موبوکرات های شبه ارزشی را متوقف کنید!

عصر ایران - حمله به علی لاریجانی در حرم حضرت معصومه، یکبار دیگر معضل حل نشده گروههای فشار در فضای سیاسی جامعه ایران را به رخ کشید.در خرداد 90، محمود احمدی نژاد در حین سخنرانی با هو و جنجال غوغاسالاران سیاسی مواجه شده بود و یک سال پیش از او، سید حسن خمینی و چند سالی پیشتر، اکبر هاشمی رفسنجانی. هاشمی رفسنجانی امسال نیز از بیم هوچی گری این تیپ افراد، ترجیح داد به زادگاه خودش رفسنجان سفر نکند. سخنرانی ناطق نوری در حرم امام رضا (ع) نیز امسال با جار و جنجال مخالفان به آشوب کشیده شد. 

در مذمت یکه تازی گروههای فشار و تلاش آنها برای جوسازی در فضای سیاسی کشور، در دوران اصلاحات سخنان بسیار گفته شد. در آن دوران حضور گروههای فشار و به هم خوردن تجمعات و میتینگ های سیاسی و یا سخنرانی رجال سیاسی و فرهنگی کشور به ید باکفایت اعضای این گروهها، به عادت ماهانه سیاست در ایران بدل شده بود.

با این حال، نقدهای اخلاقی و سیاسی وارد شده بر این شیوه اعتراض سیاسی، ظاهراً چندان موثر نبوده است. اگر در دوران دوجناحی بودن کشور عطاءالله مهاجرانی و عبدالله نوری، که هر دو نیز وزرای کابینه خاتمی بودند، با حمله انصار حزب الله مواجه شدند و کتک خوردند، اینک در دوران تک جناحی شدن کشور رئیس جمهور و رئیس مجلس شورا طعم گروههای فشار را می چشند و با یک درجه تخفیف، فقط سخنرانی شان مختل می شود و خودشان با ضرب و شتم مواجه نمی شوند!

ناگفته پیداست که اجیرکردن و یا برانگیختن بی مزد و مواجب مشتی انسان عصبانی و فرستادن آنها به سروقت رقیب سیاسی، یکی از شیوه های سیاست ورزی در این مملکت است. سابقه این رفتار سیاسی، به دوران مشروطه هم بازمی گردد. بعدها نیز در دهه 1320 که اختلافات سیاسی در ایران پررنگ بود و مجال بروز داشت، چماق به دستان و دشنام گویان نقش مهمی در فضای سیاسی کشور داشتند.

پس از انقلاب 57 نیز چهره های سیاسی متعددی طعم هوچی گری، فحاشی و شعارهای دشنام آلود گروههای فشار را چشیده اند؛ روزگاری مهندس بازرگان و اینک علی لاریجانی!

اینکه چرا موبوکراسی (رجاله سالاری/غوغاسالاری) در ایران چنین بازار گرمی دارد، سوالی است پیش روی حکومت، مردم و تاریخ سیاسی ایران. این سوال را صرفاً نظام سیاسی نباید جواب بدهد؛ چه، بسیاری از معترضان به هوچی گری در سخنرانی فلان شخصیت آزادیخواه، وقتی که بساط سخنرانی فلان رجل سیاسی نه چندان آزادیخواه با اعتراض و داد و بیداد مخالفان برچیده می شود، خشنود می شوند.

در دوران خاتمی، دانشجویان از اینکه تجمعات سیاسی شان با هوچی گری گروههای فشار دست راستی به هم می خورد، گله مند بودند ولی وقتی که خودشان از خاتمی ناامید شدند، در آخرین سخنرانی او به مناسبت روز دانشجو در دانشگاه تهران، از در هوچی گری درآمدند. و یا در سال 85، در سخنرانی احمدی نژاد، کم و بیش همان رفتاری را در پیش گرفتند که دیروز مردم قم در حرم حضرت معصومه شاهد آن بودند.

زمانی که سخنرانی سیدحسن خمینی با هو و جنجال منتقدان وی ناتمام ماند، محمود احمدی نژاد انگشتی به اعتراض بلند نکرد و زمانی که در سخنرانی احمدی نژاد، غوغاسالاران غوغا کردند، علی لاریجانی سکوت کرد و اینک سخنرانی لاریجانی ناتمام ماند! گویی که این شتر دیر یا زود درِ خانه همه می خوابد! فقط معلوم نیست چرا وقتی چنین واقعه شومی گریبانگیر کسی می شود، رقبای او سر در لاک سکوت می برند تا که نوبت به خودشان برسد!

بی تردید چنین شیوه ای در کنش ورزی سیاسی، با فرهنگ عاری از سازگاری و مدارای ما ایرانیان و نیز با فقدان منشِ دموکراتیک در کنشگری سیاسی ما نسبتی دارد و این گونه نیست که فقط حکومت مسئول این رفتارها باشد. چرا که جمهوری اسلامی عمری 34 ساله دارد ولی این سنت سیئه، دست کم صد سالی از عمرش می گذرد!

