نامه سرگشاده موش ها به شهردار تهران

 
چه زود چهره واقعي خود را نمايان ساختيد!
 
آن همه پنهان كاري، آن همه فريبكاري … استفاده صلح آميز از انرژي هسته اي دروغي بيش نبود، از همان ابتدا نيز واضح بود در پشت قولهايي كه مي داديد هدفي غير از كشتار بي رحمانه نداريد … چه زود چهره واقعي خود را نمايان ساختيد … اما چه طور … اما چه طور دلتان مي آيد ما و زن و بچه هاي بي گناهمان را بكشيد … ما چه آزاري به شما رسانديم؟ ما كه به كسي كاري نداشتيم …

آقاي شهردار! نمي دانيد آن روز كه تصميم گرفتيد گربه هاي تهران را عقيم كنيد چه شور و شوقي در دلهاي ما بوجود آورديد، به خانه هر دوست و آشنايي مي رفتيم عكس شما را بر در و ديوار اتاق هايشان زده بودند و همه جا ذكر خير شما بود، آن روز شما را حامي خود مي دانستيم ... زهي خيال باطل ...

آقاي شهردار! آيا شما فراموش كرده ايد كه ما با خوردن آشغالها به شما كمك مي كنيم؟! اگر ما نباشيم كه بايد ماشين هاي حمل زباله تان را دو برابر كنيد، آيا بودجه لازم را داريد؟!

آقاي شهردار! ما حتي براي آنكه مزاحم شما نشويم و ايضا با توجه به ترافيك شهري زودتر به مقصد برسيم، از داخل جوي هاي آب رفت و آمد مي كنيم، باور كنيد همين عبور و مرور ما و خوردن آشغالهايي كه در مسير جوي هاي آب وجود دارد باعث عدم آبگرفتگي جوي هاي آب مي شود …

آقاي شهردار! زندگي بدون ما را تصور كن … آري تصور كردنش سخت است … اگر ما نباشيم براي ترساندن خانومهايتان از چه چيز ديگري مي توانيد استفاده كنيد؟ نگوييد سوسك … سوسك ها همشون پيش ما سوسكن! و با يك دمپايي كارشان ساخته مي شود ...

آقاي شهردار! ما در شهر فرهنگ سازي مي كنيم و در اين روزهايي كه جوانان شهرتان به سوي لحيم كاري كشيده مي شوند ما به باشگاه بدن سازي مي رويم، جثه ما را با اجدادمان مقايسه كنيد، باور كنيد پسر عمويي دارم كه براي عروسي دخترش يك گربه را شكار و براي مهمانان سرو كرد؛ هيكل ورزشكاري ما به خودي خود باعث ترويج فرهنگ ورزشي كردن است … چطور دلتان ميايد اين هيكل هاي ورزشكاري را زير گل ببريد ...

آقاي شهردار! همه اش لجن پراكني بدخواهان است، كمي به حافظه تاريخي خود رجوع كنيد، اگر واقعا ما طاعون و هزار نوع مرض داشته باشيم آيا مي توانيم اينگونه با طراوت و شادابي به اين طرف و آن طرف جست و خيز كنيم؟ آيا اين گونه چاق و چله خواهيم بود؟!

همه اش دروغ بود … اي لعنت به آن بازرسان كه آي كيوشان در حد موزاييك است … آنها چطور متوجه اهداف شوم شما نشدند …

آقاي شهردار! اين روزها مراقب هستم تا خدايي نكرده خانم و فرزندانم اخبار گوش نكنند و يا روزنامه را نخوانند … نمي دانم آنها چه حالي خواهند داشت هنگاميكه متوجه اين خبر شوند: «شهرداري تهران از انرژي هسته اي براي مرگ موشها استفاده مي كند.» ... هنوز هم فرصت هست، از تصميم خود صرف نظر كنيد ... .

لینک منبع