غزل شماره 157 حافظ

هر که را با خط سبزت سر سودا باشد
پای از این دایره بیرون ننهد تا باشد

من چو از خاک لحد لاله صفت برخیزم
داغ سودای توام سر سویدا باشد

تو خود ای گوهر یک دانه کجایی آخر
کز غمت دیده مردم همه دریا باشد

از بن هر مژه‌ام آب روان است بیا
اگرت میل لب جوی و تماشا باشد

چون گل و می دمی از پرده برون آی و درآ
که دگرباره ملاقات نه پیدا باشد

ظل ممدود خم زلف توام بر سر باد
کاندر این سایه قرار دل شیدا باشد

چشمت از ناز به حافظ نکند میل آری
سرگرانی صفت نرگس رعنا باشد

تفسیر :

برای تحقق یافتن اهداف و آرزوها باید از همه لحظات زندگی استفاده کرده و آن ها را هدر ندهید. از کینه توزی و کدورت حذر کنید و مهربانی و عشق خود را نثار دیگران کنید. ثابت قدم باشید تا به مراد دل خود برسید.

اندوهگین نباشید که با گله و شکایت درهای بسته باز نخواهد شد. از یاد خداوند غافل نشوید و با ایمان و توکل جلو بروید تا بتوانید بر سختی ها و غم و غصه غلبه کنید. به زودی مسافرتی پر برکت در پیش خواهید داشت.