آتیلاحجازی

به شدت از ما عصبانی شد و گلایه کرد که چرا واقعیت را به او نگفته‌ایم. ما چاره‌ای نداشتیم و مجبور بودیم با دروغ گفتن کاری بکنیم که باعث شود روحیه‌اش پایین نیاید. زمانی که برای اولین بار با پدرم به بیمارستان مراجعه کردیم، دکتر گفت او سه ماه بیشتر زنده نمی‌ماند، اما همین که ما نگذاشتیم او بداند سرطان گرفته است باعث شد یک سال و چهار، پنج ماه زنده بماند و در مقابل سرطان مقاومت کند.