گزارشگران جوان قرباني لابي گزارشگران معروف در سيما

فارس: گزارشگران جوان در سيما قرباني لابي و اهرم فشار گزارشگران معروف مي‌شوند.

جام ملت‌هاي آسيا براي تيم ملي و فدراسيون فوتبال ايران سرانجام تلخي داشت. با وجود اميدواري‌هاي بسياري كه افشين قطبي به دوستداران تيم ملي داد، در نهايت ايران نتوانست حتي به جمع چهار تيم برتر قاره آسيا راه پيدا كند.

شايد تنها نكته مثبت برگزاري جام ملت‌هاي آسيا و پخش ديدارهاي اين رقابت‌ها از شبكه سه سيما، حضور گزارشگران جوان، باسواد و آينده‌دار در رسانه ملي بود؛ گزارشگراني كه صدايشان آزار دهنده نبود و اطلاعاتي بي‌مورد به بينندگان ارايه نمي‌كردند. گزارشگراني كه بدون آنكه به شخص يا مسئولي كنايه بزنند و متلك بيندازند و خوشمزگي كنند، فوتبال را به بهترين شيوه براي بينندگان تلويزيوني گزارش مي‌كردند.

يكي از اين گزارشگران محمدرضا احمدي بود. گزارشگر و مجري كه گزارش‌هاي مثبت و موثرش تماشاي فوتبال را از تلويزيون براي بييندگان لذت‌بخش‌تر كرده است. وي كه سال‌هاست در راديو فعاليت مي‌كند، براي اولين مرتبه در جام جهاني 2010 در تلويزيون ديده شد.

 همان جواني كه با تسلط خوبي كه بر زبان انگليسي داشت، اطلاعات مفيدي در مورد جام جهاني را به صورت آن لاين و زنده براي بينندگان ارايه مي‌كرد.

پس از اين حضور موفقيت‌ آميز، انتظار مي‌رفت به اين گزارشگر جوان ميدان بيشتري داده شود كه همينطور هم شد؛ اما ناگهان دوباره پدرخوانده‌هاي گزارشگري به تكاپو افتادند و با استفاده از انواع و اقسام روش‌ها، ميدان را در دست گرفتند.

يكي از اين گزاشگران كه اتفاقا تهيه كننده يكي از برنامه‌هاي تلويزوني هم هست، فقط به محض اينكه چند روز از آغاز جام ملت‌ها گذشت و به او گزارشي داده نشد، توانست موجي عليه سيما به راه بيندازد و خبرنگاران حامي‌اش در مطبوعات حمله به مسئولان صدا و سيما را آغاز كردند و خبرسازي كردند كه چرا وي گزارش نمي‌كند؟ چرا به قطر اعزام نشده است؟ آن هم در شرايطي كه يك ماه پيش از جام ملت‌ها اعلام شده بود جواد خياباني قرار است به قطر برود.

برخي از اين پدرخواندگان گزارشگري، انواع و اقسام اهرم‌هاي فشار را گاهي به طور نامحسوس در اختيار دارند تا بتوانند همواره در تلويزيون حضور داشته باشند و بازي‌هاي حساس و مهم را گزارش كنند. اين افراد حتي حاضر نيستند در مصاحبه‌هايشان از گزارشگران جوان اسمي ببرند يا از آنها به عنوان جواني آينده‌دار نام ببرند؛ حتي گاهي در مصاحبه‌هايشان براي اينكه بتوانند اين گزارشگران جوان را بكوبند، مي‌گويند هنگام تماشاي مسابقه صداي تلويزيون را قطع مي‌كنند و به اين ترتيب همكاران جوانشان را تخريب مي‌كنند.

محمدرضا احمدي‌ها و محمد سيانكي‌ها بايد پشت خط بمانند؛ آن هم در حاليكه تمام تلاششان را مي‌كنند تا گزارش‌هاي خوب و بي‌حاشيه‌اي انجام دهند. آنها اگرچه در تلاششان موفق هستند؛ اما بازهم كمتر به آنها ميدان داده مي‌شود. گويا براي تهيه‌كنندگان برنامه‌هاي فوتبال برتر و ...، شهرت گزارشگر و گاهي حتي كنايه‌ها و متلك‌هاي او مهم‌تر از گزارش بي‌حاشيه و با اطلاعات مفيد براي بييندگان رسانه ملي است.

محمد رضا احمدي ديدار رده بندي جام جهاني 2010 را كه بين دو تيم اروگوئه و آلمان برگزار شد را گزارش كرد و امروز هم ديدار رده‌بندي جام ملت‌هاي آسيا بين كره جنوبي و ازبكستان را گزارش مي‌كند. مردم اين گزارشگر جوان و بي‌حاشيه و با سواد را دوست دارند؛ به شرطي كه برخي پدرخوانده‌هاي گزارشگري با لابي و اهرم‌هاي فشار اجازه خودنمايي بيشتري به اين افراد را بدهند.
احمدي‌ها و سيانكي‌ها در اين كشور كم نيستنند؛ به شرطي كه كار گزارشگري از دست عده‌اي معدود خارج شود و گزارشگري فوتبال و به ويژه فوتبال ليگ برتر ايران در انحصار فرد يا افراد خاصي نباشد.