عصر ایران؛ امیر حسن خدیر- «آقای پژمان جمشیدی! در فوتبال که به جایی نرسیدید. فکر نمی‌کنید برای دیده شدن، راه‌های بهتری هم وجود دارد و دیده شدن صرفاً با بازیگری نیست؟»
این پرسش یک خبرنگار سینمایی از بازیکن سابق فوتبال و بازیگر کنونی سینمای ایران در نشست فیلم «خط فرضی» در جشنوارۀ فیلم فجر واکنش‌های گسترده و غالباً منفی و تندی در پی داشته است.
اولین و صریح‌ترین واکنش از آزیتا حاجیان بازیگر دیگر همان فیلم و یکی از شاخص‌ترین هنرمندان سینمای ایران بود که سؤال کننده را به «ترور شخصیت» متهم کرد و گفت «اگر مسألۀ شخصی دارید به صورت خصوصی مطرح می‌کردید نه در جمع».
خود پژمان جمشیدی اما از کوره درنرفت و واکنش سردی نشان داد که به نظر می‌رسید بیشتر به خاطر شوک ناشی از خبر ناباورانۀ درگذشت هم‌بازی سابق – علی انصاریان - بود و گفت «خود زندگی برایم ارزشی ندارد چه رسد به دیده شدن». لحن او هر چند آمیخته با رنجش بود اما ماسک کرونا اجازه نمی‌داد از چهره‌اش دریابیم تا چه حد زخم تحقیر او را به درد آورده است.
در این فاصله این بحث درگرفته که آیا چنین پرسشی را میتوان مصداق توهین دانست یا نه و آیا تحقیری در آن مستتر است که اهانت دانسته شود یا حق خبرنگار است که بپرسد و فریاد نزده و اگر ناصواب بوده مجری و مدیر جلسه – محمود گبرلو- نباید می‌خوانده است. کما این که بعید بود اگر کسی ناسزایی خطاب به خود او می‌‌نوشت، بخواند.
دفاع خانم حاجیان نیز مبتنی بر زحمات او در فیلم «خط فرضی» بود و سینماگران نیز به کاندیداتوری برای سیمرغ بلورین اشاره کردند.
من اما اتفاقا با این جنبه‌ها کار ندارم و می خواهم فرض پرسش را به چالش بکشم. آنجا که میگوید: « در فوتبال که به جایی نرسیدید»!
پژمان جمشیدی می توانست بگوید «این نشست، سینمایی و دربارۀ فیلم است و گرنه می خواستم توضیح دهید مگر فوتبال برای رسیدن است؟ بقیه ده ها جام باشگاه های آسیا و قهرمانی با تیم ملی را بالای سر برده‌اند و من نه؟»
در این نوشته اما می‌خواهم بگویم اتفاقا در فوتبال به جایی رسید و اگر نرسیده بود که در سینما هم وجه فوتبالی او به یاد نمی‌آمد!
هر چند که در کلیت داستان «رسیدن»ی در کار نیست و همه «رفتن» است و اگر می‌خواسته با فوتبال، مشهور شود که شده و به نسبت مشاغل دیگر درآمدی به مراتب بیشتر کسب کند که کرده و زندگی را با فوتبال معنی کند هم انجام داده و اینها مگر رسیدن نیست؟!
اظهار نظر دربارۀ کیفیت بازی پژمان جمشیدی در فیلمهای امسال جشنواره با اهل فن است ولی وقتی امسال هم نامزد دریافت سیمرغ شده لابد «آن»ی دارد و از دو حال خارج نیست: یا داوران هم تحت تأثیر آوازۀ پیشین فوتبال او بوده‌اند که پس لابد به جایی رسیده بود که او را هنوز در آنجا به یاد می‌آورند ویا هیچ ربطی به دوران فوتبال ندارد و کاملا سینمایی است. در این صورت اگر هم برای «دیده شدن» بوده جای درستی آمده و وقتی کاندیدای سیمرغ شده یعنی دیده شده و با این وصف چرا باید فکر کند راه های دیگری هم هست؟!
