عصر ایران؛ فرشاد قوشچی* - کامران فانی بیشک در عمر 81 ساله خود بیشترین کتاب را خواند. هرچند خود چنین ادعایی نداشت و تنها ادعایی که می کرد، در پاسخ به این سوال که چرا بیشتر نمی نویسید؟ آن بود که دوست دارم بیشتر بخوانم.
حدود ده سال پیش برای گفت و شنودی به منزلش رفتم. مدت کوتاهی از درگذشت پوری سلطانی -" مادر کتابداری نوین ایران "- گذشته بود، به دیدارش رفتم که از پوری سلطانی بگوید و البته از خود و خاطراتش در کتابخانه ملی. خانه اش اگر اشتباه نکنم در نزدیکی خیابان فاطمی و کوچهای منشعب از خیابان پروین اعتصامی بود.
از آن خانه های دو یا سه طبقه دهۀ چهل خورشیدی، دری کوچک با ترکیبی از آهن و شیشه، راه پله ها و آپارتمانی که با موزائیک سنگفرش شده بود. مرا به اتاقی تقربیا ده متری راهنمایی کرد با میزی کوچک در وسط و صندلی های ساده و قدیمی و دور تا دور اتاق مملو از کتاب که در قفسه های فلزی چیده شده بود ، خانه اش هم مثل خودش ساده و صمیمی بود.
در طول مصاحبه سیگاری روشن کرد. پُکی می زد و خاموش می کرد تا پایان گفتگو سیگارش به انتها نرسید. با سیگار هم به مهربانی و با طمانینه رفتار می کرد. سالها با مادرش تنها زیسته بود و پس از مادر ، خاله اش با او همراه شده بود.
در گفتوگوهای دو نفره زمانی که صحبت از شخصی ثالث است اغلب از او با نام یا نام خانوادگی یاد میشود. اما کامران فانی هر زمان که از پوری سلطانی سخن می گفت ، عبارت " خانم پوری سلطانی " را بکار می برد.
آهسته صحبت میکرد و صدایی زیر داشت هنوز زنگ صدای مهرباناش در گوشم طنینانداز است. به من گفت اهمیت و تفاوت انسانهای بزرگ در این است که در بزنگاه های تاریخ صحیح عمل کنند و در جای دُرست تاریخ قرار گیرند.در این صورت منشأ اثر خواهند شد.
در گفت وگوهایم انسان های شریف زیادی دیدهام اما او بدون تردید یکی از شریفترین ایشان بود. تنها همنشین همیشگیاش کتاب بود و بس، فرصتی باشد شرح کاملی از دیدار آن شب خواهم نوشت.
-----------------------------
*روزنامهنگار و دانشیار دانشگاه