يکي از بزرگان را در مجلسي بسيار ستودند و در وصف نيکي هاي او زياده روي کردند. او سر برداشت و گفت: «من آنم که من دانم».شخصم به چشم عالميان خوب منظر است وزخبث باطنم سر خجلت فتاده پيش«گلستان سعدي»