۰۱ ارديبهشت ۱۴۰۳
به روز شده در: ۰۱ ارديبهشت ۱۴۰۳ - ۰۰:۰۴
کد خبر ۷۳۳۲۴۰
تعداد نظرات: ۲۵ نظر
تاریخ انتشار: ۱۸:۰۴ - ۲۵-۰۳-۱۳۹۹
کد ۷۳۳۲۴۰
انتشار: ۱۸:۰۴ - ۲۵-۰۳-۱۳۹۹

ایران مدیون معمولی‌های وفادار

فارغ از چهره‌های سیاسی، فکر می‌کنید جهانیان این روزها ایران را با چه نام‌هایی به خاطر می‌آورند؟ عباس کیارستمی؟ احمد شاملو؟ علی دایی؟ تتلو؟ محمود دولت‌آبادی؟ دنیا جوانبخت؟ محمدرضا شجریان؟ بابک زنجانی؟ اصغر فرهادی؟

عصرایران؛ احسان محمدی- فارغ از چهره‌های سیاسی، فکر می‌کنید جهانیان این روزها ایران را با چه نام‌هایی به خاطر می‌آورند؟ عباس کیارستمی؟ احمد شاملو؟ علی دایی؟ تتلو؟ محمود دولت‌آبادی؟ دنیا جهانبخت؟ محمدرضا شجریان؟ بابک زنجانی؟ اصغر فرهادی؟ اختلاسگران و ربایندگان ثروت کشور و اعتماد مردم؟

درک می‌کنم که حتی از هم‌جواری برخی از این نام‌ها کنار هم رنجیده شوید اما بسیاری از از ما با «لایک» و «فالو» یا جست‌و‌جوی نام در اینترنت «چهره» می‌سازیم، افرادی را به شهرت می‌رسانیم یا معروفیت آنها را تکثیر می‌کنیم. حتی افراد نه چندان خوشنامی که دوست نداریم مردم دنیا، ایران ما را با آنها بشناسند.

امروز کمتر کسی است که برای جست‌و‌جو در مورد مردم یک کشور یا مفاخرش یا مشاهیر به کتابخانه‌ها برود. همه در اینترنت «سرچ» می‌کنند و هر چه یک نام بیشتر تکرار شده باشد شانس بیشتری برای دیده شدن دارد. اینترنت خیلی اهل داوری اخلاقی نیست. بیش از احساسات، به تعداد کلیک‌ها تکیه می‌کند حتی اگر ما خوشمان نیاید. اصلاً دوست دارید ایران را با چه کلماتی بشناسند؟

اما فارغ از همه نیک‌نامان و بدنامان که دیده می‌شوند، این گم‌نامان و بی‌نشان‌ها هستند که یک سرزمین را بر دوش می‌گیرند و از گذرگاه‌ها رد می‌کنند. کسانی که کسی نام‌شان را نمی‌داند. سربازانی که زیر سایه فرماندهان نادیده گرفته می‌شوند، معلمانی که فروتنانه نردبان بالا رفتن مغزها شده‌اند، مربیانی که چنان از یاد می‌روند که انگار هرگز زاده نشده‌اند اما شاگردان آنها به ستاره‌های ورزش تبدیل می‌شوند، عوامل فنی که یک فیلم را می‌سازند اما حتی نام‌شان در تیتراژ هم نمی‌آید و در نهایت جایزه‌ها به خانه بازیگران و کارگردان ها می‌روند و ...

پینه دست

این یک واقعیت پذیرفته شده است. یک قاعده جهانی. آنها که روی صحنه هستند دیده می‌شوند و هر چقدر بگویند «از عوامل پشت صحنه تشکر می‌کنیم» کسی حوصله نمی‌کند سرک بکشد و ببیند که رنج واقعی را همان گمنام‌ها و بی‌نشان‌ها کشیده‌اند.

در جریان آتش‌سوزی کوه‌های خائیز در کهکیلویه و بویر احمد دختر 19 ساله‌ای به نام رویا جانفزا که برای کمک به خاموش کردن حریق رفته بود دچار شکستگی از ناحیه دست و پا شد. متولد دهه 80. از یک خانواده معمولی دهدشتی. دختر پدری بیکار که حتی بعد از این حادثه هم گفته است که اگر صد بار دیگر این اتفاق بیفتد به کوه می‌زند. زخمی از آتش و نیازمند توجه و کمک برای کاستن از فشار هزینه‌های درمان.

می‌شود نقدهای بسیاری وارد کرد که چرا باید یک دختر جوان که تخصص اطفای حریق ندارد به دل آتش بزند، باید با بالگرد جنگ آتش رفت، دولت کوتاهی کرده است که امکانات نداده و ...  درست مثل برخی که حالا در دوران صلح، می‌گویند چرا اوایل جنگ به جای چریک و سربازهای حرفه‌ای، مردم عادی با تفنگ شکاری و چماق به جبهه رفتند و جنگیدند و جان دادند. در لحظه‌های بحرانی و وقتی که خیلی نمی‌شود به رسیدن کمک واقعی دل‌گرم بود، آدم‌ها جان‌شان را کف دستشان می‌گیرند و دفاع می‌کنند. چه مقابل دشمنی که تانک دارد، چه مقابل شعله‌ای که جنگل را می‌بلعد.

