضای آرمانی خودمان و واقعیت نیز این است که "این دولت" قصد دارد حتما و حتما این جراحی را انجام دهد و ما چه بخواهیم و چه نخواهیم جسم بیمار اقتصاد ملی، تا چند وقت دیگر، بر روی برانکارد چرخ دار، به سوی اتاق عمل خواهد رفت که تیم جراحی دولت کنونی منتظرش هستند.

حال باید چه کرد؟ آیا باید برغم مخالفت و حتی دشمنی سیاسی با این تیم و فقط به خاطر حفظ جان بیمار و در واقع برای مردم، به این تیم کمک کرد یا آنکه پشت در ایستاد و سروصدا راه انداخت و به داخل اتاق عمل سنگ کوبید؟!

مسلم است که مردم دوستی و عقل اندیشی گزینه نخست را تجویز می کند. بنابراین بهتر است واقعیت را آنگونه که هست و ای بسا با میل ما همراه نیست، بپذیریم و اگر از عهده مان بر می آید ، این طرح را یاری کنیم ولو آنکه این یاری رسانی، در قالب نقدهای عالمانه، منصفانه و دلسوزانه باشد.
 البته تیم جراحی نیز باید ظرفیت پذیرش این کمک ها را داشته باشند و در تمام مراحل انجام این عمل جراحی سخت، از صمیم قلب و با حسن نیت پذیرای انتقادات و راهنمایی ها باشند و هرگز به قدرت دولتی خود غره نشود.

فقط در چنان صورتی است که می توان امیدوار بود بعد از پایان عمل جراحی، پزشک معالج، ماسک اش را از مقابل دهانش بردارد و جواب منتظران نگران پشت در اتاق عمل را با لبخند بدهد.