نخستين پياله

عصرایران؛ احسان محمدی – تیم ملی ایران نخستین گام را در جام ملت های 2015 محتاطانه اما موفق برداشت.

شاگردان کی روش مقابل بحرین با دو گل به پیروزی رسیدند و همین دو گل کافی بود تا بسیاری از ایرانیان « طبل» تارعنکبوت بسته «شادانه» را از پستو بیرون بیاورند و بر آن بكوبند. چندان كه   در این دو - سه روز حجم انبوهی از تعریف و ستایش و سوت و کف نثار تیم ملی شده است.

 حتی کسانی که تا قبل از بازی کارلوس کی روش را به «سیاه بازی» و « عدم درک روحیه فوتبال ایرانی» متهم می کردند، مصلحت اندیشانه و تابع این موج به جمع حامیان او پیوستند و از ذکاوت و مهارت و هوش او افسانه ها ساختند؛ مواضعی به شدت ژلاتینی و غیرقابل اعتماد!

این شادمانی طبیعی است، به ویژه برای ما که که کمتر در حوزه های سیاست و اقتصاد و اجتماع خبرهای شوق آفرین می شنویم. وقتی بار این سه بر دوش ورزش بیفتد طبیعی است که شادی های مان اغراق شده باشد، درست مثل سرخوردگی های ناشی از شکست.

تیم ملی ایران شاید شبیه ترین تیم به مربی اش باشد. کارلوس کی روش درست وقتی که شما فکر می کنید مدیر هستید و او باید با اجازه شما پای هر برگه ای را امضا کند با هوشمندی غافلگیرتان می کند و قراردادی چرب و شیرین می بندد که تا آخرین دلارش را از شما خواهد گرفت.

 او شوخ و شنگ نیست، ادبیات پرهیجانی ندارد، اما شسته رفته و مرتب و همیشه حق به جانب است. کی روش هنوز افتخار بزرگی فوتبال ما به دست نیاورده است اما به او امیدواریم. او گذشته درخشانی دارد اما در چند سال اخیر حتی یک جام قابل اعتنا به دست نیاورده است. کی روش به رغم این که قریب به چهارسال است با ما کنار یک سفره می نشیند هنوز ناشناخته است و می تواند همه را غافلگیر کند.

 این فرصت طلبی و هوشمندی، جدی و کم طراوت بودن، حق به جانب و کم افتخار بودن در سال های اخیر و البته ناشناخته بودن به ویژگی های تیم ملی تبدیل شده است.

آنها حتی مقابل تیمی مثل بحرین وقتی با دو گل پیروز می شوند و سه گل مردود شده به تور می رسانند هم مالکیت توپ را به حریف می بازند، در میان 16 تیم حاضر در مسابقات در رتبه 14 تعداد پاس قرار می گیرد و ... اما نتیجه و سه امتیاز را به دست می آورد و در مسابقاتی از این دست نتیجه ها می ماند.

این که تیم ملی ایران بیش از آنکه شبیه فوتبال ما باشد به مربی پرتغالی – موزامبیکی اش شبیه شده شاید برای آنها که با خاطرات دهه پنجاه- وقتی تیم ملی « همه رو لوله می کرد» و «عین آب خوردن می بُرد»- زندگی می کنند چندان خوشایند نباشد.

 آنها دوست دارند تیم ملی «ایرونی» بازی کند و مثل بازی های پلی استیشن همه را از دم تیغ بگذراند. اما اگر جام ملت های آسیا را می خواهیم باید به همین روش پیش برویم و یادمان نرود ما تنها یک بازی را بُرده ایم و برای جشن و پایکوبی زود است. توقعات را بیش از حد بالا نبریم که اگر فردا روز مثل همه این سالها که فوتبال می بینیم شکست خوردیم باز هم جامعه با یک سرخوردگی اجتماعی روبرو شود.

همیشه برای روزهای سخت اندکی پول زیر فرش قایم کنید، اندکی شجاعت و واقع بینی و سخت جگری برای روبرو شدن با لحظه های دردناک ....