رفتارهای جنگ نظامی در رقابت سیاسی

عصرایران - رضا غبیشاوی

چندی است  شاهد مجموعه ای از تنش های نفس گیر و بی سابقه میان طیف های سیاسی داخل کشور هستیم و هر کدام از این طیف های سیاسی به واسطه امکانات در دسترس خود ، سعی دارند تا ضمن به عقب راندن حریف سیاسی، مواضع خود را به کرسی بنشانند.

در این میان اما ، آنچه وضعیت را آشفته می کند و روز به روز به میزان مشکلات و سختی وضع می افزاید شیوه رفتار عده ای در این رقابت سیاسی درون نظام است.

این عده که هر چه می گذرد رفتار و منش غیراخلاقی خود را بیش از پیش نمایان تر می کنند، صحنه سیاست کشور و رقابت های سیاسی را با "مطلق انگاری" مشاهده می کنند ؛ خود را حق مطلق می دانند و رقیب را عین باطل، خود را سفید و دیگران را سیاه.

این نگاه ، منتج به این نتیجه می شود که الگوهای رفتاری جنگ نظامی وارد تعاملات سیاسی می شود.
در جنگ نظامی ، اولا هر کدام از دو طرف درگیر ، خود را حق مطلق می دانند و ثانیاً ، غایت تلاش آنها ، نابودی کامل طرف مقابل است.

نابودی کامل یا حذف طرف مقابل نیز می تواند با کشتن نیروهای نظامی طرف مقابل، نابودی تاسیسات حیاتی و ... همراه شود.
همچنین در این روند علاوه بر بخش های نظامی ، تمامی بخش های غیرنظامی کشور حریف نیز مورد هدف قرار می گیرد مثلا حتی در یک کنفرانس بین المللی نیز سعی می شود تا در فعالیت های دیپلماتیک کشور متخاصم نظامی اخلال ایجاد شود یا اینکه تمامی بخش های اقتصادی، کشاورزی و بازرگانی کشور مقابل با هدف نابودی و ناکارآمدی مورد هدف قرار گیرد.

البته در این میان کسی این رفتارها را مورد سرزنش قرار نمی دهد چرا که براساس ضرب المثل معروف عربی "کل شی مباح فی الحرب و الحب" (همه چیز مباح است در جنگ و عشق.)

متاسفانه شاهد ان هستیم که رفتارهای جنگی در میدان سیاست طی ماه های گذشته ، به شکلی بارز نمود پیدا کرده است و به جای قواعد بازی سیاسی ، هنجارهای نبرد نظامی بر میدان حاکم شده است که طی آن ، کوشیده می شود ، حریف سیاسی ، نه به کنار رانده شود ، که به طور مطلق و برای همیشه نیست و نابود گردد! و برای این منظور نیز تمام عِده و عُده طرف مقابل مورد هدف و هجمه قرار می گیرد.

اما سوال این است که آیا این گونه برخورد و رفتار جنگی با طرف مقابل در صحنه سیاست داخل نظام نیز مناسب و به جاست؟

آیا مثلا می توان تلاش کرد تا امرار معاش مخالف سیاسی یا هواداران او را قطع کرد؟ آیا می توان جابه جایی و رفت و آمد او و هوادارانش را متوقف کرد؟ آیا می توان هوادارانش را از حقوق تصریح شده در قانون اساسی و قوانین جاری کشور محروم کرد؟ آیا می توان بدون نادیده گرفتن مبانی اخلاقی، ارزشی و قانونی به نابودی طیف سیاسی مقابل همت گمارد؟
شاید بتوان! اما عوارض و پیامدهای خطرناک این رویه برای کشور ، نظام و انقلاب را نباید از نظر دور داشت و البته این نکته مهم را که مردم ایران ، گرایش های سیاسی گوناگونی دارند که باید در چارچوب قوانین ، امکان حیات و فعالیت را برای همه آنان فراهم ساخت.