غزل شماره 260 حافظ

ای سرو ناز حسن که خوش می‌روی به ناز
عشاق را به ناز تو هر لحظه صد نیاز

فرخنده باد طلعت خوبت که در ازل
ببریده‌اند بر قد سروت قبای ناز

آن را که بوی عنبر زلف تو آرزوست
چون عود گو بر آتش سودا بسوز و ساز

پروانه را ز شمع بود سوز دل ولی
بی شمع عارض تو دلم را بود گداز

صوفی که بی تو توبه ز می کرده بود دوش
بشکست عهد چون در میخانه دید باز

از طعنه رقیب نگردد عیار من
چون زر اگر برند مرا در دهان گاز

دل کز طواف کعبه کویت وقوف یافت
از شوق آن حریم ندارد سر حجاز

هر دم به خون دیده چه حاجت وضو چو نیست
بی طاق ابروی تو نماز مرا جواز

چون باده باز بر سر خم رفت کف زنان
حافظ که دوش از لب ساقی شنید راز

تفسیر :

در این راه صبوری کنید و غم هجران را تحمل کنید تا به زودی به وصال یار برسید. برای نشان دادن خلوص نیت خود، با مردم با صداقت رفتار کرده و صمیمی باشید. برای گذر از سختی ها و رسیدن به اهداف با گام های استوار قدم برداشته و از کنایه و طعنه های حسودان نترسید.

برخی از دوستان به کمک شما نیاز دارند و طلب یاری می کنند، دست رد به سینه آن ها نزنید و سعی کنید به عهد و پیمان خود وفادار بمانید. اسرار خود را نزد نامحرم فاش نکنید و به خداوند توکل داشته باشید.