عصرایران- دکتر غلامحسین الهام، سخنگوی دولت، در اولین کنفرانس خبری خود در سال 87، مهم ترین تیتر رسانه ها را تکذیب و تصریح کرد که هیچ تغییری در کابینه انجام نمی گیرد.
او، حتی به طنز و شوخی- که در بسیاری از پاسخ هایش می توان رد پایی از آن را دید- از تغییرات کابینه به عنوان دروغ 13 یاد کرد و نیز طولانی بودن تعطیلات نوروزی را دلیل شیوع اینگونه شایعات دانست که در این وقفه خبری، رسانه ها به دنبال خبر، ناگزیر از تولید شایعه شده اند!
این نوشتار بر آن نیست که با کنکاش و تفحص به این پرسش پاسخ دهد که آیا بالاخره تغییرات جدید در کابینه صورت می گیرد یا خیر؟ بلکه بر سر آن است که این پرسش را به بررسی بگذارد که چرا اظهارات رسمی، علنی، صریح، شفاف و قاطعانه سخنگوی یک دولت نمی تواند در مخاطب ایجاد اطمینان کند؟ و بدین ترتیب گو اینکه اساساً "الهام" هیچ گونه تکذیبی را مطرح نکرده است، موضوع تغییرات در کابینه و کنار گذاشتن اجباری چند وزیر، همچنان بحث نخست رسانه ها و محافل سیاسی و مردم باقی می ماند؟
پاسخ به این پرسش چندان سخت نیست.
درباره استعفای علی لاریجانی هم چنین سناریویی چندبار اتفاق افتاد که مشهورترین آن، خبر استعفای لاریجانی بود که در الشرق الاوسط منتشر شد و بلافاصله قائم مقام دبیر شورای عالی امنیت ملی آن را دروغ خواند. اما بعدا که استعفای لاریجانی علنی و پذیرش آن اعلام شد، شخص رییس جمهور خبر داد که لاریجانی، نه یک بار ، که سه بار کتباً و چند بار هم شفاهاً استعفا کرده بود.
درباره فرهاد رهبر، رییس سازمان مدیریت و برنامه ریزی هم اتفاقات مشابهی افتاد و بین اطلاعیه روابط عمومی سازمان تحت مدیریتش مبنی بر تکذیب استعفای او و اعلام خبر پذیرش استعفایش توسط رییس جمهور، فقط چند ساعت طول کشید؛ ناظمی اردکانی، وزیر تعاون نیز داستان مشابهی را تجربه کرد و ...!
با توجه به این سابقه نه چندان درخشان از تکذیب های مقامات مختلف که حتی تا رده معاونت ریاست جمهوری نیز پیش رفته است، طبیعی است که مردم حق داشته باشند به سخنان آنان، اعتماد نکنند و این، اصلا خبر خوبی برای مسوولان نیست.
مبالغه نیست اگر این وضعیت را یک بحران جدی برای دولتی بدانیم که تمام فخرش به "مردمی بودن"ش است.
آیا وقتی خود تکذیب ها، کذب از آب درمی آیند، دیگر می توان از مردم انتظار داشت همچنان به سخنان "مسوولان صادق" خود اطمینان کنند؟
این کمال بی تدبیری است که مسوولان کوپن اعتماد خود را در بازی های سیاسی ،چون تکذیب فلان استعفاء بسوزانند و در نهایت تداعی گر حکایت پر عبرت "چوپان دروغگو" شوند که حتی سخن راست شان نیز در مواقع ضرورت مورد اطمینان و باور نگیرد.