در ایران هم چند وقت پیش بود که هیات فوتبال استان بوشهر قضاوت بازی های پسران زیر 12 سال استان را به داوران زن واگذارکرد این خبر بازتاب گسترده ای را به دنبال داشت بعضیها حمایت کردند و بعضی ها انتقاد

هدف از انتشاراین عکس در شبکه های اجتماعی معلوم نشد به خاطر نشان دادن روی "خوب" و قاب کردن "زنان" بر روی تابلوی فوتبال ایران برای فیفا بود و یا نه واقعا این عکس بدون هدف و به منظور حمایت و تشویق زنان منتشر شد، هر چه بود بازتاب آن در داخل موجی از انتقادها را با خود به همراه داشت تا جایی که داوران زن فقط توانستند دو شب اول مسابقات را سوت بزنند و شب سوم داوران مرد جایگزین آنها شدند.

این در حالی است که دو داور زن ایرانی گلاره ناظمی و زری فتحی چند بازی مهم را در فوتسال جام ملت ها(مردان) سوت زدند.

با تصمیم کمیته داوران فدراسیون جهانی فوتبال گلاره‌ناظمی به عنوان داور فینال فوتسال جام باشگاه‌های مردان جهان انتخاب شد.

فیفا در یکی از گزارش‌های خود پس از بازی‌های المپیک جوانان در رشته فوتسال، داوری گلاره ناظمی برای مسابقات مردان را موفق ارزیابی کرد.

در این بین اما سهم زنان در داخل ایران از فوتبال چیست؟ محرومیت از داوری در مسابقات نوجوانان پسر زیر ۱۲ سال؟ یا بازداشت هواداران زن و در نهایت خودسوزی یک هوادار آبی؟

در عرصه های بین المللی همیشه ادعای توانمند سازی زنان در ورزش را داریم اما در عمل و در داخل کشور برای آنها چه کرده ایم؟

وقتی کیمیای تکواندو ایران با ۱۸ سال سن، عنوام کم سن ترین مدال آور تاریخ المپیک ایران را به نام یک زن ثبت میکند با بوق و کرنا به استقبالش میرویم و در تلاشیم تا خود را حامی ورزشکاران زن به دنیا معرفی کنیم.

به نظر میرسد برای تکثیر کیمیاها در ورزش ایران نیاز است تا اقداماتی منسجم و منظم برای ایجاد انگیزه در زنان برای ورود به عرصه ورزش فراهم شود.

شاید ابتدایی ترین راه برای ایجاد انگیزه در زنان ایجاد بستری مناسب برای تماشای مسابقات ورزشی باشد که سبب افزایش تعداد ورزشکاران زن در رشته های ورزشی مختلف خواهد شد

جلوگیری از ورود زنان به استادیوم نه در قوانین قضایی ما بعنوان یک جرم شناخته میشود و نه در قوانین ورزشی کشور در این باره نظر واحد و قاطعی وجود دارد.

گاهی از ترس فیفا زنانی به صورت گزینشی به ورزشگاه آزادی می آیند و آبها که از آسیاب می افتد زنان و دخترانی را که برای تماشای بازی بعدی به ورزشگاه آمده اند با کمک ماموران انتظامی به بیرون از محوطه هدایت میکنیم.

در برخی ورزشها خانواده ها به ورزشگاهها می روند و در برخی دیگر نه.

گاها دوربین ها را در سمتی که تماشاگران زن در سالن والیبال نشسته اند مستقر میکنیم تا مبادا در تلویزیون چنین تصاویری پخش شود.

در مسابقات فوتبالی که میزبان تیم های خارجی هستیم زنان خارجی مجازند برای تماشا و تشویق تیم خود به آزادی و دیگر ورزشگاهها بیایند در حالیکه زنان ما از چنین حقی محرومند و در صورت ورود با احکامی چون حبس مواجه اند.

ما در قبال ورزش زنان و ورود زنان به ورزشگاهها چه رویکردی داریم؟ موافقیم یا مخالف؟

چرا تماشای والیبال جایز ولی برای فوتبال مجازات حبس در نظر می گیریم؟

آیا میتوان زنان را از تماشای ورزش محروم کرد و خود را حامی ورزش زنان نامید؟

آیا "عقل سالم در بدن سالم" تنها یک شعار برای زیباسازی دیوار های شهر و پرکردن فضاهای خالی است؟

یکی از معضلات اساسی در این زمینه نبود شفافیت و برخوردهای سلیقه ای است! به نظر میرسد بهترین راهکار برای حل این مشکل استناد به قانون و پرهیز از برخوردهای ضد و نقیض است.

نمایندگان ملت در مجلس شورای اسلامی با اقدامی به موقع میتوانند از احتمال رخدادهای مشابه بکاهند و با این کار از موج سواری شبکه های بیگانه برای ملتهب کردن و برهم زدن فضای عمومی جامعه جلوگیری نمایند.

فراموش نکنیم که به قول مسعود شجاعی"خودسوزی دختری که به دلیل تلاش برای تماشای یک مسابقه فوتبال بوده برای آیندگان غیرقابل درک و نشئات گرفته از تفکری پوسیده است!"

راستی یاد شعار تیم ملی در جام جهانی افتادم:
هشتاد میلیون نفر، یک ملت و یک ضربان قلب

شعاری که همه را یار دوازدهم فوتبال میدانست فارغ از جنسیت و نژاد و قوم و زبان و سن!

شعاری که در آن هرگز رنگ و بوی تبعیض و تفاوت نبود.

شعاری که زنها را به هواداری از تیم ملی دعوت کرد و بیش از پیش آنها را به دنیای فوتبال علاقه مند میکرد

و اکنون قلبی که از کار ایستاد
خداحافظ یکی از ضربانهای فوتبال ایران

کانال عصر ایران در تلگرام

تماشاخانه