تندروها ، برنده انتخابات تهران می شوند؟!

عصرایران - با عدم حضور جدی اصلاح طلبان در انتخابات مجلس نهم ، میدان انتخابات عملاً به عرصه ای برای رقابت اصولگرایان میانه رو و تندرو تبدیل شد.
البته در این بین ، علی مطهری نیز در واپسین روزهای منتهی به انتخابات ، فهرست 17 نفره ای در تهران ارائه داد که در خارج کردن رقابت از دو قطبی درون اردوگاهی اصولگرایان تأثیری نداشت.

انتخابات اما در تهران به گونه ای متفاوت از سایر شهرهای کشور رقم خورد. در حوزه انتخابیه تهران،ری،شمیرانات و اسلامشهر ، میزان مشارکت بسیار پایین تر از متوسط کشوری بود. این مشارکت پایین ، نتیجه ای متفاوت را نیز به همراه آورد: در کل کشور ، اصولگرایات معتدل که در قالب جبهه متحد اصولگرایان گرد هم آمده بودند توانستند یک پیروزی قاطع 70 درصدی را کسب کنند و رقیب تندروی آنها یعنی جبهه پایداری تنها توانست 6 کاندیدای اختصاصی خودش را به مجلس بفرستد.

اما در تهران ، در مرحله نخست ، دو جبهه توفیقی دقیقاً یکسان داشتند ؛ از 5 کاندیدای برنده مرحله اول ، سه نفرشان مشترک بین دو لیست بود و از هر جبهه نیز یک نامزد اختصاصی برنده شد.اما با نگاهی به اسامی کاندیداهای راه یافته به دور دوم انتخابات تهران ، می توان دریافت که بر خلاف مسیر کل کشور ، نامزدهای جبهه پایداری سهم بیشتری را به خود اختصاص داده اند به گونه ای که از 50 کاندیدای مرحله دوم ، 24 نفر متعلق به "جبهه پایداری" هستند ، 22 نفر از "جبهه متحد" و تنها 4 نفر از "صدای ملت".

این نشان می دهد بین میزان مشارکت مردم در انتخابات و توفیق یا عدم توفیق جریان های تندرو ، ارتباطی معنی دار وجود دارد ، بدین معنا که هر گاه ، میزان مشارکت بالا باشد ، شانس جریان های افراطی کم می شود و بالعکس.


اگر در تهران ، جبهه پایداری تا بدین جای کار دست بالا را دارد به خاطر آن است که در روز رأی گیری ، بیش از نیمی از تهرانیان سر صندوق های رأی نرفتند و در غیاب اکثریت ، جبهه پایداری توانست با اتکا به شبکه های اجتماعی و سنتی خود گوی سبقت از رقیبان برباید و الا چه کسی نمی داند که افرادی مانند حمید رسایی و قاسم روانبخش آینه های نمایانگر مردم تهران و متوسط جامعه پایتخت نیستند؟!

غیبت بیشتر تهرانی ها در انتخابات ، با هر علت و توضیح و توجیهی که باشد ، یک برنده داشت و آن هم جریان اصولگرایان تندرو بود در حالی که مردم می توانستند لااقل برای این که خانه ملت به تصرف تندروها نیفتد ،حتی به عنوان یک تاکتیک سیاسی ، رقبای آنها را برگزینند.
فراموش نکنیم که کنش سیاسی ، به معنای حرکت صفر و یک نیست بلکه هوشمندی سیاسی ، ایجاب می کند گاه برای بردن ، گاه برای نباختن و گاه برای کمتر کردن هزینه حرکت کرد.