غزل شماره 412 حافظ

مرا چشمیست خون افشان ز دست آن کمان ابرو
جهان بس فتنه خواهد دید از آن چشم و از آن ابرو

غلام چشم آن ترکم که در خواب خوش مستی
نگارین گلشنش روی است و مشکین سایبان ابرو

هلالی شد تنم زین غم که با طغرای ابرویش
که باشد مه که بنماید ز طاق آسمان ابرو

رقیبان غافل و ما را از آن چشم و جبین هر دم
هزاران گونه پیغام است و حاجب در میان ابرو

روان گوشه گیران را جبینش طرفه گلزاریست
که بر طرف سمن زارش همی‌گردد چمان ابرو

دگر حور و پری را کس نگوید با چنین حسنی
که این را این چنین چشم است و آن را آن چنان ابرو

تو کافردل نمی‌بندی نقاب زلف و می‌ترسم
که محرابم بگرداند خم آن دلستان ابرو

اگر چه مرغ زیرک بود حافظ در هواداری
به تیر غمزه صیدش کرد چشم آن کمان ابرو

تفسیر :

مال و زینت های دنیا باعث شده خدا را از یاد برده و دچار غفلت و بی خبری شده اید. اگرچه تلاش زیادی برای رسیدن به خواسته های خود انجام می دهید اما ایمان کم و فراموش کردن خدا باعث بی ثمر ماندن همه سخت کوشی ها شده است.

به پروردگار یکتا توکل داشته باشید و با یاد او هر کاری را انجام دهید تا به مسیر درست را طی کرده و بر رقیبان پیروز شوید.