رویا جانفزا تنها یکی از عاشقان بی‌نشان این سرزمین است. احتمالاً اگر دست و پایش نمی‌شکست هرگز نامش را نمی‌شنیدیم. هرگز خبردار نمی‌شدیم که یک دختر 19 ساله وقتی ما در آتش سوختن جنگل را می‌دیدیم و نفرین‌نامه می‌نوشتیم، وسط معرکه است. درست مثل همه مردها و زن‌ها، دخترها و پسرانی که فداکارانه در خاموش کردن آتش در گوشه گوشه ایران کمک می‌کنند و ما حتی اسم‌شان را نمی‌دانیم. مثل سربازهایی که از مرزها مراقبت می‌کنند، مثل معلم‌هایی که بی شو و شعار، شاگردان شریف تربیت می‌کنند، مثل کارگرانی که سنگ زیرین آسیاب هستند، مثل کارمندها و قاضیان شرافتمندی که تن به دریافت رشوه نمی‌دهند، کشاورزان، معدنچی‌ها، کاسب‌ها و ... که خون همو‌طنانشان را در شیشه اختلاس نمی‌کنند.

این سرزمین را تا امروز عاشقان بی‌نشانش حفظ کرده اند. معمولی‌های نادیده. آنها این سرزمین را روی دوش گرفته‌اند، از مهلکه‌ها و معرکه‌ها نجات داده‌اند. آنها که هیچوقت کسی نه اسم‌شان را می‌شنود و نه عکس‌شان را می‌بینید. آنها که وفادارنه برای ایران بهتر می‌جنگند، پیر می‌شوند، می‌میرند، باید میلیون‌ها تومان پول قبر بدهند و روی سنگ مزارشان حتی یک پرچم ایران نصب نمی‌شود. آنها که حتی انگار اسم ندارند اما فرزندان واقعی این سرزمین هستند.

برچسب ها: ایران ، سرزمین ، وطن ، مردم
ارسال به دوستان
انتشار یافته: ۲۵
در انتظار بررسی: ۲۹
غیر قابل انتشار: ۸
علی
Iran (Islamic Republic of)
۱۸:۱۰ - ۱۳۹۹/۰۳/۲۵
0
27
بسیار عالی جناب احسان محمدی
گمنام
Iran (Islamic Republic of)
۱۸:۱۶ - ۱۳۹۹/۰۳/۲۵
1
40
من هم یکی از این میلیونها معمولی هستم که با 20 سال کار از مال دنیا یه اپارتمان دارم و یه ماشین. سعی کردم بنده خدا باشم و شرافت و غرورم را نفروشم. نه اختلاس کردم و نه رشوه گرفتم و سعی کردم کارم را به بهترین نحو انجام بدم. عصر ایران واقعاً ممنونم که یادی هم از ما کردی.
ناشناس
Germany
۱۸:۲۴ - ۱۳۹۹/۰۳/۲۵
0
22
قلمتون مثل تیغ به جیگر آدم می‌خوره. پاینده باشید.
ناشناس
Iran (Islamic Republic of)
۱۸:۳۳ - ۱۳۹۹/۰۳/۲۵
1
13
برآوو احسان.
ناشناس
Iran (Islamic Republic of)
۱۸:۳۶ - ۱۳۹۹/۰۳/۲۵
1
20
احسان جان ناز قلمت ناز نفست ممنون داداش گلم كه از درد هاي جامعه مي نويسي گرچه شايد هرگز شنيده نشود و وقعي گذارده نشود ولي ممنون كه مي نويسي براي دل دردمند ما كه خيلي خسته ايم خيلي ......
ناشناس
Iran (Islamic Republic of)
۱۸:۴۷ - ۱۳۹۹/۰۳/۲۵
0
13
عالی. ولی صبر و حوصله خوبهای معمولی هم حدی دارد.
FEMA researchers for art
Switzerland
۲۰:۵۷ - ۱۳۹۹/۰۳/۲۵
0
19
من یک نقاشم برای مردم رایگان نقاشی میکشم با جوان های ما امید کشور صحبت میکنم به اونها امید میدهم کتاب میدهم بهشون کمک میکنم یک ذره امید داشته باشند بهشون میگویم سیگار نکشید و پولتون را حرام نکنید بعضی از کارگر ها را سعی کردم بفرستم فنی حرفه ای که از کارگری در بیان نمیگویم کی هستم چون اصلا مهم نیست ولی عاشق ایرانم دولت هم خادم مردم به بچه ها میگویم وقتی شاه کشور دزد یعنی نوکر باغ دزده نباید باغمان را آتیش بزنیم اتاق سرایداری را برداریم ما صاحب ایرانیم مردم بهم میگویند چرا شهردار نمی‌شوی میگویم من مادرم ولی سعی کردم یک محله را شاد کنم برای مردم نمیتوانم خانه بسازم ولی برای پرنده ها می‌سازم تا خدا به ما رحم کنه به مردم میگویم کجای ما شبیه مردم پاریسه که ایران پاریس بشه ما وقتی کبوتر را با کفش می‌زنیم بالکن ما نیاید ما مثل مردم پاریس هستیم واقعا ما خیلی توقع داریم باید تک تک درست بشویم
سلام
Iran (Islamic Republic of)
۲۱:۱۷ - ۱۳۹۹/۰۳/۲۵
0
15
بسیار زیبا و به جا نوشتید
Zh
Germany
۲۲:۵۶ - ۱۳۹۹/۰۳/۲۵
1
5
چه عجب!
رسا
Iran (Islamic Republic of)
۲۳:۴۸ - ۱۳۹۹/۰۳/۲۵
0
14
تلاششان جاویدان خواهد ماند
محسن
Iran (Islamic Republic of)
۰۰:۰۸ - ۱۳۹۹/۰۳/۲۶
1
7
مردم، نه نخبگان
افخمی
Germany
۰۱:۱۰ - ۱۳۹۹/۰۳/۲۶
1
12
احسن هموطن.ازبرلین
ناشناس
Iran (Islamic Republic of)
۰۲:۰۴ - ۱۳۹۹/۰۳/۲۶
0
12
عالي بود وتأثيرگذار
متأسفم!
ناشناس
Iran (Islamic Republic of)
۰۵:۵۰ - ۱۳۹۹/۰۳/۲۶
1
18
این سرزمین را تا امروز عاشقان بی‌نشانش حفظ کرده اند. معمولی‌های نادیده. آنها این سرزمین را روی دوش گرفته‌اند، از مهلکه‌ها و معرکه‌ها نجات داده‌اند. آنها که هیچوقت کسی نه اسم‌شان را می‌شنود و نه عکس‌شان را می‌بینید. آنها که وفادارنه برای ایران بهتر می‌جنگند، پیر می‌شوند، می‌میرند، باید میلیون‌ها تومان پول قبر بدهند و روی سنگ مزارشان حتی یک پرچم ایران نصب نمی‌شود. آنها که حتی انگار اسم ندارند اما فرزندان واقعی این سرزمین هستند.
ناشناس
Iran (Islamic Republic of)
۰۶:۴۰ - ۱۳۹۹/۰۳/۲۶
12
6
عزیزم این مشکل رسانه هامونه نه مردم.