با این حال بد نیست که حاکمان و صاحبان قدرت در جامعه ایران، لختی با خود بیندیشند که پدیده "گروههای فشار" و یا همان غوغاسالاران و رجاله های سیاسی، چه هنگام باید ریشه اش در این کشور بخشکد؟

کدام اتفاق می تواند مراکز اصلی و فرعی قدرت را به سمت مبارزه همه جانبه و رادیکال با این شیوه اعتراض سیاسی سوق دهد؟ اگر اصل 27 قانون اساسی بر "راهپیمایی بدون مجوز" دلالت ندارد، کدام اصل قانون اساسی به هوچی گری غوغاسالاران سیاسی میدان می دهد؟ چگونه است که بساط راهیپمایی بدون مجوزِ برآمده از اصل 27 قانون اساسی به راحتی برچیده می شود ولی کسی توان برچیدن بساط موبوکرات های مدعی ارزشمداری را ندارد؟

موبوکرات به انسان های جاهل و بی اطلاعی اطلاق می شود که برای رسیدن به اهداف سیاسی شان، به هوچی گری و خشونت متوسل می شوند و با یکه تازی خود در سیر حوادث و تاریخ یک کشور تاثیر می گذارند. موبوکرات ها یا غوغاسالاران فاقد "شخصیت سیاسی"اند. آنها کارشان جار و جنجال راه انداختن است برای تاراندن و از میدان راندن رقیب.
در متون علوم سیاسی، درباره این تیپ از کنشگران سیاسی چنین آمده است: "مردمی که نه تابع عقل و خرد، بلکه دستخوش احساسات هستند و در نهایت درجه تلقین پذیری قرار دارند و برای رسیدن به هدف خود خشونت می ورزند." (فرهنگ علوم سیاسی، علی آقابخشی، مینو افشاری راد)

اگر این رفتار ریشه در فرهنگ سیاسی ایرانیان دارد، باید پرسید مگر نظام جمهوری اسلامی برای اسلامی کردن فرهنگ سیاسی ایرانیان پا به میدان تاریخ ننهاده است؟ پس چرا با این پدیده زشت و غیراسلامی، مقابله درخوری صورت نمی گیرد؟

تاخت و تاز مشتی هوچی گر بی عقل، که روزی گریبان رئیس مجمع تشخیص مصلحت نظام را می گیرند و روزی علیه روسای جمهور (خاتمی و احمدی نژاد) شعار می دهند و روزی به روسای مجلس (کروبی و لاریجانی) حمله می کنند، چه افتخاری برای حکومت اسلامی ایران در بر دارد که هیچ گاه پس از این اقدامات، هیچ یک از آمران و عاملان چنین اعمالی، مجازات نمی شوند؟

همین دیروز بود که علی مطهری – فرزند ایدئولوگ اصلی نظام جمهوری اسلامی – گفت که "ما داعیه حکومت جهانی اسلام را داریم". محمود احمدی نژاد هم که دائماً بر "مدیریت جهانی" تاکید می کند. دیگر چهره های برجسته نظام هم که بر الگو بودن حکومت اسلامی ایران برای سایر کشورهای دنیا تاکید دارند.

 حال باید پرسید که میدان دادن به هوچی گران سیاسی، و یا آنها را بر سر جای خود ننشاندن، چگونه می تواند به "الگوسازی"، "مدیریت جهانی" و "حکومت جهانی اسلام" کمک کند؟ آیا قرار است مردم سایر کشورهای جهان به ایران اسلامی نگاه کنند و با دیدن بر هم خوردن سخنرانی مقامات سیاسی و چهره های فرهنگی و فکری این کشور در دو دهه اخیر، از ایران الگو بگیرند و آه حسرت بکشند که چرا از زیستن در چنین شرایطی محرومند؟

کسانی که در دهه 1320 چماق به دست به این روزنامه و آن میتینگ سیاسی حمله می کردند،  اکنون دیگر یا در قید حیات نیستند و یا گوشه نشینانی بی مسند و بی اثرند. اما آنها تاریخ سیاسی ایران را به ننگ اعمال خویش آلوده اند و میراثی را برای نسل های بعدی بر جای گذاشته اند که ظاهراً قرار است مانند چوب دوندگان دوهای امدادی، از این نسل به نسل دیگر دست به دست شود!

کسانی هم که امروز آمر و کارگزار غوغاسالاری در فضای سیاسی ایران هستند، نه تنها در تداوم سنتی سیئه نقش آفرینی می کنند، بلکه عین لکه های سیاهی هستند که بر چهره حکومتی می نشینند که داعیه تاباندن نور معنویت به تمامی مردم جهان را دارد. زدودن این سیاهی، شرط اول قدم حرکت در مسیر نور و روشنایی است.

لازمه این پاکسازی، مخالفت مطلق با این شیوه غیراسلامی و غیردموکراتیک کنش سیاسی است. نقادی این سنت سیئه، زمانی که دامنگیر خودمان می شود، و سکوت در موارد گرفتاری رقیب، نه فایده چندانی دارد و نه نشانه صداقت در مخالفت با این رذیلت نهادینه شده در سیاست این مملکت است.