مثل کسی که به رگۀ طلا دست پیدا کرده و به او بگوییم فکر نمی‌کنی برای ثروتمند شدن راه‌های دیگری هم هست؟!
طلا و نماد ثروت در دست جویندۀ دیروز و یابندۀ امروز باشد و بگوییم فکر نمی‌کنی چنان باشد؟!
درست است که هم فوتبال، بازی است و هم نمایش، بازی و به یکی بازیکن می‌گویند و به دیگری بازیگری و از این حیث اشتراک دارند و هر دو برای جلب رضایت و لذت تماشاگر روی سن و جلوی دوربین و به زمین چمن می‌روند اما به وجه سینمایی کار ندارم و اتفاقا بخش اول را باید به چالش کشید که به جایی نرسیدی!
اگر 81 بازی با پیراهن پرسپولیس، به جایی رسیدن در فوتبال نیست، به جایی رسیدن چیست؟
به یاد آوریم حسین هدایتی با پول هنگفت بادآورده یا وام بانکی یا هر چه، تیمی از ستارگان را با نام «استیل آذین» را روانۀ لیگ برتر کرد. یکی از آن بازیکنان همین پژمان بود.
آری، ستاره درجه بندی دارد. هیچ گاه علی دایی و علی کریمی و مجتبی جباری و فرهاد مجیدی نبود. اما مطرح بود و اگر مطرح نبود که این همه سابقۀ فوتبال او یادآوری نمی‌شد!
بازی در تیم ملی‌یی که سرمربی آن بلاژویچ باشد و در همان پست که مهدی مهدوی‌کیا حضور داشته 14 بازی ملی انجام دهی به جایی رسیدن نیست؟ نکند به کمتر از بارسا یا رئال، رضایت نمی‌دهند!
مربی خارجی و درجه اولی در حد «بلاژ» سفارش نمی‌پذیرد منتها یکی قدر می‌داند و کسی هم مثل مجاهد خذیراوی از درک آن عاجز می‌ماند.
پژمان جمشیدی اما تنها در پرسپولیس بازی نکرده و بد نیست از تیم‌های دیگری که در آنها بازی کرده هم نام ببریم: پاس تهران، سایپا، فولاد و ابومسلم. آیا اینها بالاترین سطح فوتبال ایران نیستند؟!
پس، جدای این که فرض سؤال از اساس نادرست است که «در فوتبال به جایی نرسیده» این واقعیت را هم نباید نادیده انگاشت که اگر نوۀ علی پروین باشی و به محمد پنجعلی سفارش شوی و نتوانی خوب بازی کنی دوام نمی آوری و فوتبال به «والا رضا» هم رحم نمی‌کند.
اگر غرض، نفی گزارۀ اول نبود می شد به حمایت صریح بازیگرانی چون پیمان معادی و هومن سیدی و آزیتا خانم حاجیان که هر سه به جاهایی رسیده‌اند و به نامزدی سیمرغ که بر بلندترین جا وقلۀ قاف سینما می‌نشیند اشاره کرد.
اما اینها را نوشتم تا بگویم اتفاقا در فوتبال به جایی رسید و با همان سرمایه وارد سینما شد. هر چند هم فوتبال، بازی است و هم سینما بازی است.چرا استادیوم های ورزشی را این گونه می‌سازند؟ جز برای تماشا؟
چرا فوتبال این همه جذاب شده؟ جز به لطف فناوری های تصویری؟
پس این دو وادی چندان هم با هم بیگانه نیستند.
جدای اینها اما دوست عزیز! رسیدنی در کار نیست چرا که هر چه بروی نمی‌رسی.
میتوان دوست نداشت. میتوان نپسندید اما نمی‌توان گفت که به جایی نرسیدی! چون رسید...
