عصر ایران؛ حسن و محسن ظهوری ـ وقتی می‌گوییم ایران برای همه ایرانیان است، واقعا به این جمله اعتقاد داریم؟ همه ایرانیان، یعنی حتی معلولان جسمی و ذهنی؟ در مراکز فراگیر کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان، کودکان دارای معلولیت، در کنار کودکان سالم بازی و فعالیت می‌کنند و هیچ تفاوتی میان‌شان وجود ندارد. با هم قصه می‌خوانند، سفالگری می‌کنند، به تماشای فیلم می‌نشینند و برای اجرای تئاتر آماده می‌شوند.
در کدام رمان و داستان، یک معلول، شخصیت اصلی بوده؟ در سینما و تئاترمان چه؟ چرا فقط حضوری برای نمایش مصیبت و رنج دارند؟ چقدر کتاب برای نابینایان منتشر می‌شود؟ چند فیلم حداقل در رده سنی کودکان ناشنوا زیرنویس شده؟
گرچه آمار معلولان ایران به روز و دقیق نیست، می‌دانیم که حدود ۱.۵ میلیون ایرانی دچار معلولیت هستند. حدود ۱۰۰ هزار نابینا و کم‌بینا که می‌‌خواهند کتاب بخوانند. ۲۳۰ هزار نفر ناشنوا و کم‌شنوا که می‌توانند فیلمی را با زیرنویس ببینند. ۶۰۰ هزار فرد دارای معلولیت جسمی و حرکتی که نمی‌توانند از اتوبوس و مترو استفاده کنند و حدود ۳۵۰ هزار ایرانی دارای اختلال ذهنی که کمترین امکانات را برای زندگی معمولی دارند. از بحث مسئولیت اجتماعی هم بگذریم و حسابگرانه محاسبه کنید، آمار جمعیتی خوبی برای یک ناشر یا تهیه‌کننده فرهنگی در بخش خصوصی است که بتواند محصولش را به این بازار برساند. بازاری بی‌رقیب و بکر که آماده حضور یک سرمایه‌گذار است.
حداقل اینکه می‌توان به کمک کانون پرورش فکری آمد و حالا که مرکزی برای کمک به کودکان معلول وجود دارد، همان‌جا را تجهیز کرد.