روزنامه شرق: همین سه هفته پیش بود که در دیداری خصوصی با برخی از حامیان مالی خود، از تصمیمش برای شرکت در انتخابات ریاستجمهوری سال آینده سخن گفته بود. اما حالا میگوید قصد ندارد برای سومینبار شانس خود را در دستیابی به کرسی ریاستجمهوری امتحان کند؛ خبری که احتمالا عرصه رقابت درونحزبی برای فتح کاخ سفید را بار دیگر به تب و تاب خواهد انداخت.
«میت رامنی»، فرمانده سابق «ماساچوست» و نامزد پیشین حزب جمهوریخواه که در انتخابات سال ٢٠١٢ مغلوب «باراک اوباما»، رییسجمهور کنونی ایالات متحده شده بود، در حالی روز جمعه در تماسی کنفرانسی با حامیان مالی و رهبران ایالتی حزب، از انصرافش برای ورود به میدان رقابتهای انتخاباتی خبر داد که نتایج نظرسنجی مشترک «یواسای تودی» و دانشگاه «سوفولک» حکایت از پیشتازی او بین تمامی نامزدهای احتمالی جمهوریخواه داشت. با وجود این، حتی اقبال ١٦درصدی رایدهندگان جمهوریخواه نیز مانع از آن نشد تا این سیاستمدار ٦٧ساله عاقبت پس از سههفته کشمکش درونی و رایزنی با رهبران حزبی، حامیان مالی و فعالان مدنی، آنطور که خود ادعا میکند، عرصه را به رهبران جدیدتر حزب واگذار کند. اما چه چیز موجب این تغییر تصمیم ناگهانی شد؟ آنطور که پیداست، انتخابات درونحزبی در ژانویه سال آینده یکی از کمترین نگرانیهای میت رامنی بوده است.
ورود نسل جدیدی به کارزار انتخاباتی
او که حتی هنگام انصراف از اعلام نامزدی و باوجود سابقه شکست در برابر «جان مککین»، دیگر نامزد جمهوریخواه در انتخابات سال ٢٠٠٨، بر تواناییهای خود برای پیروزی حتمی بر سایر رقبای جمهوریخواه تاکید داشته، بیش از هرچیز دلنگران انتخابات عمومی در نوامبر سال آینده به نظر میرسید که احتمالا باید در برابر «هیلاری کلینتون»، نامزد حزب دموکرات صفآرایی کند. چشمانداز همین صفآرایی، رامنی را به این اعتراف واداشت که پیروزی سهلتر بر نامزد دموکراتها مستلزم یکی از رهبران نسل جدید حزب جمهوریخواه است؛ کسی که نه هنوز به اندازه او شناختهشده باشد و نه همچون او پیام خود را بارها به ملت رسانده باشد.
با تمام این اوصاف، اطمینان او از پیروزی بر کمپین رقبای همحزبی خود با پیام «امنترکردن دنیا» و برنامه مبهم غلبه بر فقر، بیش از هر چیز در تقابل کامل با تغییر و تحولات گستردهای قرار دارد که از مدتها پیش دامنگیر آرایش جبهه مبارزاتی جمهوریخواهان شده است. حامیان مالی، این تعیینکنندهترین عناصر کارزارهای انتخاباتی در حالی هفتههاست بین نامزدهای رقیب دستبهدست میشوند که تقریبا در تمامی این نقل و انتقالات نشانی از یک چهره به چشم میخورد: «جب بوش»، فرماندار سابق فلوریدا که عزم خود را جزم کرده با جذب حامیان مالی و استراتژیستهای کلیدی کمپینهای رقیب، جا پای برادر و پدر خود بگذارد.
به نظر میرسد بوش ٦١ساله که درصدد است با اتکا به وعده اصلاحات در زمینه سیاستهای مهاجرت و آموزشی، بار دیگر پای خانواده بوش را به کاخ سفید باز کند، راهبرد انتخاباتیای مشابه برادر بزرگتر خود در پیش گیرد. جورج بوش پسر که در سال ٢٠٠٠ روانه کاخ سفید شد، پیروزی خود را بیش از هرچیز مدیون گستره وسیع حامیان مالی و پولهای هنگفتی است که حتی یک سال قبل از آغاز انتخابات، ششنامزد دیگر جمهوریخواه را از ادامه حضور در عرصه رقابتها ناامید کرد؛ راهبردی که احیای دوباره آن به ادعای استیو کورناکی، تحلیلگر سیاسی شبکه اماسانبیسی، اکنون اولین قربانی خود را به نام میت رامنی گرفته است.
این در حالی است که هنوز مشخص نیست آیا کنارهگیری رامنی با تنگترکردن عرصه، جبهه جمهوریخواهان را دودستی تقدیم ارتش تکنفره جب بوش میکند یا امید دیگر نامزدها چون کریس کریستی، فرماندار نیوجرسی و محافظهکارانی چون «رند پاول» سناتور کنتاکی را برای پیروزی در انتخابات درونحزبی از نو زنده میکند. اما آنطور که پیداست، اگر اتفاق خاصی نیفتد و فعالان تیپارتی و رقبای محافظهکار مغلوب ماشین تبلیغاتی گرانقیمت بوش شوند، کاخ سفید برای حداقل چهار سال دیگر سکونتگاه یکی از اعضای دو خانواده بوش یا کلینتونی خواهد شد که از سال ١٩٨٨ به این سو، مشترکا ٢٠ سال کلید کاخ را در اختیار داشتهاند.