--------------------------
بیشتر یخوانید:
*توضیح گبرلو درباره ماجرای سوال جنجالی از پژمان جمشیدی
*انتقاد مجری تلویزیون از ایجاد هجمه علیه پژمان جمشیدی (فیلم)
* پژمان جمشیدی هم کرونا گرفته بود
از این نویسنده پیش‌تر منتشر شده است:
*مرگ پائولو روسی؛ او که اشک برزیل را درآورد
*مرگ مارادونا / دربارۀ پسری که فوتبالیست نبود، خودِ فوتبال بود
*امشب، رقیب به افتخار لیورپول تونل افتخار می‌گشاید/ 10 نکته به بهانۀ قهرمانی پس از 30 سال
*ناصر حجازی؛ افسانۀ او که پرواز میکرد، کرنش نمی‌کرد
*شب های فوتبالی؛ غلط خوانی و غلط گویی در مستندِ نامستندِ تلویزیونی
*پرویز ابوطالب؛ خاموشیِ «خدمت‌گزارِ خاموش» فوتبال ایران
*آقای حسن روشن! خاطره بگویید و روایت کنید، اما لطفاً دقیق و بی‌شایبه
تماشاپی باید بپسندد که می پسندد و دوست داردبقیه رو ول کن از حسودیه حسود هرگز نیاسود
پژمان هم توی فوتبال خوب بود هم توی سینما عالی
بهترین دلیل که هر کدام از بازیکنانی مثل دایی کریمی مجیدی پروین قلعه نوعی گرچه اصلا بازیگر نیستند ولی اگر اعلام امادگی کنند کارگدانان جلوی خانه انها صف می بندندچون دنبال سود کردن از را شهرت انان هستند
بالاخره هر کسی از یه جایی به جایی میرسه دیگه!!!
شما از تهران تا قم نری، نمیتونی بری کاشان!!!
تشکر از نویسنده
اقایان خبرنگار خودشان با این فردی که این گونه سوال کرده است برخورد کنند فردمجری چرا مصداق توهین را نمی داند!
از مسئولان امر می خواهیم با فرد خبرنگار ومجری برخوردی مناسب کنند تا بی ادبی ....
قشنگ معلوم بود با پول یا پارتی اومده توی فوتبال
مردم می فهمند
چطور کسی این چیزا رو درباره مهدوی کیا و کریمی و کریم باقری نمیگه؟
چون اونا فوتبالیست واقعی بودند نه قلابی مثل امثال پژمان جمشیدی
طبعا مقایسه ش با ستاره ها کار غلطی هست.
اما مجتبی جباری چی بود اون وسط؟؟؟
یعنی مثال بهتر نبود؟
آخه مجتبی جباری؟
به نظرم ساده و روان بازی میکنه
من دوسش دارم و براش آرزوی موفقیت میکنم
پژمان فوتبالیست خیلی خوبی بود که اگه بیشتر شانس داشت خیلی خیلی بیشتر جلو میرفت .
ببینید چطور تیتر خبر ها شده؟!
دوماً جوابتون واقعا قابل تامل بود و زیبا
سوما شاید من نه از فوتبال جمشیدی خوشم میومد و نه از بازی کردنش و نه از فیلم های که بازی کرده
ولی این نظر منه و مال خودمه و هیچ دلیل منطقی و اخلاقی و شرعی و عرفی و هیچ چیز دیگه ای نداره که به خودم این اجازه را بدم که چنین سوالی مطرح بکنم، اون هم در جمع
من نه کارشناس فوتبال هستم که درمورد فوتبال ایشون نظر بدم و نه منتقد سینما
یک بیننده کاملا معمولی که از بعضی ها خوشم میاد و نسبت بهشون «حب» پیدا میکنم و از بعضی ها خوشم نمیاد، ولی دلیل نداره نسبت بهشون «بغض» پیدا کنم.
