قصه‌های نان و نمک(۵۴)/ ۱۳۰ تومن و یک فحش؛ تصویر یک سیستم بی‌اعتماد!

عصر ایران ؛ احسان محمدی - کارتن کوچکی را با اتوبوس از شهرستان برایم فرستاده بودند. از باربریِ ترمینال زنگ زدند، رفتم بگیرم. یک حجره شلوغ، به‌غایت کثیف، درهم‌وبرهم، با دفترهای قدیمی و چرک‌مُرده که مردی میانسال با ریش انبوه و موهای کم‌پشت، بی‌حوصله جواب مردم را می‌داد. خودم را معرفی کردم. کارت شناسایی خواست. گفت:

– میشه صد و سی تومن!

کارت بانکی دادم.

– نمیشه کارت‌به‌کارت کنی؟

این جور مواقع حتی اگر بتوانم این کار را بکنم، انجامش نمی‌دهمو به نظرم دور زدن قانون است و سودجویی. کارت بانکی‌ام را با نارضایتی گرفت و همان‌طور که داشت فحش‌های دُرشت به اداره مالیات و کارمندهایش می‌داد، گفت:

– خودشون نشستن رو صندلی، بعد هی پول مُفت از ملت می‌گیرن!

گفتم:

– این‌طور فحش می‌دی، یک درصد فکر نمی‌کنی که من ممکنه یکی از اون کارمندای اداره مالیات باشم؟

جا خورد. سرش را آورد بالا و بعد انگار به حس غریزی‌اش اعتماد کرد که دارم شوخی می‌کنم، برای همین با همان اعتمادبه‌نفس گفت:

– من حرفمو می‌زنم! از هیچ‌کی نمی‌ترسم! اینا دزدن، همه‌شون!

چه خوشمان بیاید و چه نیاید، تا زمانی که «مالیات» به‌درستی از همه گرفته نشود و البته مردم مطمئن نباشند که مالیات گرفته‌شده توسط دولت برای بهبود کیفیت زندگی آن‌ها خرج می‌شود، این سیستمِ دور زدن و «کارت‌به‌کارت کن» وجود دارد، از مطب شیک پزشکان تا دفتر خاک‌گرفته‌ی باربریِ ترمینال!

غول‌کُشی به سبک سیدمهدی؛ تحول خیره‌کننده رحمتی روی نیمکت خیبر خرم‌آباد

بیشتر بخوانید:

قصه‌های نان و نمک(56)/ راهنما بزن هموطن!

قصه‌های نان و نمک(55)/ چارلی‌چا‌پلین و همکار گوشتخوار!

قصه‌های نان و نمک(53)/ سرو روی تخت بیمارستان!

قصه‌های نان و نمک(52)/ یک قدم عقب‌تر لطفاً!

تماشاخانه

یلدا و قصه‌ی یکی شدن ما..! (فیلم)

آن روزها کنار هم بودن، خودش یک آیین بود / در ارتباط رودررو، چشم‌ها راست و دروغ را لو می‌دهند؛ چیزی که ابزارها از ما پنهان می‌کنند / ما قرار بود از ابزارها استفاده کنیم، اما حالا خودمان را در اختیارشان قراردادیم (فیلم)

فیلم های دیگر