همین حضور فعال باعث شد تا در نشست بحران سوریه در لوزان با حضور قدرتهای منطقهای و جهانی برگزار شود. در این نشست وزرای خارجه ایران، روسیه، آمریکا، ترکیه، عربستان، قطر، عراق، مصر و قطر و استفان دیمیستورا، نماینده ویژه دبیرکل سازمان ملل در امور سوریه حضور داشتند.
نشستی که البته بدون
نتیجه به پایان رسید. گزارشها همچنین حکایت دارد این نشست پر تنش بوده است. در یک
سو ایران، روسیه و عراق قرار دارند که طرفدار بشار اسد هستند و در سوی دیگر
آمریکا، ترکیه، عربستان و قطر بودند که خواهان رفتن بشار اسد هستند.
در این میان مصر نیز حضور دارد که متمایل به جبهه ایران و روسیه است. این کشور موافق بشار اسد نیست اما مخالف، مخالفان دولت سوریه است و همین باعث شده است در بحران سوریه به ایران و روسیه نزدیک شود.
آمریکا هم طبق معمول یک سوی معادلات بین المللی است. در ماجرای سوریه هم تلاش میکند همچون بعد از جنگ جهانی دوم، بازیگر مهم تمام بن بستهای جهانی باشد.
از سوی دیگر در منطقه خاورمیانه، شاهد جنگ سرد میان ایران و عربستان است. اختلافهای سیاسی و ایدئولوژی ایران و عربستان به اوج خود رسیده است و دو کشور روابط دیپلماتیک خود را قطع کردهاند. ایران حتی در مراسم حج امسال شرکت نکرد.
با این رقابتهای شدید آیا میشود متصور بود بحران سوریه، با یک نشست به صلح نزدیک شود؟
امروز سوریه بخشی از یک اختلاف قدیمی است. به طور مثال مشکل ایران و عربستان به خاطر سوریه ایجاد نشده است بلکه آنها یک اختلاف دیرین بر سر رهبری منطقه دارند و نمیشود تصور کرد که با وجود اختلافها این دو کشور بر سر سوریه به توافق برسند. ایران و عربستان ابتدا باید مشکلات اساسی خود را حل کنند و به وضعیت عادی برگردند و بعد به دنبال حل بحران سوریه باشند.
روسیه و آمریکا ابتدا باید حدود قدرت خود در خاورمیانه را در فضای جدید مشخص کنند و بعد به این نتیجه برسند که برای بحران سوریه به چه سازوکاری مفیدی برسند.
سوریه امروز برای حل مشکلات بیشمارش احتیاج به یک تصمیم بین المللی دارد اما به نظر میرسد این تصمیم زمانی اتفاق میافتد که بسیاری از بحرانهای جهان و منطقه خاورمیانه حل شود تا مردم سوریه امید داشته باشند صلح به کشورشان برگردد.