واقعا امثال اینها فرهنگ و هنر مملکت رو به گند کشیدن... فوتبالیست میخاد ستاره سینما بشه؛ سینماگر بیکار در تمرینات باشگاه ها پا به توپ میشه که مثلا خودی نشون بده؛ خواننده در حال تدوین برنامه تلویزیونی دیده میشه؛ سیاستمدار دست چندم در تیزر فیلم جدید فلان کارگردان ظهور میکنه... اینهایی که حتی در شغل تخصصی خودشون هم نتونستن خودی نشون بدن و از یاد و خاطره ها پاک شدن چجوری بخودشون اجازه میدن در حوزه ای که تخصص ندارن ورود کنن؟؟ مگر غیر از اینه که برای ورود به دنیای سینمایی باید اولا تحصیلات آکادمیک داشت، تئاتر کار کرد، برای مدتی زیر نظر اساتید حوزه سینما کار کرد، از نقش های کوچک و باصطلاح "در سایه" در سریال یا سینما شروع کرد تا پله پله مدارج ترقی طی بشه و بازیگر آبدیده بشه برای نقش های پررنگ و تخصصی... اونوقت این آقای فوتبالیست کدام پله رو طی کردن؟؟ غیر از اینه که از شهرت فوتبالی در پی کسب منفعت شخصی هست؟؟؟ این گندی که الان تو حوزه فرهنگ و هنر دیده میشه حاصل تلاش یکعده لمپن برای رسیدن به جایی است که امثال مشایخی، انتظامی، کشاورز، رشیدی یا نصیریان بیش از ۶ دهه براش زحمت کشیدن... ایشان حتی تو کنفرانس مطبوعاتی نتونست از خودش دفاع کنه و ادبیاتی که صحبت میکرد نشون از کم سوادی و نبود دانش در این حوزه بود...
بحث اینه که پژمان فرآیند بازیگر شدن رو طی نکرده و داره از اسم و رسمش استفاده میکنه همانطور که علی کریمی هم اگه بخاد وارد بازیگری بشه براحتی میتونه. چرا؟؟ چون پول و اسم و رسم داره و هنر بازیگری اش در درجه آخر اهمیت قرار میگیره.. در ثانی، تکلیف اینهمه فارغ التحصیل تئاتر و سینما که هم علمشو دارن، هم مدرک، هم شاید پتانسیل بازیگری ولی بدلیل وجود سینمای مافیایی و باندبازی نمیتونن خودی نشون بدن چی میشه؟؟ بازیگری شغلی تخصصیه و از همه بر نمیاد. اون چیزی که شما از پژمان میبینید دلقک بازی و شومنیسم هست...
هر کسی می تواند و حق دارد خود را در موقعیتهای مختلف بیازماید، اگر موفق و مورد اقبال عموم واقع شد رشد و پیشرفت میکند و اگر نه، سراغ کار دیگری می رود.
گويا فرزند آن نازنين مهرداد خان خدير باشى ؟! حقا كه
حلال زاده اى ! خداوند يارت باشد
واقعا در این جمله بندی که مطرح شده جز اینکه بنظر میاد مشکل شخصی داشته چیز دیگه ای هست؟
آیا همونجور که بازیگرها و بازیکن ها باید حرفه ای باشند در گفتار و عمل، خبرنگاران نباید حرفه ای باشند؟
این گونه سوال پرسیدن را احتمالا در چاله میدان هم میتوان شنید. انتظار از خبرنگار تخصصی سینما آیا این گونه سوالات است؟
مهارت داشتن مهمترین اصل است و اگر پژمان جمشیدی توانسته در عرصه هنر مهارتی از خود نشان داده و تحسین خیلی ها را به دنبال داشته مرحبا دارد
شما هم نشان دادی که به جایی رسیده ای و انشاءا.. روز بروز هم پیشرفت کنی
فوتبالی ها چون بازیکنانی هستند که نقش بازی نمیکنند و خود واقعیشون در تلوزیون دیدیم خیلی رئال هستند و توانایی این دارند که سینمایی بشوند ولی بر عکسش این داستان هرگز اتفاق نخواهد افتاد
شخصاً بعضی فیلم هارو فقط به خاطر حضور پژمان دیده ام! دیگر از یه بازیگر چی می خوای جناب خبرنگار؟!
کسی از اریک کانتونا همچین سوالی نکرد کخ چرا فوتبالیست رفته بازیگر شده
کسی از ریگان سوال نکرد بعد از بازیگری چرا رفت رییس جمهور شد
به قول معروف
اومد روی بوم قالی را تکون داد، قالی خاک نداشت خودشو نشون داد
این تیکه اش و نویسنده زده جاده خاکی خخخ مجبوری الکی در و تخته جور کنی که بهم نیاد
ولی در کل پژمان جمشیدی خوب بازی می کنه و این سوال عین توهین بود