غزل شماره 481 حافظ

بشنو این نکته که خود را ز غم آزاده کنی
خون خوری گر طلب روزی ننهاده کنی

آخرالامر گل کوزه گران خواهی شد
حالیا فکر سبو کن که پر از باده کنی

گر از آن آدمیانی که بهشتت هوس است
عیش با آدمی ای چند پری زاده کنی

تکیه بر جای بزرگان نتوان زد به گزاف
مگر اسباب بزرگی همه آماده کنی

اجرها باشدت ای خسرو شیرین دهنان
گر نگاهی سوی فرهاد دل افتاده کنی

خاطرت کی رقم فیض پذیرد هیهات
مگر از نقش پراگنده ورق ساده کنی

کار خود گر به کرم بازگذاری حافظ
ای بسا عیش که با بخت خداداده کنی

ای صبا بندگی خواجه جلال الدین کن
که جهان پرسمن و سوسن آزاده کنی

تفسیر :

قناعت پیشه کنید و به آن چه دارید راضی باشید تا در آرامش زندگی کنید و دچار اندوه نگردید. از دنیاطلبی و حرص و آز برای مال دنیا برحذر باشید و به خداوند توکل کنید.

برای رسیدن به مراد دل باید تلاش کنید و زندگی را بر پایه توانایی و قابلیت های خود تنظیم کنید. قبل از اقدام به هر کاری خوب به جوانب آن فکر کرده و خود را آماده سازید.