شمایی که میشینی تو تهران از پشت مونیتور دنیا رو می بینی
سپیده
Iran (Islamic Republic of)
۰۷:۰۶ - ۱۳۹۹/۰۳/۲۶
1
17
زنده باد مردمان معمولی سرزمینم زنان و مردان بی ادعا
ناشناس
Iran (Islamic Republic of)
۰۷:۲۳ - ۱۳۹۹/۰۳/۲۶
0
11
احسنت...
ناشناس
Iran (Islamic Republic of)
۰۷:۳۳ - ۱۳۹۹/۰۳/۲۶
1
10
پس منم فرزند ایران
ناشناس
Iran (Islamic Republic of)
۰۷:۴۶ - ۱۳۹۹/۰۳/۲۶
0
12
خیلی عالی بود به نکات بسیار درست اشاره کرده اید.
ناشناس
Iran (Islamic Republic of)
۰۷:۴۷ - ۱۳۹۹/۰۳/۲۶
0
9
رحمت و صد آفرین بر شرفت و درود بر تربیت پدر و مادرت و صد لعنت بر کسانی که باعث شدند پدر محترمت بیکار باشد و زندگی امثال تو ایرانی غیور بر مدار سختی بچرخد.
ناشناس
Netherlands
۰۷:۴۸ - ۱۳۹۹/۰۳/۲۶
0
21
هر چه درد و بلای معمولی های وفاداره بخوره تو سر خائنین به مردم.
ناصر
Iran (Islamic Republic of)
۰۸:۳۰ - ۱۳۹۹/۰۳/۲۶
0
4
نمیدونم چرا، ولی با خوندن این متن از احسان محمدی یاد نقطه آبی کم رنگ کارل ساگان فقید افتادم .
ايراني
Iran (Islamic Republic of)
۰۸:۴۲ - ۱۳۹۹/۰۳/۲۶
0
9
بسيار عالي
ناشناس
Iran (Islamic Republic of)
۰۸:۵۷ - ۱۳۹۹/۰۳/۲۶
1
11
آفرین آقای محمدی، اشاره نیکویی بود
ناشناس
Iran (Islamic Republic of)
۰۹:۱۰ - ۱۳۹۹/۰۳/۲۶
0
13
عالی بود عالی
وبگردی