غزل شماره 449 حافظ

ای که مهجوری عشاق روا می‌داری
عاشقان را ز بر خویش جدا می‌داری

تشنه بادیه را هم به زلالی دریاب
به امیدی که در این ره به خدا می‌داری

دل ببردی و بحل کردمت ای جان لیکن
به از این دار نگاهش که مرا می‌داری

ساغر ما که حریفان دگر می‌نوشند
ما تحمل نکنیم ار تو روا می‌داری

ای مگس حضرت سیمرغ نه جولانگه توست
عرض خود می‌بری و زحمت ما می‌داری

تو به تقصیر خود افتادی از این در محروم
از که می‌نالی و فریاد چرا می‌داری

حافظ از پادشهان پایه به خدمت طلبند
سعی نابرده چه امید عطا می‌داری

تفسیر :

اگر به توانایی های خود در انجام کاری شک دارید، قبل از شروع خوب فکر کرده و توانایی های خود را بسنجید. لازم است به عواقب عمل خود توجه داشته باشید و با ندانم کاری باعث رنج خود نشوید.

نیتی در دل دارید که برای تحقق آن باید تلاش و پشتکار زیادی داشته و در طول مسیر نقاط ضعف و اشتباهات خود را شناخته و به دنبال برطرف کردن آن ها باشید.