سامی

حبیب باوی ساجد به صدای خارج از تصویر درجهت پیش بردن روایت خود تکیه می کند و بااین تکنیک مستند افکار سامی را درتجربه ای روانشناختی واکاوی و آشکار می‌سازد. سامی زندگی‌اش را وقف دخترش سعاد می‌کند، تا جایی که پشت خود و پشت اسبش «وَرده» را تکیه‌گاهی برای دخترش قرار می‌دهد تا در مسیرهای گِلی مدرسه روی آن بنشیند تا احساس ضعف و ناتوانی نکند. او و اسبش تبدیل به دو پایی می‌شوند که سعاد با آنها راه می‌رود و این گفتار، تصویری بشدت انسانی وشاعرانه در ذهن بیننده می‌آفریند.

حبیب باوی‌ساجد با اشاره به روند دشوار تولید فیلمش گفت: ۶۴ جلسه فیلم‌برداری داشتیم، در گرمای ۵۳ درجه! آمبولانس همیشه کنارمان بود که اگر کسی غش کرد به بیمارستان برساند. تدوین فیلم هم یک سال طول کشید. در معادلات فیلم‌سازی چنین چیزی تعریف‌شده نیست.

«سامی» سرگذشت عاشقانه مردی را روایت می‌کند که فقدان بیست ساله همسرش را باور ندارد.