عصرایران؛ مصطفی داننده- نتایج انتخابات آمریکا، همانی شد که حسن روحانی می‌خواست. رییس جمهور شدن هر فردی به غیر از ترامپ برای رییس جمهور ایران خبر خوبی بود.

رییس جمهور مو بور آمریکا، مثل بلایی آسمانی بر سر برجام خراب شد و روحانی امیدوار است با حضور بایدن که خود از معماران توافق هسته‌ای است بتواند جان تازه‌ای به برجام بدمد و شرایط کشور را بهتر کند.

البته امروز روحانی در داخل کشور با مجلسی روبرو است که در برابرش قد علم کرده تا اجازه ندهد او کارش را با مذاکره و بازگشت به برجام به پایان برساند. آنها دوست ندارند همچون آغاز دولت، پایانش هم با توافق هسته‌ای گره بخورد.

مجلس یازدهم می‌تواند تمام آرزوهای مانده روحانی را بر باد دهد. اهالی پارلمان به خوبی می‌دانند، باز شدن پای رییس جمهور به مذاکره و احیای برجام، کار هم جناحی‌های آنها را برای رسیدن به پاستور سخت می‌کند.

ریاست قوه مجریه، آرزوی دیرین جناح اصول‌گرا بوده است. آرزویی که بعد از خرداد 68، تبدیل به یک حسرت بزرگ برای آنها شد.

در این مدت روحانی بدشانسی‌هایی هم آورد. تا آماده خوردن عسل برجام شد، ترامپ به قدرت رسید و تا آماده احیای توافق هسته‌ای با بایدن شد، با مجلسی روبرو شد که ضد گفت‌وگوست.

البته در به پیروزی رسیدن ترامپ، روحانی نقشی نداشت اما در بوجود آمدن مجلسی مثل مجلس یازدهم، نقش روحانی انکار ناپذیر است.

اگر نبود انفعال رییس جمهور در زمینه‌های مختلف، شاید مردم با صندوق‌های رای قهر نمی‌کردند و شاهد مشارکت 42 درصدی در انتخابات نبودیم.

شاید اگر روحانی، صبح‌های جمعه از وقایع کشور خبر دار نمی‌شد، وضع‌مان بهتر از امروز بود. در مسائل اقتصادی تحریم بودیم، اما رییس دولت در مسائل اجتماعی و فرهنگی هم تنها نظاره‌گر بود.

متاسفانه او به عنوان رییس جمهور به بسیاری از وعده‌های خود عمل نکرد. مهم‌ترین دلیل این بی‌تحرکی هم شوکی بود که خروج آمریکا از برجام به او و تیمش وارد کرده بود.

روحانی تمام تخم‌مرغ‌هایش را در سبد برجام گذاشته بود و وقتی ترامپ این سبد را دزدید، روحانی به تاجری ماند که تمام سرمایه‌اش را از دست داده است.

اگر رییس جمهور با وجود تمام تحریم‌ها کمی فعال‌تر بود و حداقل در مسائل دیگر در کنار بخش اعظمی از مردم می‌ایستاد، باز شاهد حضور امید به آینده، پای صندوق‌های رای بودیم.

عملکرد روحانی در 4 سال دوم، تیر خلاصی به امید کسانی بود که به او رای دادند. تقریبا هرکاری که فکر نمی‌کردیم از او سر بزند، سر زد و این برای مردم قابل قبول نبود.

روحانی اگر می‌خواهد خود را احیا کند، فرصت زیادی ندارد. در این مدت باقی مانده تا پایان دولت هم می‌شود هزار کار نکرده کرد.

دوباره اگر دولت در مسیر انفعال قدم بردارد، باید خود را آماده دولتی کنیم که هم‌نوا با مجلسی‌هایی است که احساس‌شان، هزار کیلومتر جلوتر از عقل‌ و منطق‌شان حرکت می‌کند.

آقای رییس جمهور، کیهان را بخوانید، نوشته است:« ایران باید به اسرائیل حمله نظامی کند. بعد از این حمله مردم کشورهای عربی به خیابانها می ریزند و دولتهای منطقه تغییر می کنند.»

اگر تکانی به خود ندهید، باید منتظر حضور چنین تفکراتی در دولت باشیم. حالا خود دانید.